Ο Αντώνης Κοκορίκος αρθρογραφεί στο enallaktikos.gr
Αφορμή για το σημείωμα αυτό, είναι η πρόσφατη επέκταση της χρήσης αυτού του όρου στην Ελλάδα και η γενίκευσή του, ενώ άρχισε να χρησιμοποιείται ήδη από το 2010, όταν υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο. Τι σημαίνει κατοχή και γιατί πρέπει ή όχι να μπαίνει σε εισαγωγικά;
Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν ανάμνηση της λέξης μόνον σε σχέση με τη γερμανική – ιταλική και βουλγαρική κατοχή της χώρας μας το 1941 έως το 1944. Είναι η πιο σκληρή ιστορική ανάμνηση γιατί διδάσκεται στα σχολεία από το 1945 μέχρι σήμερα και αποτελεί μέρος της επίσημης ιδεολογίας του ελληνικού κράτους. Τροφοδοτείται διαρκώς μια συγκεκριμένη ιδεολογία του κράτους με γιορτές, αφιερώματα, εκδηλώσεις, ομιλίες, βιβλία κλπ όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι μέρος των ιστορικών γεγονότων έχουν υπερτονιστεί, όπως ο εξάμηνος ελληνο-ιταλικός πόλεμος 1940-41, η ένοπλη αντίσταση του ελληνικού λαού στους κατακτητές 1942-1944, η πείνα κλπ. Άλλα ιστορικά γεγονότα έχουν υποβαθμιστεί, όπως η προδοτική συνθηκολόγηση των στρατηγών του ελληνο-ιταλικού μετώπου παρά την αντίθετη οδηγία του αρχιστράτηγου για άμυνα μέχρις εσχάτων, η πλήρης συνεργασία του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου (της ελληνικής κυβέρνησης δηλαδή) με τους κατακτητές λόγω ιδεολογικής συγγένειας με τους ναζί, η πλήρης συνεργασία του κρατικού μηχανισμού με όλους τους δημόσιους υπαλλήλους ως σύνολο με τις δυνάμεις κατοχής, η συνέχιση της φαυλοκρατίας με την ιδιοποίηση μεγάλων χρηματικών ποσών σε αυτά τα χρόνια από τους «εκλεκτούς» συνεργάτες των κατακτητών, η λεηλασία των πολιτιστικών και αρχαιολογικών θησαυρών, η εξαχρείωση μέρους του πληθυσμού που ξέπεσε ηθικά σε μεγάλους αριθμούς κλπ.
Άλλα ιστορικά γεγονότα έχουν αποκρυβεί εντελώς, όπως η υπόγεια συνεργασία γερμανικών κατοχικών δυνάμεων με πράκτορες της αγγλικής ιντέλιντζενς σέρβις μέσω των ντόπιων συνεργατών τους, η πλήρης εξάρτηση της πολιτικής ηγεσίας της αντίστασης από το εξωτερικό, η έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, πριν τερματιστεί ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος το 1945 κλπ
Όταν ακούμε κατοχή, το μυαλό μας πάει σε αυτή την κατοχή και είναι προφανές ότι άλλα καταλαβαίνει ο δεξιός και άλλα ο αριστερός, άλλα ο διαβασμένος και άλλα το θύμα της κρατικής πλύσης εγκεφάλου, άλλα ο καθηγητής πανεπιστημίου και άλλα ο πολίτης. Το ανάλογο συμβαίνει και με την κατοχή στην παγκοσμιοποίηση ή ορθότερα στη νέα διεθνή τάξη που επιβάλουν οι υπεράκτιες χρηματοπιστωτικές αγορές οι οποίες δεν ελέγχονται από καμία κυβέρνηση, σε καμία χώρα και δεν νομιμοποιούνται δημοκρατικά από κανέναν λαό σε όλον τον πλανήτη. Αν δεν κατανοούμε πως λειτουργεί αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ισχύος, ξεπέφτουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες συγκαλύπτουν την πραγματικότητα.
Το καρτέλ
Οι δυνάμεις του παγκόσμιου αυτού καρτέλ, εκπροσωπούνται από ανθρώπους κάθε εθνικότητας και αποτελούν μια παγκόσμια ελίτ η οποία συνεργάζεται με τις τοπικές ελίτ για να εγκαταστήσουν (από το 1970) μια νέα διεθνή τάξη. Ιστορικά ξεκίνησαν κάποιοι τραπεζίτες να χρηματοδοτούν επιστήμονες, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς και δημοσιογράφους για να κάνουν μελέτες, προορισμένες να εφαρμοστούν στην τάξη από τις φιλικές τους πολιτικές ελίτ. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται. Ξοδεύονται πολλά εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, από «ιδρύματα» και μη κυβερνητικές οργανώσεις κυρίως από ιδιώτες χορηγούς, αλλά και από κρατικούς ή διεθνείς πόρους.
