Γράφει ο Κώστας Λάμπος
«Πρέπει να χτίσουμε μια νέα συμμαχία. Δεν έχει μείνει κανείς για να του απευθύνουμε αιτήματα.
Είμαστε εμείς αυτοί που περιμένουμε και πρέπει να δημιουργήσουμε αυτό που ζητάμε»
Άντζελα Ντέιβις[1]
1. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΚΟΥΦΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ 2019 ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΝΩΣΗ
Μας μάθανε να πορευόμαστε σε λάθος δρόμο, να προσευχόμαστε σε κάποιον ανύπαρκτο Γιαχβέ ή Μεσσία, Αλλάχ ή Μωάμεθ, Θεό ή Ιησού και να ευχόμαστε μοιρολατρικά ο ένας υγεία και ευτυχία στον άλλον και να ζητάμε όσα δικαιούμαστε από τον κάθε φορά καινούργιο χρόνο. Κι εμείς άκριτα ακολουθούμε ως ποίμνια σκοταδιστικούς μύθους και ως λόχοι φονικές ιδεολογίες, νόμους άδικους και εξουσιαστικές συμμορίες, χωρίς ποτέ να κοπιάσουμε να βρούμε των δεινών μας και των καταστροφικών πολέμων τις πραγματικές αιτίες.
Κι όμως είναι τόσο απλό να σκεφτούμε ποια πράγματα μας ενώνουν και ποια μας χωρίζουν. Μας ενώνει η ανάγκη της επιβίωσης και της καθολικής ευημερίας, της αλληλεγγύης και του αμοιβαίου σεβασμού, της ισότητας, της ειρήνης και της ελευθερίας, που παράγουν και αναπαράγουν πολιτισμό και ευτυχία.
Ενώ μας χωρίζουν μοναχά η ατομική ιδιοκτησία και οι θρησκείες που η κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί μας εκμεταλλεύονται, μας καταπιέζουν και μας οδηγούν ως άτομα, ως κοινωνικές τάξεις και ως έθνη σε ανταγωνισμούς, σε ανισότητες, σε ταξικούς εμφύλιους και σε ‘ιερούς’ καταστροφικούς τοπικούς και παγκόσμιους πολέμους που σκορπάνε δυστυχία στο 99% του παγκόσμιου πληθυσμού και επιβάλλουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα του 1%.
Αυτή την παράλογη και παράνομη ανισότητα που καταγράφει την υποταγή του 99%, στο οποίο ανήκουμε όλοι όσοι αποτελούμε τις εξαρτημένες δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, στο 1% που το αποτελούν οι ελάχιστοι παράνομοι ιδιοκτήτες/εξουσιαστές των μέσων παραγωγής και διανομής του παγκόσμιου πλούτου, οφείλουμε να την ανατρέψουμε, καταργώντας, με την δύναμη, την θέληση και την πνευματική και ηθική ανωτερότητα του 99%, την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και την εξουσία τους πάνω στους ανθρώπους, στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα.
Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και την εγκαθίδρυση σχέσεων κοινωνικής ισότητας στα πλαίσια της Άμεσης Δημοκρατίας θα μαραθούν σταδιακά όλες οι θρησκευτικές και εξουσιαστικές ιδεολογίες και ο ανθρώπινος πολιτισμός θα παίρνει σταδιακά διαστάσεις ενός οικουμενικού ουμανισμού, χωρίς ανισότητες και ανταγωνισμούς, χωρίς αφεντικά και δούλους. Να αποφασίσουμε τώρα, από αντικείμενο, να γίνουμε το υποκείμενο της ανθρώπινης ιστορίας.
Ο πρώτος που περιέφραξε ένα κομμάτι γης και είπε μέσα του «αυτό είναι δικό μου» και βρήκε ανθρώπους αρκετά αφελείς ώστε να τον πιστέψουν, υπήρξε ο πραγματικός ιδρυτής της κοινωνίας των πολιτών. Από πόσα εγκλήματα πολέμους, φόνους, από πόσες αθλιότητες και αίσχη θα είχε απαλλάξει το ανθρώπινο γένος εκείνος που ξεριζώνοντας τους πασσάλους ή σκεπάζοντας το χαντάκι θα φώναζε στους συνανθρώπους του: «Μην ακούτε αυτόν τον αγύρτη. Χαθήκατε, αν ξεχάσετε πως οι καρποί ανήκουν σε όλους και η γη δεν ανήκει σε κανέναν.
