Η Κάνδανος ζει σε πείσμα των ναζί!
Πριν λίγες ώρες είχα την ιδιαίτερη τιμή να ειμαι ο ομιλητής στην εκδήλωση για την 80η επέτειο του Ολοκαυτωματος της Κανδάνου.
Μια ομιλία με έμφαση στην αξιοθαύμαστη ιδιαιτερότητα της Λαϊκής Αντίστασης στο Σέλινο και στη διαχρονική μάχη εναντίον της παραχάραξης της Ιστορίας.
Η χαρά και η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται!
Ακόμη περισσότερο όμως χάρηκα για την συνάντησή μου μετά από έξι χρόνια με την επιζήσασα του Ολοκαυτώματος Ιωάννα Κανδερακ
η, μια υπερήφανη, φιλόξενη και ευαίσθητη Καντανιωτισσα, που έχει ασίγαστο πάθος για τη δικαίωση!
Εκφράζω τη ευγνωμοσύνη μου στον Δήμος Καντάνου-Σελίνου, τον Δήμαρχο Αντώνη Περράκη και τους συνδιοργανωτές.
Θερμές ευχαριστίες στους πολίτες της Κανδάνου και των Χανίων για τη θερμή υποδοχή και φιλοξενία.
Ανυποχώρητος αγώνας για Μνήμη και Δικαιοσύνη!
Ο αφανισμός της Κανδάνου
Στις 3 Ιουνίου 1941 οι γερμανοί κατακτητές κατέστρεψαν ολοσχερώς το χωριό Κάνδανος Χανίων και εκτέλεσαν 180 από τους κατοίκους του, σε αντίποινα για την αντίσταση που πρόβαλαν κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης (20 -31 Μαΐου 1941).
Πρόκειται για ένα από τα πιο σοβαρά εγκλήματα πολέμου των Γερμανών στην Ελλάδα.
Η Κάνδανος ή Κάντανος βρίσκεται στο κέντρο του Νομού Χανίων, στο δρόμο που συνδέει τα Χανιά στα βόρεια με την Παλαιόχωρα στα νότια. Βομβαρδίστηκε από τις πρώτες ημέρες της γερμανικής εισβολής στη μεγαλόνησο, επειδή η περιοχή θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας για τις επιχειρήσεις τους.
Στις 23 Μαΐου ένα μηχανοκίνητο απόσπασμα προσπάθησε να την καταλάβει, αλλά οι ντόπιοι με αυτοσχέδια όπλα κατόρθωσαν να τους απωθήσουν.
Την επόμενη ημέρα οι Γερμανοί επανήλθαν με υπέρτερες δυνάμεις και στις 25 Μαΐου κατέλαβαν το χωριό, ενώ οι κρήτες μαχητές διασκορπίστηκαν στα γύρω βουνά.
Στις 3 Ιουνίου, δύναμη του 3ου τάγματος αλεξιπτωτιστών υπό τον υπολοχαγό Χορστ Τρέμπες έφθασε στο χωριό για να προβεί σε αντίποινα για τον θάνατο 25 γερμανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια των μαχών για την κατάληψη της Κανδάνου (23-25 Μαΐου).
Οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές εκτελούσαν διαταγές του αρχηγού τους, στρατηγού Κουρτ Στούντεντ και την προηγουμένη ημέρα είχαν ξεκινήσει τα αντίποινα στη Κρήτη, εκτελώντας αμάχους στο χωριό Κοντομαρί Χανίων.
Αμέσως, οι Γερμανοί άρχισαν να πυρπολούν τα σπίτια της Κανδάνου και μέσα σε λίγες μέρες την κατέσκαψαν κυριολεκτικά.
Φόνευσαν όλους τους κατοίκους που είχαν απομείνει, περίπου 180, και απαγόρευσαν με ποινή θανάτου την επίσκεψη του χώρου, καθώς και την ανοικοδόμησή του.
Η καταστροφή τής Κανδάνου και η δολοφονία αμάχων αποτελεί ένα από τα πολλά εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί.
Για να δικαιολογήσουν την πράξη τους ανάρτησαν πινακίδες στα ελληνικά και τα γερμανικά στην κατεστραμμένη Κάνδανο που έγραφαν:
Εδώ υπήρχε η Κάνδανος.
Κατεστράφη προς εξιλασμόν της δολοφονίας 25 Γερμανών στρατιωτών.
Ως αντίποινον των από οπλισμένων πολιτών, ανδρών και γυναικών, εκ των όπισθεν δολοφονηθέντων γερμανών στρατιωτών κατεστράφη η Κάνδανος.
Δια την κτηνώδη δολοφονίαν γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του Μηχανικού, από άνδρας γυναίκας, παιδιά και παπάδες μαζί και διότι τόλμησαν να αντισταθούν κατά του Μεγάλου Ράιχ, κατεστράφη την 3η-6-1941 η Κάνδανος εκ θεμελίων δια να μη επανοικοδομηθή πλέον ποτέ.
Μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, ο στρατηγός Κουρτ Στούντεντ συνελήφθη από τους Βρετανούς και τον Μάιο του 1947 δικάσθηκε από στρατοδικείο για τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ στην Κρήτη και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση πέντε ετών.
