47 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το παρακράτος καλά κρατεί… Όταν ένας μάρτυρας δολοφονίας ενός συμπολίτη μας αναφέρει σε τηλεοπτική εκπομπή του σταθμού Alpha, “Φως στο τούνελ», της δημοσιογράφου Αγγελικής Νικολούλη ότι:
«από το λιμάνι ξέρανε και ποιο καΐκι, τι ώρα μπήκε μέσα και τι ώρα βγήκε. Τώρα γιατί δεν τον έχουνε βρει …» «ο ένας με τον άλλονε δεν μιλήσανε και είναι κρίμα γιατί αφαιρέθηκε μια ζωή… Την αιτία τουλάχιστον να πούνε, γιατί το κάνανε …» «Εγώ το γνωρίζω το σκάφος αλλά δεν μπορώ να τους στοχοποιήσω εγώ αυτούς αυτή τη στιγμή, όπως και τον άλλο μάρτυρα είπαν θα τον καταστρέψουν … έχει απειληθεί…» αντιλαμβανόμαστε ότι πολλά δεν πάνε καλά στην λειτουργία των Σωμάτων Ασφαλείας Λιμενικό σώμα και Αστυνομία και στις ανακριτικές διαδικασίες.Όταν σε μια επαρχιακή κωμόπολη υπάρχουν τέτοιες αποκαλύψεις από πολίτες, που προβάλλονται σε τηλεοπτικούς σταθμούς ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν έχουν διεξάγει έρευνες, που να καταγράφουν τέτοιες αποκαλυπτικές μαρτυρίες μιας δολοφονίας, γεννιούνται πολλά ερωτηματικά για το ποιοι και πως λειτουργούν στις συγκεκριμένες υπηρεσίες και για το πως τα αισθήματα φόβου και ανασφάλειας έχουν δημιουργηθεί στους πολίτες της περιοχής.
Όταν μάλιστα θύμα της δολοφονίας είναι ένας από τους ανθρώπους, που σημάδεψαν την ψυχή, τα αισθήματα και την πολιτική στάση χιλιάδων νέων ανθρώπων μετά τη μεταπολίτευση, του Σήφη Βαλυράκη, τότε στον φόβο που εξέφρασε ο πολίτης μάρτυρας προστίθενται πάρα πολλά:
Η ανάμνηση του αείμνηστου Κώστα Τσίμα, που μας εξιστορούσε, στα φοιτητικά μας χρόνια, πως εκπαιδεύτηκαν με τον Σήφη Βαλυράκη, ως μέλη του ΠΑΚ, για να πολεμήσουν τη χούντα. Οι σκέψεις γιατί ο Σήφης δεν φοβήθηκε ούτε τους ασφαλίτες της χούντας που τον συνέλαβαν, ούτε τους βασανιστές του στο ΕΑΤ ΕΣΑ, ούτε τους στημένους στρατοδίκες που τον καταδίκασαν, ούτε τους δεσμοφύλακες στις φυλακές που τον έκλειναν, ούτε τον κίνδυνο των δεκαπέντε αποδράσεων του, ούτε τη θάλασσα που κολύμπησε δραπέτης από την Κέρκυρα ως τις αλβανικές αρχές. Οι μνήμες της πολιτικής του πορείας, της βαθιά δημοκρατικής και πατριωτικής του συνείδησης, και της αγάπης του για το λαό, την Ελλάδα, την πρόοδο και τη δημοκρατία, ως βουλευτής, ως Υπουργός και στη συνέχεια ως παντοτινά ενεργός πολίτης. Τα αισθήματα αγάπης, θαυμασμού, αφόρητης θλίψης και πένθους για τον άνθρωπο σύμβολο της αντιδικτατορικής δράσης που δεν κουράστηκε να υπηρετεί την πατρίδα και τη δημοκρατία. Ένας στενός του φίλος, παλικάρι και σύμβολο κι αυτός της αντιδικτατορικής πάλης, τον περίμενε στο Fumitsino της Ιταλίας, όταν απελευθερώθηκε από το αλβανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, το 1973. Μόνο που ο Αλέκος Παναγούλης δολοφονήθηκε ενάμισι μόλις χρόνο μετά την πτώση των συνταγματαρχών και η δολοφονία του παρακράτους έμεινε ανεξιχνίαστη.Σήμερα έχουν περάσει σαράντα επτά χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Ωστόσο η καταγγελία του μάρτυρα συμπολίτη μας, δείχνει ότι το παρακράτος καλά κρατεί …