Ζαν-Ζακ Ρουσό[3]
Ο Άνθρωπος δεν έφτιαξε τη γη, και ενώ είχε ένα φυσικό δικαίωμα να την
κατοικήσει δεν είχε κανένα δικαίωμα να προσδιορίσει ως ιδιοκτησία του
κανένα κομμάτι της στο διηνεκές.
Τόμας Πέιν[4]
Το γεγονός της ατομικής ιδιοκτησίας σε παγώνει για πάντα στο «Εγώ»
και σε διώχνει για πάντα από το «Εμείς».
Τζον Στάινμπεκ[5]
Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;
Έριχ Φρομ[6]
Η ιδιοκτησία σκλαβώνει. Ανήκεις σε ό,τι σου ανήκει.
Νίκος Δήμου[7]
Ντροπή στον εγωιστή που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του.
Μαξ Στίρνερ[8]
Άριστος είναι εκείνος ο βίος, ο οποίος: προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία και ειρήνη απαιτώντας τις ελάχιστες φροντίδες και κόπους.
Μητρόδωρος[9]
Ο σκοπός της οικονομίας είναι η ευχαρίστηση και η ευτυχία των ανθρώπων. Όποια θεωρία κινείται έξω από αυτόν τον σκοπό, απλώς δεν ανήκει στο χώρο των οικονομικών.
Νίκολας Γκεοργκέσκου-Ρέγκεν[10]
Εκείνες οι δύο θανατηφόρες φράσεις: «δικό μου» και «δικό σου».
Μιγκέλ Θερβάντες[11]
Η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν[12]
Στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες οι οικονομικές ρυθμίσεις ήταν ενσωματωμένες στις κοινωνικές σχέσεις, ενώ με την ανάδυση της οικονομίας της αγοράς οι κοινωνικές σχέσεις υποτάσσονται στις οικονομικές επιταγές. Η οικονομία της αγοράς οδηγεί σταδιακά στην αγοραιοποίηση της κοινωνίας.
Καρλ Πολάνυι[13]
Η φύση ανήκει σε όλους εξίσου, ακόμα και στις μελλούμενες γενεές. Δεν μπορεί
να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά.
Γιώργος Κολέμπας[14]
Όπου δεν υπάρχει ιδιοκτησία, δεν υπάρχει αδικία.
Τζον Λοκ[15]
Ολιγαρχία: μια μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στην αξία της ιδιοκτησίας, στην οποία
ο πλούσιος έχει κάθε δύναμη και ο φτωχός είναι αποστερημένος απ’ αυτή.
Πλάτων
Σκοπός μας είναι να κάνουμε μια Πολιτεία όσο γίνεται πιο ευτυχισμένη και όχι να
περιοριστούμε στο να κάνουμε μία μόνο τάξη ευτυχισμένη.
Πλάτων
Η ατομική ιδιοκτησία εξαχρειώνει τους ιδιοκτήτες. Για το καλό των πλουσίων
πρέπει να την ξεφορτωθούμε.
Όσκαρ Ουάιλντ[16]
Οι άνθρωποι ανήκουν στη γη που ζουν. Το ότι η γη ανήκει σε κάποιους
ανθρώπους είναι μια ακατανόητη ιδέα.
Ινδιάνικη σοφία
Δημοκρατικόν μεν είναι το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν, και
δημοκρατικόν μεν το μη από τιμήματος, ολιγαρχικόν δε το από τιμήματος.
Αριστοτέλης
Ο πλούτος δεν είναι καρπός εργασίας, αλλά οργανωμένης και νομοθετικά
κατοχυρωμένης ληστείας.
Φραντς Φανόν[17]
Η αφετηρία της εξέλιξης της ανθρωπότητας δεν ήταν η οικογένεια,
αλλά η ομάδα, η φυλή.
Πιότρ Κροπότκιν[18]
Η ανθρωπότητα άρχισε τη σταδιοδρομία της από το πιο χαμηλό σκαλοπάτι της εξελικτικής κλίμακας και πραγματοποιούσε την ανοδική της πορεία από την αγριότητα στον πολιτισμό διά μέσου μιας βραδείας εμπειρικής γνώσης.
Λιούις Χένρι Μόργκαν[19]
Με κάθε είδους φράχτες και πινακίδες, οι οποίες να επισύρουν την εσχάτη των ποινών του θείου νόμου, εμποδίστε την είσοδο σε αυτούς τους παραβάτες και διαφυλάξτε το μόνο έδαφος που μπορεί να παραμείνει ιερό για σας.
Χένρι Ντέιβιντ Θόρο[20]
Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής, δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός. Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια, τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε.