Το αίτημα των ελληνικών αρχών για την έκδοσή του στην Ελλάδα απορρίφθηκε από τους Συμμάχους. Ο Στούντεντ δεν έμεινε για πολύ στη φυλακή και αποφυλακίστηκε για λόγους υγείας το 1948.
Πέθανε σε ηλικία 88 ετών, το 1978.
«Δεν υπάρχει κατοχικό δάνειο»!!! Τσίπα υπάρχει;
«Παιδιά κουρελιάρικα σέρνονταν στο κάθε βήμα.
Περιπλανιόνταν κατά μικρές αγέλες, με ύφος ζωώδικο και φοβερό, με το βλέμμα αγκιστρωμένο στη γη, αναζητώντας μια απίθανη τροφή.
Μερικά, πολύ μικρά, είχαν κολλήσει το μούτρο τους στη βιτρίνα ενός εστιατορίου, που είχε μετατραπεί σε καντίνα της Βέρμαχτ (…)
Καμιά φορά, κάποιος στρατιώτης πετούσε μια πορτοκαλόφλουδα απ’ το παράθυρο. Τα παιδιά χτυπιόνταν αναμεταξύ τους για να την αρπάξουν.
Ο καυγάς τους είχε μια βραδύτητα παραίσθησης.
Γρατζουνιόνταν και δαγκάνονταν, αλλά με κινήσεις εξαντλημένες και πολύ αργές.
Ενώ ένα παιδί έχωνε τα νύχια του στο μάτι του αντιπάλου του, εκείνο, αναίσθητο στον πόνο, μασουλούσε κιόλας, εκστασιασμένο, την τσαλαπατημένη, πικρή και βρώμικη τροφή.». Αντρέας Κέδρος, «Peuple roi» («Λαέ βασιλιά»), Παρίσι, 1952.
Είναι γεγονός ότι διαχρονικά η γερμανική προπαγάνδα έχει επιδοθεί σε ένα, άνευ ορίων, παιχνίδι εντυπώσεων μέσω της διαρροής φημών, ανυπόστατων ισχυρισμών και μυθευμάτων, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών της για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και την απόδοση των γερμανικών οφειλών.
Σύμφωνα με ό,τι κατά καιρούς έχει υποστηριχθεί, είτε δια των χειλέων Γερμανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων ή μέσω διαρροών σε ΜΜΕ, η Ελλάδα, δήθεν, «έχει αποζημιωθεί», ή, δήθεν, κάποια «ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί» (χωρίς να λέγεται ποια), ή ότι «το θέμα έχει οριστικά κλείσει» ή ότι, δήθεν, «οι ελληνικές αξιώσεις έχουν απωλέσει τη νομιμοποιητική τους βάση».
Οι απαντήσεις από πλευράς κυρίως του κινήματος διεκδίκησης είναι άμεσες, αναλυτικές και τεκμηριωμένες και εντελώς συνοπτικά συνίστανται στο τρίπτυχο: α) καμία κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί των ελληνικών αξιώσεων αλλά αντίθετα το ζήτημα έχει τεθεί επισήμως περίπου 15 φορές, β) οι γερμανικές οφειλές έχουν ισχυρή ηθική και ιστορική βάση, πλήρη νομική θεμελίωση και δεν υπόκεινται σε παραγραφή και γ) η διεκδίκησή τους εξελίσσεται εδώ και 70 χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία εικοσαετία, μετά την επανένωση της Γερμανίας.
Όμως, μετά από τις σαφείς ελληνικές απαντήσεις, η γερμανική κυβέρνηση δεν επανέρχεται˙ επιλέγει τη σιγή ιχθύος και περιμένει να ξεχαστεί το συγκεκριμένο «επιχείρημά» της για να επανέλθει με άλλον, εξίσου ανυπόστατο ισχυρισμό.
Αυτή τη φορά επελέγη η σοβαρή εφημερίδα Die Welt να φιλοξενήσει την «αποκάλυψη» ότι, δήθεν, δεν υπάρχει κατοχικό δάνειο (!), επικαλούμενη σχετικό έγγραφο από το γερμανικό υπουργείο εξωτερικών. Μας ξενίζει το γεγονός ότι η σοβαρή και έγκριτη αυτή εφημερίδα φιλοξένησε μία τόσο κραυγαλέα κυβερνητική διαρροή. Θυμίζουμε ότι είναι η εφημερίδα που φιλοξένησε μία ιστορικής σημασίας επιστολή του Μανώλη Γλέζου, στις 3.5.2013, στην οποία ο Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου ανέδειξε ότι ο αγώνας μας για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν έχει χαρακτήρα εκδίκησης, αντίθετα είναι αγώνας για δικαιοσύνη και πρέπει να ενώσει τους δύο λαούς.
Στις 14 Μαρτίου του 1942 ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη της Ρώμης με τη συμμετοχή μόνο της Ιταλίας και της Γερμανίας, όπου αποφασίστηκε, μονομερώς, η καταβολή από την Ελλάδα στην Ιταλία και τη Γερμανία 1.500 εκατομμυρίων δραχμών το μήνα για την κάλυψη των δαπανών συντήρησης των στρατευμάτων Κατοχής.
