Η 13η Ιουλίου του 2015
επισφράγισε μια οδυνηρή συμφωνία μιας χώρας – μέλους της ευρωζώνης και
αποτέλεσε την αφετηρία μιας έσχατης λύσης αυτού που ονομάζουμε: «μη χείρον
βέλτιστον».
Έτσι, δόθηκε τέλος και στο προπαγανδιστικό ντόπινγκ που επένδυε
στον φόβο όλο το προηγούμενο διάστημα των σκληρών διαπραγματεύσεων και η
κυβέρνηση σταμάτησε να αμφιταλαντεύεται, βρισκόμενη μεταξύ Σκύλλας και
Χάρυβδης, παρατείνοντας συγχρόνως και την αγωνία του ελληνικού λαού. Η παραμονή
μας στην ευρωζώνη φαντάζει πλέον βέβαιη, ενώ η υλοποίηση της ευρωπαϊκής ιδέας
υποτίθεται πως συνεχίζεται.
Είναι
πράγματι έτσι ή μήπως η επίτευξη της ευρωπαϊκής ιδέας ήταν πάντα μια ουτοπία;
Οσμιζόμαστε σχεδόν όλοι, αυτήν την αδυναμία της ευρωπαϊκής οικογένειας να
επιτελέσει τον αρχικό της ρόλο και να ενσαρκώσει τις αξίες της δημοκρατίας, της
αλληλεγγύης και της ισότητας, να προστατέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την
ελευθερία ενός λαού να αποφασίσει για το μέλλον του, να ακολουθήσει τα όνειρά
του, αλλά και να φτιάξει τους δικούς του κανόνες, πέρα και πάνω από κάθε
εθνικιστική ιδεολογία.
Είδαμε την Ελλάδα να ψηφίζει και την Ευρώπη να
καταψηφίζει, είδαμε στην Ελλάδα να υπάρχει η ελπίδα της δημοκρατίας και στην Ευρώπη
η διάθεση για επιβολή ενός νεοαποικιοκρατικού καθεστώτος. Για ποια Ευρώπη
μιλάμε λοιπόν και για ποια δημοκρατία;
Τα σημάδια αυτής της κρίσης όμως,
οφείλονται κατεξοχήν στον απροκάλυπτο ηγεμονισμό της Γερμανίας και όχι μόνο,
στην ακόρεστη μανία για πλουτισμό καθώς και στη μικροψυχία, τη μισανθρωπία και
τη χαιρεκακία ορισμένων πολιτικών προσώπων που κινούν τα νήματα.
Ο σαδισμός στο
μεγαλείο του! Ένας σαδισμός που
πραγματώθηκε μέσα από την επιβολή αλγεινών μέτρων στη μικρή, αλλά περήφανη Ελλάδα
ως ένα αποδεικτικό της δύναμής τους και της εξουσίας που κατέχουν και ως μια
αυστηρή και απειλητική προειδοποίηση απέναντι σε όποιον άλλον λαό επίκειται να
αντισταθεί. Τα μέτωπα που έχουν δημιουργηθεί κινούνται ανάλογα με τα εθνικά
τους συμφέροντα, προκαλώντας σύγχυση ιδεών και σύγκρουση σκοπών, παραμερίζοντας
το ευρωπαϊκό καλό και αλλοιώνοντας το πολιτιστικό ευρωπαϊκό πρότυπο.
Ο εθνικός αυτός υποβιβασμός μιας χώρας,
που θα έπρεπε να είναι στην καρδιά της Ευρώπης λόγω του συμβολικού της
χαρακτήρα, καθώς και τα μέτρα της ανθρωποκτόνου λιτότητας θα οδηγήσουν σε
αδιέξοδο τη χώρα και πιθανότατα σε μια πιο επώδυνη εξαθλίωση τον λαό, θα επιφέρουν
αλυσιδωτούς εκβιασμούς και υποβιβασμούς που θα προκαλέσουν αφύπνιση συνειδήσεων
ενάντια στην ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ που σταδιακά θα θεριεύει και έτσι θα ταράξουν συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η
ευρωπαϊκή ιδέα με τις τακτικές της τοκογλυφίας, της τεχνοκρατίας και του
πολιτικού ιμπεριαλισμού θα έχει πια εκφυλιστεί, εφόσον οι φτωχοί θα γίνονται
φτωχότεροι και θα πολλαπλασιάζονται ενώ οι χώρες των δύο ταχυτήτων θα είναι μια
πραγματικότητα και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της
ολοσχερούς καταστροφής.