Ο κάθε επιχειρηματίας ή επιχείρηση ή τράπεζα, από κάποιο μέγεθος και πάνω, έχει και από ένα τέτοιο ίδρυμα και στην Ελλάδα και διεθνώς. Από αυτό το καρτέλ, μέσω της παγκόσμιας ελίτ, ελέγχονται και διεθνείς οργανισμοί όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Το Διεθνές Νομισματικό ταμείο, η Παγκόσμια τράπεζα, η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ, άλλοι διεθνείς οργανισμοί στην Ασία και στην Αμερική, ακόμα και ο ΟΗΕ σε ένα μέρος. Χρησιμοποιούν τη δύναμη ορισμένων κρατών έναντι ανταλλαγμάτων και μέσω αυτών ελέγχουν ακόμα και στρατιωτικές δυνάμεις όπως του ΝΑΤΟ κλπ.
Το πραξικόπημα στην Ουκρανία
Κυρίως όμως ελέγχουν πολιτιστικά τον πλανήτη και μάλιστα η πολιτιστική κατοχή, προηγήθηκε της οικονομικής, η οποία προηγείται της κοινωνικής και της στρατιωτικής κατοχής η οποία δεν αποκλείεται σε ορισμένες περιπτώσεις. Χωρίς αυτές τις πληροφορίες δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις ειδήσεις στα κανάλια χωρίς να γινόμαστε θύματα προπαγάνδας της ελίτ. Στην Ουκρανία παρακολουθήσαμε πως αυτή η παγκόσμια ελίτ συνέντριψε με ένα πραξικόπημα, την ως εκείνη τη στιγμή νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, την οποία δεν αμφισβητούσε κανείς ως πριν από λίγες εβδομάδες, παραβιάζοντας κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου. Μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε κανένας νομότυπος τρόπος για να παυθεί ο Γιανούκοβιτς από την προεδρία και μάλλον δεν θα βρεθεί αν ο ίδιος δεν παραιτηθεί. Στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη μια ανάλογη επιχείρηση. Στη Βενεζουέλα, γίνεται το ίδιο εδώ και αρκετές εβδομάδες. Σε όλον τον κόσμο υπάρχει μια συνεχής τέτοια διαδικασία σε εξέλιξη και κάθε φορά βλέπουμε σε άλλη χώρα μια κορύφωση αυτών των προσπαθειών. Μερικές φορές αποτυγχάνουν. Και προσπαθούν πάλι μετά από λίγο. Έχει προηγηθεί η Αίγυπτος, η Τυνησία, το Μαρόκο, η Λιβύη, η Συρία.
Τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από την παγκόσμια ελίτ, μιλούν ξεδιάντροπα για «λαϊκές εξεγέρσεις» μέχρι να αλλάξουν οι ανεπιθύμητες πολιτικές ηγεσίες και ως δια μαγείας αυτές οι λαϊκές εξεγέρσεις ξεθυμαίνουν χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους. Η όποια επιτυχία τους οφείλεται είτε στην υποστήριξη από το στρατό (όπως στην Αίγυπτο ή στην Τουρκία) είτε από τα σώματα ασφαλείας και άλλες δυνάμεις καταστολής (Όπως στην Τυνησία, στη Γεωργία ή στην Ουκρανία το 2004) ή στη χρησιμοποίηση ένοπλων ομάδων φανατικών ή ακτιβιστών ή ιδιωτικών επιχειρήσεων σεκιούριτι να την ικανότητα διεξαγωγής στρατιωτικών επιχειρήσεων όπως στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία κλπ. Βοήθεια παρέχουν και ντόπιοι πράκτορες ή ελεγχόμενα καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας, ή του Κατάρ στην περίπτωση των αραβικών χωρών. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει χρηματοδότηση από «φιλανθρωπικές οργανώσεις» των ιδιωτών κεφαλαιούχων.
