Γράφει ο Andreas Loukakos
«Πέθανε ο γιος του Κόκκαλη και υπάρχει κόσμος που είναι σχεδόν
χαρούμενος που πέθανε ενας άνθρωπος 34 χρονών.
Υπάρχει κόσμος που θεωρεί
οτι οποιοσδήποτε ειναι γιός ή κορη πλούσιας οικογένειας είναι εξ
ορισμού κακός και του αξίζει η οποιαδήποτε ατυχής κατάληξη.
Υπάρχει κόσμος που αγνοεί οτι οι εθισμοί ή η δυστυχία δεν έχουν
ταξικό χαρακτήρα, υπάρχει κόσμος που γελάει με τον θάνατο ενος ανθρώπου
που δεν ήξερε και που δεν είχε ιδέα τι βάρος μπορεί να κουβαλούσε λόγω
του ονόματός του ή του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσε.
Υπάρχει κοσμος που
χαίρεται με την δυστυχία των άλλων λες και ο θάνατος οποιουδήποτε μπορει
να καλυτερεύσει την δική του ζωη.
Υπάρχει κόσμος πολύ τοξικός και το μέσο αυτό (το fb) είναι το ιδανικό γήπεδο για να παίξει την μπάλα του.
Και κάτι ακόμα.
Επί δύο χρόνια, για τις ανάγκες ενος ντοκιμαντέρ,
παρακολουθούσα απο κοντά παιδιά σε απεξάρτηση.
Είδα παιδιά απο φτωχές
οικογένειες, απο πλούσιες, παιδιά που μεγαλώσανε καλά και παιδιά που
μεγαλώσανε δύσκολα.
Τραβούσαν όλα ενα γολγοθά και ήταν στιγμές που
ένιωθα πολύ μικρός απέναντί τους.
Κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η
ζωή, ποιος κοντινός του θα βασανιστεί απο δαίμονες, εθισμούς και
δυστυχίες και αν ο ιδιος θα γλιτώσει.
Όμως χαρά δεν μπορεί κανείς να αντλεί από τη δυστυχία των άλλων.
Δεν πρέπει, ειναι λάθος, ειναι βάρβαρο και πολυ σκληρό».