Μήπως τελικά η λύση είναι λιγότερο Ευρώπη;
Μήπως μόλις χθες έγινε αισθητή πλέον η αποδόμησή της; Νομίζω πως έφτασε η ώρα
να συνειδητοποιήσουμε πως η ευρωπαϊκή μας μοίρα είναι τραγική και πως η
υπερθεμάτιση του ευρωπαϊκού ψευτοοράματος θα οδηγήσει στη διάλυσή της. Γιατί η
άτεγκτη στάση των δυνατών του ευρωπαϊκού βορρά οδηγεί στον ακρωτηριασμό του
ευρωπαϊκού ονείρου και σε μια κατάσταση αθεράπευτης αναπηρίας της ιδέας της
ευρωπαϊκής ενότητας.
Η Ευρώπη πλέον θα χρειάζεται αναπηρικό καροτσάκι για να
μπορέσει να σταθεί ζωντανή, αλλά δεν παύει να είναι ακρωτηριασμένη.
Μοναδικός τρόπος αντίστασης σε αυτήν την
προδικασμένη αναπηρία είναι να ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, μέσα από την
προαιώνια δυναμική που διαθέτει το ελληνικό πνεύμα και η ελληνική ψυχή, να ανασυντάξουμε
τις δυνάμεις μας και να ξανασηκωθούμε με όπλο μας το μεσογειακό ταπεραμέντο, το
μυαλό και την ψυχή μας, την πλούσια παράδοσή μας… αυτό είναι το εναρκτήριο
λάκτισμα, μην περιμένουμε από τους άλλους.
Η Ελλάδα θα πρέπει να αποτελέσει την ταφόπλακα της ευρωπαϊκής ηγεμονίας
της απληστίας μια για πάντα.
Θα
πρέπει να καλέσουμε όλους τους λαούς της Ευρώπης που βρίσκονται σε παρόμοια
θέση με εμάς αλλά και να προτρέψουμε και
άλλες εθνικές κυβερνήσεις να επιδιώξουν την ακύρωση μεγάλου μέρους του χρέους, αποτρέποντας
έτσι τη φτωχοποίηση. Και στη συνέχεια θα πρέπει να επιδιώξουμε, ενωμένοι οι
λαοί του ευρωπαϊκού νότου, μια ανασύνθεση όλων των συντεταγμένων δυνάμεων των
χωρών-μελών όσο αντικρουόμενα κι αν είναι τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις, να
θέσουμε ως βασική προϋπόθεση τον παράγοντα άνθρωπο και το συναίσθημα αυτού
δίνοντάς του δικαίωμα σε μια ζωή πιο ανθρώπινη και πιο ποιοτική. Και τέλος θα
πρέπει να δοθεί έμφαση στο «όλον», γιατί μόνο εάν το προτάξουμε θα αναπτυχθεί
και το μέρος.
Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές πως αν τονωθούν οι λιγότερο
ανεπτυγμένες χώρες και επέλθει οικονομική σύγκλιση και δικαιότερη κατανομή του
πλούτου, μόνον τότε οι λαοί θα συναισθανθούν την ευρωπαϊκή ενότητα και
δικαιοσύνη και θα θελήσουν να συνεχίσουν το ευρωπαϊκό όνειρο.
Μαρία Δ.
Πετροπούλου, Φιλόλογος, Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, συγγραφέας των
εκδ. ΖΗΤΗ, αρθρογράφος