Όπως ακριβώς το χρήμα δεν έχει οσμή, έτσι και η παγκόσμια ελίτ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τον έναν εναντίον του άλλου χωρίς αρχές αλλά μόνον με σκοπό το κέρδος. Χρησιμοποίησε τους ακραίους ισλαμιστές Ταλιμπάν και προσωπικά τον Μπίν Λάντεν στο Αφγανιστάν, κάθε φανατικό που είναι ικανός για οποιοδήποτε έγκλημα, κάθε ναζιστή ή τζιχάντις ο οποίος είναι πρόθυμος να δεχθεί χρηματοδότηση. Αυτοί χρειάζονται μόνον αν πρόκειται να αναλάβουν ένοπλη δράση. Σπανίως αυτονομούνται αυτοί οι μισθοφόροι, όπως ο Μπίν Λάντεν. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διαδοχικές καταστάσεις όπως οι ισλαμιστές στο Κοσσυφοπέδιο, στην Τσετσενία, στο Αφγανιστάν και στην Ουκρανία. Έχουν γίνει πλέον επαγγελματίες όπως και οι υπάλληλοι της Μπλάκγουότερ, ή της Μπλάκρόκ ή της Μπλάκστόουν. Θα προτιμούσαν ίσως να μην είναι ρατσιστές ή αντισημίτες, αλλά δεν χάλασε και ο κόσμος. Άλλωστε είναι αναλώσιμοι και όταν κάνουν τη δουλειά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Γι αυτή τη δουλειά προορίζεται και η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.
Οι νεοναζί και οι φανατικοί
Οι Ουκρανοί νεοναζί δεν διαφέρουν ιδεολογικά από τους Γερμανούς ναζί ή από τη Χρυσή Αυγή. Η παγκόσμια ελίτ δεν είναι ρατσιστική ή σημιτική. Στην Ελλάδα μπορεί να τους στείλει στη φυλακή, ή στην Ουκρανία να τους αγκαλιάζει. Στην Ελλάδα έχει υποστήριξη από μια κοινοβουλευτική ελίτ η οποία χρησιμοποιεί νομικίστικα πραξικοπήματα για να πετύχει τους ίδιους στόχους της παγκοσμιοποίησης και με τον ίδιο νομικισμό φυλακίζει τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής χωρίς τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου. Ψηφίζει μνημόνια και διεθνείς δανειακές συμφωνίες χωρίς τα 3/5 της Βουλής που προβλέπει το Σύνταγμα, κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αντί με νόμους που κοστίζουν κάθε τόσο τη διαφοροποίηση κάποιου βουλευτή, και με την ίδια άνεση κρατά προφυλακισμένο όποιον πολιτικό ή επιχειρηματία στοχοποιήσει για να τον κάνει αποδιοπομπαίο τράγο και να διασωθεί το «σύστημα» δηλαδή η ντόπια ελίτ.
Η Ελλάδα και η Ουκρανία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί δείχνουν ότι η παγκόσμια ελίτ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει αυτές τις μεθόδους μέσα στην Ευρώπη. Ενώ στους Ευρωπαίους πολίτες υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι είναι κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο από τον «τρίτο κόσμο», κάτι εκλεκτότερο γιατί επί αιώνες τα ευρωπαϊκά κράτη στήριξαν αυτή την ελίτ και την στελέχωναν αποκλειστικά. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των υπεράκτιων αγορών, απαιτεί πλέον την κατάργηση της κυριαρχίας όλων των κρατών που δεν είναι όργανά της. Αυτό γίνεται είτε με οικονομικούς μηχανισμούς όπως στο εσωτερικό της ΕΕ και στην ευρωζώνη, είτε και με πραξικοπήματα και με αίμα όπως στην Ουκρανία, αν αποτύχουν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.
Ο στόχος δεν είναι μόνον γεωπολιτικός (να μειωθεί η επιρροή της Ρωσίας του πρώην πράκτορα της KGB Βλαντιμίρ Πούτιν) αλλά και να μετατρέψει τα κυρίαρχα κράτη σε κιμά, σε πολτό, που θα είναι απλώς μια αυτοδιοικούμενη κοινότητα μέσα στο σύστημα της αόρατης παγκόσμιας διακυβέρνησης των υπεράκτιων αγορών. Με αυτή την έννοια, η κατοχή ασκείται από την παγκόσμια ελίτ επάνω στις ντόπιες ελίτ και δι αυτών στα πρώην κυρίαρχα κράτη που ήλπιζαν ότι θα διοικούνται από τους πολίτες τους. Η κατοχή αυτή είναι πολυδιάστατη αλλά κυρίως είναι πολιτιστική και οικονομική.