Θυμίζουμε ότι του κατοχικού δανείου είχε προηγηθεί η κυκλοφορία κάλπικων νομισμάτων (μάρκα κατοχής, μεσογειακές δραχμές και ιονικές δραχμές), ενώ παράλληλα από την πρώτη στιγμή οι γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις (και οι Βούλγαροι στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη) επιδόθηκαν σε μια άνευ όρων καταλήστευση της ελληνικής οικονομίας με πολλαπλούς τρόπους (κατάσχεση της πλειοψηφίας των μετοχών των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, μέσω του κλήρινγκ, διαρπαγή των μεταλλευμάτων, των τροφίμων, των εμπορευμάτων και κάθε άλλου πολύτιμου πόρου, κατάσχεση των μέσων μεταφοράς κ.α.).
Όπως σημειώνει ο Μανώλης Γλέζος στο βιβλίο του «Και ένα μάρκο να ήταν», οι Γερμανοί πρωταγωνίστησαν σ’ αυτή τη διαδικασία απομύζησης του πλούτου των Ελλήνων, «υποχρεώνοντας» τον Μουσολίνι να παραπονεθεί ότι «ο Χίτλερ πήρε από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους»! Συνέπεια των παραπάνω μεθοδεύσεων αρπαγής του πλούτου του ελληνικού λαού ήταν η διακοπή της ομαλής λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας, η πλήρης ανατροπή της σταθερότητας του νομίσματός της, η διάλυση του παραγωγικού και κοινωνικού ιστού, η πείνα και ο θάνατος.
Ας μην ξεχνάμε το τρομακτικό αποτέλεσμα της πείνας, των εκτελέσεων, των βασανιστηρίων, των στερήσεων, των ασθενειών, όπως το αποτύπωσε στο υπόμνημά του ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διάσκεψη των Παρισίων (1945-1946) αείμνηστος Καθηγητής Αθανάσιος Σμπαρούνης: μία στις δύο οικογένειες στην Ελλάδα θρήνησαν θύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής, ένας στους δέκα Έλληνες υπέστη αναπηρία, ενώ το 75% των παιδιών υπέφερε από ασθένειες, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου.
Γίνεται λοιπόν κατανοητό πώς το κατοχικό δάνειο, που είχε ιδιαίτερο ρόλο στη συνολική διαδικασία αφαίμαξης των αναγκαίων όρων συντήρησης και αναπαραγωγής του ελληνικού λαού, συντέλεσε καθοριστικά στην τραγωδία της Κατοχής και, συνεπώς, η διεκδίκησή του, πέραν των άλλων ισχυρών επιχειρημάτων, έχει και ένα μεγάλο ηθικό βάρος.
Η ύπαρξη δε της δανειακής σύμβασης, η πλήρης καταγραφή τόσο των έγγραφων αιτημάτων της Γερμανίας για πιστώσεις, πέραν των εξόδων Κατοχής, όσο και των καταβολών προς τη Γερμανία στον ειδικό λογαριασμό που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδας, η λογιστική συμφωνία των χωριστών λογαριασμών (για τις συγκεκριμένες πιστώσεις) που κρατούσε η Τράπεζα της Ελλάδος και το Γ’ Ράιχ, η άμεση και έμμεση αναγνώριση της συγκεκριμένης οφειλής από την ίδια τη Γερμανία, τόσο την περίοδο της Κατοχής όσο και μετά, και πολλά άλλα στοιχεία, που συνοδεύονται από πλήθος αδιάσειστων τεκμηρίων, καθιστούν το κατοχικό δάνειο πλήρως τεκμηριωμένη, ισχυρά θεμελιωμένη και απαράγραπτη απαίτηση της Ελλάδας.
Απαίτηση από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει η Γερμανία! Κι αυτό το γνωρίζει καλά η κυβέρνησή της.
Εν κατακλείδι, είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι το κατοχικό δάνειο υπάρχει, όπως και οι άλλες απαράγραπτες οφειλές (αποζημιώσεις θυμάτων, επανορθώσεις, επιστροφή πολιτιστικών θησαυρών) και εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για τη ρητή δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης ότι θα τις διεκδικήσει αποφασιστικά, διευκρινίζουμε ωστόσο ότι επαγρυπνούμε για την τήρηση των δεσμεύσεων.
Σημειώνουμε επίσης με ενθουσιασμό την όλο και πιο ισχυρή υποστήριξη της διεκδίκησης και μέσα στη Γερμανία.
Το ερώτημα όμως είναι αν υπάρχει τσίπα, αν υπάρχει φιλότιμο στο βαθύ γερμανικό κράτος.
Ή για να το πούμε αλλιώς: η Γερμανία είναι αναμφισβήτητα ισχυρή.
Καλείται όμως να αποδείξει ότι είναι και δίκαιη και συνεπής στις υποχρεώσεις της. Έχει το θάρρος; Ας το ελπίσουμε!
* Ο Αριστομένης Συγγελάκης είναι Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Βιάννου.
