Μία μητέρα εξηγεί γιατί είπε ναι στην κόρη της, όταν εκείνη ζήτησε 17.000 ζευγάρια παπούτσια…
επιμέλεια/μετάφραση: Βιβή Συργκάνη, enallaktikos.gr
Τον περασμένο Νοέμβριο, ο σύζυγός μου και εγώ υιοθετήσαμε την Mackenzie μας από ανάδοχους γονείς. Κόντευε να κλείσει τα 18 και είχε περάσει πάνω από τη μισή ζωή της σε ανάδοχες οικογένειες.
“Μαμά, πρέπει να κάνουμε κάτι για να δείξουμε στους ανθρώπους πόσα παιδιά ζουν σε ανάδοχες οικογένειες στην Αριζόνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να φανταστούν ότι πρόκειται για 17.000 παιδιά, δεν το έχουν σκεφτεί καν.”, μου είπε μια μέρα η Mackenzie.
“Ας δημιουργήσουμε ένα βίντεο. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε 17.000 καραμέλες ή κάτι τέτοιο για να δείξουμε στους ανθρώπους για τι αριθμό παιδιών μιλάμε”.
Η Mackenzie ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να ζεις με ανάδοχους γονείς. Έζησε σε 26 “οικογένειες”, σε τόσα πολλά «σπίτια» που χρειάζεται αρκετή σκέψη για να τα θυμηθεί όλα.
“Όταν μετακόμισα σε εσάς, δεν πίστεψα τίποτα από όσα μου είπατε. Ότι θα μου αγοράσετε τηλέφωνο, για να σας καλέσω σε περίπτωση ανάγκης, Ότι θα μου αγοράσετε όμορφα ρούχα. Είπατε τόσα πράγματα, που δεν τα πίστεψα, γιατί έτσι έμαθα όσα χρόνια έζησα σε ανάδοχες οικογένειες. Ποτέ δεν έμεινα με ανθρώπους σαν κι εσάς”, μου είπε μια μέρα η κόρη μου.
Όταν ήρθε πρώτη φορά στο σπίτι μας, για να συναντήσει την μελλοντική της οικογένεια, φορούσε ένα ζευγάρι παλιά, βρώμικα, ταλαιπωρημένα παπούτσια. Ήταν σκισμένα παντού και δύο νούμερα μικρότερα από το σωστό μέγεθος για το πόδι της. Αυτά τα παπούτσια φορούσε παντού. Στο σχολείο, στην εκκλησία, όπου κι αν πήγαινε. Γιατί ήταν το μοναδικό πράγμα που είχε. Μετά από δέκα χρόνια σε ανάδοχες οικογένειες, που είχαν την ευθύνη να καλύπτουν τις βασικές ανάγκες της, ήρθε σε εμάς με ένα ζευγάρι σκισμένα παπούτσια που δεν τις έκαναν.
Όταν η πολιτεία απομάκρυνε την Mackenzie από εμάς για πρώτη φορά, την μετέφεραν σε ένα σπίτι με πολλά άλλα παιδιά, όπου οι συνθήκες ήταν τόσο άθλιες, που αναγκάστηκε να το σκάσει και να διακινδυνεύσει τη ζωή της κάνοντας ωτοστόπ, για να επιστρέψει σε εμάς. Αυτή τη φορά δεν φορούσε καθόλου παπούτσια. Εμφανίστηκε στο κατώφλι του σπιτιού μας φορώντας ένα ζευγάρι σανδάλια τρία νούμερα μικρότερα. Τα μοναδικά παπούτσια της είχαν καταστραφεί εντελώς και η ανάδοχη οικογένεια που την φιλοξενούσε δεν μπήκε καν στον κόπο να της αγοράσει καινούργια. Πήγαινε κάθε μέρα στο σχολείο ξυπόλυτη! Όταν οι καθηγητές την ρωτούσαν γιατί δεν φοράει παπούτσια, εκείνη έλεγε ότι δεν έχει και ότι ζει με ανάδοχη οικογένεια. Κι εκεί τελείωνε η συζήτηση…
“Αν έμενα με τους πραγματικούς μου γονείς και εμφανιζόμουν κάθε μέρα στο σχολείο δίχως παπούτσια, θα είχαν καλέσει αμέσως την Πρόνοια καταγγέλοντας παραμέληση ανηλίκου. Όμως κανείς δεν ασχολείται με ένα παιδί που ζει σε ανάδοχη οικογένεια. Απλά το αγνοούν.”, λέει με πικρία η Mackenzie.
Όταν είπαμε στην κόρη μας ότι θα της αγοράσουμε καινούργια παπούτσια δεν το πίστεψε. Ήταν απλά ευχαριστημένη που ζούσε σε ένα ασφαλές περιβάλλον, μακριά από τη βία, δεν περίμενε τίποτα περισσότερο.
Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία, μας έδωσε και την έμπνευση. Παπούτσια! Το βίντεο ευαισθητοποίησης που ήθελε να ετοιμάσει η Mackenzie θα έδειχνε 17.000 ζευγάρια παπούτσια! Όσα και τα παιδιά που ζουν σε ανάδοχες οικογένειες στην Αριζόνα. Παπούτσια που θα δίνονταν σε παιδιά που δεν έχουν. Που φοράνε σκισμένα, βρώμικα παπούτσια. Μόνο έτσι θα δείξει η κόρη μας πόσο μεγάλη ανάγκη υπάρχει. Και πως όλα τα παιδιά δικαιούνται ένα όμορφο ζευγάρι, χωρίς τρύπες και μπαλώματα.
Τι καλύτερο δώρο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στο παιδί μας, που έζησε τη μισή του ζωή χωρίς σταθερή οικογένεια και αγάπη;
