Στις 9 Οκτωβρίου του 1998, ο Κούρδος ηγέτης, Abdullah Ocalan, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Συρία, ως αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας στην οποία συμμετείχαν διάφορα κράτη.
Χρόνια μετά την αναγκαστική αποχώρησή του από τη Συρία και αφού απήχθη (τον Φεβρουάριο του 1999) στην Κένυα και μεταφέρθηκε στην Τουρκία, ο Ocalan έγραψε εκτενώς για τη διεθνή συνωμοσία στο “Μανιφέστο για έναν Δημοκρατικό Πολιτισμό”.
Να τι έχει ο ίδιος να πει για τη διεθνή συνωμοσία και τις συνέπειές της:
«Είναι σημαντικό να συζητήσουμε το πώς και το γιατί έφυγα από τη Συρία, δεδομένου ότι αυτό ήταν η αρχή μιας αλυσίδας γεγονότων που τελικά οδήγησε στην απαγωγή μου. Η αποχώρησή μου από τη Συρία προκλήθηκε από την αντίφαση που προέκυψε από την αξία που έδωσα στη φιλία και την πολιτική των Κούρδων στο Ισραήλ.
Μετά την ίδρυσή του, λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ισραήλ προσπάθησε να στηρίξει το κουρδικό ζήτημα, αλλά ήταν τόσο ευαίσθητο που δεν είχε καμία ανοχή για την εναλλακτική λύση στο κουρδικό ζήτημα που πρότεινε το κίνημά μας και η οποία απέκτησε μεγαλύτερη επιρροή. Η προτεινόμενη εναλλακτική λύση δεν εξυπηρετούσε το συμφέρον του Ισραήλ.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να αρνηθώ τις προσπάθειές τους. Η MOSSAD με προσκάλεσε έμμεσα να συνεργαστώ μαζί τους, στην κατεύθυνση της δικής τους λύσης. Αλλά δεν ήμουν ανοικτός σε αυτή, ούτε την επιθυμούσα -ούτε πολιτικά ούτε ηθικά.
Από την άλλη πλευρά, η συριακή-αραβική κυβέρνηση ποτέ δεν ήθελε να ξεπεράσει την τακτική συμμαχία της με την ηγεσία του ΡΚΚ. Μια συμμαχία με το PKK αποτελούσε μέρος της απάντησης της Συρίας στις απειλές που δεχόταν από την Τουρκία από το 1958 και τις ακραίες φιλοϊσραηλινές τάσεις της τελευταίας.
Το PKK δεν διατύπωσε αντιρρήσεις σε μια τέτοια τακτική σχέση (κανείς δεν ήθελε να δει ότι αυτή η σχέση θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εναλλακτική κουρδική πολιτική· επομένως, οι προσπάθειες των τουρκικών διοικήσεων ήταν αναποτελεσματικές.) Αλλά, βλέποντας ότι ο Χάφεζ αλ Ασαντ κατέκτησε τη συριακή ηγεσία εξαιτίας του αγώνα εξουσίας μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, η Συρία δεν ήταν σε θέση να διατηρήσει καμία από τις τακτικές της συμμαχίες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ακόμη και αυτή η σύντομη υπενθύμιση δείχνει ότι, παρόλο που η πολιτική πίεση των ΗΠΑ και η στρατιωτική πίεση της Τουρκίας αναμφισβήτητα έπαιξαν ρόλο, η δύναμη που οδήγησε στην απομάκρυνσή μου από τη Συρία ήταν το Ισραήλ. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το Ισραήλ και η Τουρκία είχαν ήδη κρυφές συμφωνίες στη δεκαετία του 1950 και, με τη δεύτερη αντιτρομοκρατική συμφωνία του 1996, η συμμαχία κατά του ΡΚΚ μεταξύ των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκικής Δημοκρατίας ολοκληρώθηκε.
Ένας άλλος κρίσιμος παράγοντας ήταν ο συνασπισμός κατά του ΡΚΚ, τον οποίο είχε συνάψει η Τουρκική Δημοκρατία με την Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν (PUK) και το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP), που και οι δύο είχαν ήδη σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, με την Κουρδική Ομοσπονδιακή Συνέλευση και τη διοίκησή της που ιδρύθηκε το 1992.
