Ένα από τα ζητήματα που συζητήθηκαν λιγότερο κατά την διάρκεια της πανδημίας ήταν οι Ελληνο-Τουρκικές διαφορές και κυρίως η οριοθέτηση της ΑΟΖ έτσι όπως αυτή εξελίχθηκε ως ένα ιδιότυπο παιχνίδι εξουσίας με μήλον της έριδος την Λιβύη.
Η επιστροφή όμως στην κανονικότητα και στην σκληρή πραγματικότητα που δεν συγχωρεί την μονοθεματική ανάγνωση των εξελίξεων έφερε στην επιφάνεια την διαχείριση του Λιβυκού ζητήματος ή για να γίνουμε πιο συγκεκριμένη την μη-διαχείριση.
Η στρατηγική της χώρας απέναντι στις εξελίξεις φάνηκε για άλλη μια φορά ετεροχρονισμένη , χωρίς αίοθηση της πραγματικότητας αλλά κυρίως και χωρίς ενσυναίθηση ότι η διεθνής πολιτική σκηνή είναι ευμετάβλητη και η ανάγκη για επαναπροσδιορισμό των διπλωματικών σχέσεων είναι μια διαδικασία που πρέπει να θυμίζει μαραθώνιο και όχι εκατοστάρι.
Στην προκειμένη περίπτωση η μείωση της επιρροής του Χαφτάρ και η αύξηση της επιρροής της Τουρκίας στην χώρα αυτή της Βορείου Αφρικής θα έπρεπει να μας κινητοποιούσε όχι μόνο για τα αυτονόητα προσκόματα που αυτή βάζει στην πορεία των σχέσεων ανάμεσα σε Άγκυρα και Αθήνα αλλά κυρίως γιατι αναβαθμίζει την γειτονική μας χώρα σε παράγοντα σταθερότητας και επιρροής που τα γεωπολιτικά της συμφέροντα ταυτίζονται , σχεδόν με έναν μαγικό τρόπο πάντα την τελευταία στιγμή ,με τις αιτιάσεις των μεγάλων γεωπολιτικών παικτών , όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση με την Ρωσία που αποτελέσε , από ότι φαίνεται μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές σαν την χώρα που έγειρε την ζυγαριά υπέρ της επίσημης κυβέρνησης της Λιβύης που στήριζε και η Άγκυρα.
Την ίδια στιγμή φαίνεται ξεκάθαρα ότι η χώρα μας δεν έχει καταφέρει ακόμη να δημιουργήσει τις συμμαχίες εκείνες που θα μας καταστήσουν ως βασικό βραχιώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Η διαχρονική εμμονή της χώρας μας στην δημιουργία εφήμερων συμμαχιών που δεν έχουν αρχή , μέση και τέλος και προοπτική αποτελεί ίσως την αχχίλειο πτέρνα της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας μας. Αν δεν αλλάξει αυτός ο μυωπικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την εξωτερική πολιτική , ως πεδίο αντιπαράθεσης συμφερόντων που απαιτεί μακροπρόθεσμη στρατηγική , θα είμαστε πάντα έρμαια των αλλαγών που επιτελούνται εις βάρος μας.
