Η Αριστερά στον δρόμο με τις πεπονόφλουδες | Του Αντώνη Κοκορίκου

Το 1981 ένα ρωμαλέο νέο πολιτικό κίνημα, το ΠΑΣΟΚ κατακτούσε την εξουσία και έδινε ελπίδες σε εκατομμύρια Έλληνες και Αριστερούς για μια Ελλάδα νέα. Την ίδια χρονιά αποχωρούσε από την πολιτική μια εμβληματική φυσιογνωμία της ελληνικής Αριστεράς, ο Ηλίας Ηλιού με τα εξής λόγια:
«Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις… Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο “Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες”. 

Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».
Τότε (το Μάϊο του 1981) ήμουν μόνον 22 ετών και αποφάσισα να αποχωρίσω από την οργάνωση προκειμένου να γίνω δημοσιογράφος. Είχα στρατευθεί στην πολιτική δράση από την πρώϊμη εφηβική ηλικία και μάλιστα σε συνθήκες Χούντας, (για λίγους μήνες) πράγμα που μας έκανε υπεύθυνους γιατί ήταν επικίνδυνο. 

Η προειδοποίηση από το σπίτι μας ήταν ότι «θα μετρήσεις όλα τα ξερονήσια» ή ότι «δεν θα μπορείς να διοριστείς ποτέ στο δημόσιο» ή «ούτε άδεια οδήγησης δεν θα μπορείς να βγάλεις». Σε ποια ακριβώς οργάνωση της Αριστεράς θα προσχωρούσες τότε, ήταν ζήτημα τυχαίο. Έτυχε να γεννηθείς σε εκείνο το οικογενειακό περιβάλλον ή σε εκείνη τη γεωγραφική περιοχή και έτυχε να έρθεις σε επαφή με έναν τυχαίο Αριστερό του οποίου αγνοούσες την πολιτική ταυτότητα. Πολύ αργότερα έμαθα ότι για πολλούς Έλληνες ήταν τυχαίο και το αν θα αποκτούσαν ιθαγένεια ελληνική, ή αλβανική, ή βουλγάρικη ή τούρκικη, ανάλογα με το πού γεννήθηκαν. 

 Πάντως το 1981 αποφάσισα να γίνω επαγγελματίας δημοσιογράφος και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να αποχωρήσω από την οργάνωση. Παρέμεινα στη συντακτική ομάδα του «Αγωνιστή» και συνέχισα να γράφω στην «Εξόρμηση». Με τη δημοσιογραφία ασχολούμουν ήδη από το 1976. Πίστευα από τότε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει σαν τη γυναίκα του Καίσαρα, όχι μόνον να είναι αλλά και να φαίνεται ανεξάρτητος. Από τον Μάϊο του 1982 η δουλειά μου ως δημοσιογράφου με έφερε δίπλα στον Ανδρέα Παπανδρέου σε καθημερινή βάση για επτά χρόνια. 

Ως το 1989 οπότε και απέκτησα προσωπική καθημερινή δημοσιογραφική εκπομπή στον Sky 100,4 και δεν μπορούσα να τον ακολουθώ κατά πόδας.
Αυτά τα επτά χρόνια (1982-1989) έμαθα σχεδόν όλα όσα ξέρω για να αποφεύγεις τις πεπονόφλουδες στο δρόμο της Αριστεράς και κατάλαβα καλύτερα τι εννοούσε ο Ηλίας Ηλιού. Θεώρησα ότι όλοι είχαν πάρει το ίδιο μάθημα για να προσγειωθώ ανώμαλα το 2009, (είκοσι χρόνια αργότερα) όταν είδα πάλι την Αριστερά να πατάει τη μια πεπονόφλουδα μετά την άλλη, όταν όλοι τις έβλεπαν (ή εγώ έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να τις βλέπουν) από μακριά. 

Τελικά είναι ακαταμάχητη η πεπονόφλουδα; Ασφαλώς όχι. Αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε όσους έχουν κοινό νου και καταλαβαίνουν τα αυτονόητα. Οι υπόλοιποι πατάνε τις πεπονόφλουδες που είναι οι ίδιες στο δρόμο της Αριστεράς, εδώ και … αιώνες!