Οι εξαιρέσεις της κατοχής
Τα μόνα κράτη που διατηρούν κυριαρχία, είναι τα όργανα της ελίτ δηλαδή οι G-8. Από εκεί προκύπτει και η απειλή του Ομπάμα προς τον Πούτιν ότι αν δεν αδιαφορήσει για την Ουκρανία (όπως αδιαφόρησε για τη Γιουγκοσλαβία) θα εκδιωχθεί από τους G-8 οι οποίοι απλώς θα ξαναγίνουν G-7. Το ίδιο ιεραρχικές είναι και οι σχέσεις στο εσωτερικό των G-20. Nαι μεν οι G-8 συμπεριέλαβαν χώρες όπως η Βραζιλία, η Τουρκία, η Νότια Αφρική, η Ινδία κλπ αλλά με την προϋπόθεση ότι αποδέχονται την μειωμένη τους κυριαρχία σε σύγκριση με τους επτά, (Ιαπωνία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Γερμανία, Καναδάς κλπ οι οποίοι αποδέχονται ανεπιφύλακτα σχεδόν την κυριαρχία των ΗΠΑ.
Μερικά ιστορικά στοιχεία είναι χρήσιμα. Οι «επτά» ξεκίνησαν το 1975 ως «έξι» με αφορμή την άνοδο των τιμών του πετρελαίου για να βάλουν τάξη στον κόσμο δηλαδή στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Ήταν δηλαδή οι ΗΠΑ και τα προτεκτοράτα τους, η Ιαπωνία και οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Συναντώνται αρχικά μόνον οι υπουργοί Οικονομικών χωρίς τους ηγέτες. Όταν η υπερεθνική ελίτ επέκτεινε την επιρροή της, περιελήφθησαν και οι ηγέτες.
Στη συνέχεια εκλήθησαν και οι κεντρικοί τραπεζίτες (δηλαδή η BIS – Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών η οποία δεν ελέγχεται από κανένα κράτος) και άλλες χώρες (με κριτήριο τον κατάλογο της Κρεντί Σουίς για τις πιο αναπτυγμένες οικονομίες) κι έγιναν 20 ή 22 ή 33 μέχρι να καταλήξουν στους σημερινούς 20 χωρισμένους σε πέντε γκρούπ για να ελέγχονται απολύτως. Εκτός δηλαδή από τον παγκόσμιο έλεγχο της ενέργειας έχουν περιλάβει τα χρηματοπιστωτικά και ο σκοπός τους πιά είναι οι «μεταρρυθμίσεις» για να εξασφαλίσουν την παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την κατάργηση κάθε κρατικού εμποδίου στη δράση των υπεράκτιων, αφορολόγητων, ανεξέλεγκτων αγορών.
Η πολυδιάστατη κατοχή της παγκοσμιοποίησης, περιλαμβάνει την πολιτιστική, με την έννοια του ελέγχου από πολυεθνικές εταιρίες όλης της παραγωγής και διάθεσης πολιτιστικών προϊόντων τα οποία έχουν γίνει εμπορεύματα. Δεν υπάρχουν άλλα πολιτιστικά αγαθά γι αυτούς. Η ιδεολογική κατοχή, σημαίνει ότι ενισχύονται απόψεις δήθεν υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά χωρίς καμία συλλογικότητα και ενισχύονται οι κοινωνικές διαιρέσεις των ανθρώπων με αφορμή θρησκευτικές προτιμήσεις ή εθνοτικές προελεύσεις ή ήθη και έθιμα, ακόμα και σεξουαλικές επιλογές, ώστε έτσι η ελίτ να κυριαρχεί και να μην ενοχλείται.
Η πολιτική κατοχή είναι ακριβώς η εφαρμογή των κατευθύνσεων που έρχονται από χρηματοδοτούμενα από την ελίτ, θίνκ τάνκ, από κυβερνήσεις οι οποίες νομιμοποιούνται οριακά ή καθόλου, μέσα από κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση από τους πολίτες οι οποίοι ούτε ερωτώνται πλέον αν συμφωνούν ή όχι με τις αποφάσεις των κυβερνήσεων ή των κοινοβουλίων τους. Για δημοψηφίσματα ούτε λέξη. Η οικονομική κατοχή, είναι ότι καμία χώρα δεν ορίζει πλέον την οικονομική πολιτική που ακολουθεί στο εσωτερικό της, με την εξαίρεση των χωρών G-8, οι οποίες εξαιρούνται με την προϋπόθεση ότι εφαρμόζουν τις κατευθύνσεις του ΠΟΕ, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας τράπεζας και της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.
