Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Τα πεθαμένα όνειρα κοριτσιών που θέλουν να κάνουν καριέρα στο μόντελινγκ ξεθωριάζουν μπροστά μου, μπροστά στην οθόνη μου. Κορίτσια που θεωρούν ότι τα περιμένει ένα λαμπρό μέλλον στη μόδα, αλλά δεν έχουν αντιληφθεί πως αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να διαιωνίσουν την ανθρωποφαγία και την προβολή μίας ψεύτικης ελπίδας για το δικό τους συμφέρον και τη δική τους προβολή.
Η αναζήτηση της <<τέλειας>> ομορφιάς, η διαιώνιση στερεοτύπων και η ανθρωποφαγική στάση των κριτών, με κάνουν να αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η τηλεόραση που πρέπει να έχουμε ή με καλύτερη έκφραση ‘’γιατί έχουμε αυτή την τηλεόραση, ειλικρινά’’.
Κορίτσια που ξεδιπλώνουν τα όνειρα, την ψυχή, το σώμα τους το ίδιο μπροστά σε ημιδιάσημους κριτές και ακούνε φράσεις τύπου ‘’μοιάζεις σαν ξωτικό από το Lord of the rings’’ ή ‘’δεν είσαι συμπαθητική, ούτε καν όμορφη’’. Γιατί είναι εύκολο να κατηγορείς κάποιον πως δεν αγαπάει τον εαυτό του, αλλά να μην αναρωτιέσαι ή να μην πηγαίνει καν ο νους σου σε φράσεις όπως ‘’ Εάν ξεχειλώσεις και άλλο, δεν θα αρέσεις ούτε σε εμάς, ούτε σε κανέναν”, ώστε να αντιληφθείς την αιτία. Η νομιμοποίηση του bullying, η διαιώνιση των κανόνων ομορφιάς που έχουν οδηγήσει μοντέλα στο θάνατο, η αγένεια και η κακία κριτών δεν έχει απολύτως κανέναν λόγο ύπαρξης.
Αν κάποιος δεν κάνει για μοντέλο, αυτό δεν είναι λόγος για να στεναχωριέται. Το μόντελινγκ δεν είναι ο αστραφτερός χώρος που θέλουν οι περισσότεροι να πιστεύουν. Δε γνωρίζω, πραγματικά, για ποιο λόγο να επιλέγει να ακολουθήσει κάποιος ένα επάγγελμα στο οποίο θα δέχεται συνεχώς κριτική για την εμφάνισή του και για στοιχεία του σώματός του για τα οποία δεν ευθύνεται ο ίδιος.
Με πειράζει να ακούω φράσεις που παροτρύνουν νέες κοπέλες να επεμβαίνουν χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος υγείας σε μέρη του σώματός του, αντί να προωθείται το μήνυμα πως η εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου δεν είναι το σημαντικότερο κομμάτι της προσωπικότητάς του, πως μετράει περισσότερο το μέσα του και όχι το έξω του.
Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που σπούδασαν καρδιοχειρουργοί και πάλι εκφράζονται ταπεινά και είναι απλοί, χωρίς να λένε κάθε δύο λεπτά ‘’εγώ, εγώ’ εγώ’’. Γιατί μόνο αν καταλάβεις πως θα βρεις την ισορροπία σου αν φτιάξεις και βελτιώσεις το μέσα σου και όχι αν φουσκώσεις τα χείλη σου, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος…