Ο συνδυασμός όλων αυτών των δυσμενών παραγόντων με οδήγησε να φύγω από τη Συρία το 1998. Εξάλλου, ήξερα ότι ήρθε η ώρα να φύγω. Ήμουν ήδη στη Συρία πάρα πολύ καιρό, παρασυρμένος από τις πολιτικές εξελίξεις γύρω από το Κουρδιστάν και τη φιλία που ήλπιζα ότι θα είχε ως αποτέλεσμα τη στρατηγική συνεργασία.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της συριακής κυβέρνησης με είχαν προειδοποιήσει για τα μειονεκτήματά της. Ωστόσο, δεν ήθελα να εγκαταλείψω την πίστη μου στη δύναμη της φιλίας και της συνεργασίας μεταξύ των λαών. Για τον ίδιο λόγο έφυγα από τη Συρία για την Ελλάδα. Ήθελα να αναπτύξω δεσμούς φιλίας με τον ελληνικό λαό, να μάθω από τον κλασσικό του πολιτισμό και την τραγική του ιστορία.
Η μόνη μου εναλλακτική λύση ήταν να πάω στα βουνά του Κουρδιστάν. Δύο παράγοντες με έκαναν να αποφασίσω να μην το κάνω αυτό. Πρώτον, η παρουσία μου θα προσέλκυε μεγάλη στρατιωτική δύναμη. Αυτό θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στους πολίτες της περιοχής και τους συντρόφους μου. Θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει στο να γίνει ο ένοπλος αγώνας το αποκλειστικό μέσο για την εξεύρεση λύσης για το κουρδικό ζήτημα. Δεύτερον, ήταν επιτακτική ανάγκη να εκπαιδεύσουμε τους νέους που προσχωρούσαν στην οργάνωσή μας.
Εν ολίγοις, οι επίσημοι και ανεπίσημοι ισχυρισμοί στην Τουρκία ότι “τον έχουμε εγκλωβίσει” δεν αντανακλούν πλήρως την πραγματικότητα. Παρά ταύτα, η Τουρκία εξακολουθεί να προσπαθεί να παγιδεύσει το Ιράν και το Ιράκ με τον ίδιο τρόπο που έκανε στη Συρία. Δεν μπορεί επίσης να προβλεφθεί το αποτέλεσμα της συμμαχίας της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράν. Αν ο ανταγωνισμός μεταξύ ΗΠΑ, της ΕΕ, Ισραήλ, Ιράν, Ρωσίας και Κίνας ενταθεί, θα είναι η Τουρκική Δημοκρατία έτοιμη για τις συνέπειες;
Η τρίμηνη περιπέτειά μου μεταξύ Αθήνας, Μόσχας και Ρώμης, ωστόσο, είχε ένα νόημα. Με έκανε να καταλάβω την ουσία της καπιταλιστικής νεωτερικής πραγματικότητας – τη βάση πάνω στην οποία είναι χτισμένη αυτή η άμυνα – παρά τις πολλές μάσκες και μεταμφιέσεις της. Χωρίς αυτή τη διαπίστωση, θα ήμουν είτε ο κλασσικός εθνιστής που στοχεύει στη δημιουργία ενός έθνους-κράτους, είτε θα είχα καταλήξει σε ένα συμβατικό αριστερό κίνημα. Ουσιαστικά, η αλλαγή της σκέψης και της πολιτικής μου μπορεί να αποδοθεί σε αυτή την περιπέτεια.
Πλέον μπορώ και το βλέπω καθαρά: η πραγματική δύναμη της καπιταλιστικής νεωτερικότητας δεν είναι τα χρήματά της ή τα όπλα της. Η πραγματική της δύναμη έγκειται στην ικανότητά της να καταπνίγει όλες τις ουτοπίες – συμπεριλαμβανομένης της σοσιαλιστικής ουτοπίας που είναι η τελευταία και η πιο δυνατή από όλες – με τον φιλελευθερισμό της.
Αν αυτή η δύναμη του φιλελευθερισμού δεν αναλυθεί διεξοδικά, καμία ιδεολογία δεν θα ξεφύγει από το επίπεδο του ταπεινού υπηρέτη του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει κανένας που ανέλυσε τον καπιταλισμό τόσο ολοκληρωτικά όσο έκανε ο Μαρξ ή που επικεντρώθηκε στις έννοιες του κράτους και της επανάστασης, όσο και ο Λένιν. Ωστόσο, σήμερα έχει καταστεί πολύ σαφέστερο ότι, παρότι ισχυρίζεται ότι είναι το αντίθετό του, η συμβολή της μαρξιστικής-λενινιστικής παράδοσης στον καπιταλισμό, τόσο σε υλικό πρακτικό επίπεδο όσο και σε ιδεολογικό νοηματικό, ήταν σημαντική».
