Ο 25χρονος Faisal Uday Faisal είχε υψηλές προσδοκίες όταν μάζεψε τα πράγματά του και ξεκίνησε για την Ευρώπη τον Σεπτέμβριο. Παραιτήθηκε από τη δουλειά του – έφτιαχνε τσάι και καθάριζε στο Υπουργείο Παιδείας στην Βαγδάτη – και ξεκίνησε για το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς, όπως εκατομμύρια άνθρωποι που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη.
“Το όνειρό μου από παιδί ήταν να πάω στην Ευρώπη”, είπε. “Φανταζόμουν μια όμορφη, ασφαλή ζωή, να έχω διαμέρισμα και ένα μισθό”.
Όμως, παρά το μακρύ και δύσκολο ταξίδι προς την Σουηδία, ο Faisal επέλεξε να επιστρέψει οικειοθελώς στην πατρίδα του, το Ιράκ, όπως εκατοντάδες άλλοι συμπατριώτες του σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης.
Μόνο τον Νοέμβριο, 779 Ιρακινοί επέλεξαν να φύγουν από ευρωπαϊκές πόλεις και να επιστρέψουν στην χώρα τους. Οι λόγοι είναι πολλοί: η δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία παροχής ασύλου, οι υψηλές προσδοκίες που διαψεύστηκαν γρήγορα, η νοσταλγία για την πατρίδα.
“Ήταν μια βαρετή ζωή. Το φαγητό τους δεν το έτρωγαν ούτε οι γάτες”, λέει ο Faisal που πέρασε δύο μήνες σε κέντρο προσφύγων στην Σουηδική πόλη Malmo. “Πήγα στην Ευρώπη και ανακάλυψα ότι δεν είναι τίποτα άλλο από μία ιδέα. Είναι σαν το Bab al-Sharji”, σχολιάζει αναφερόμενος σε μια γειτονιά της Βαγδάτης.
φωτο: Ali Arkady/ VII Mentor Program/The Washington Post
