Η οργή κοστίζει έναν σπασμένο καθρέφτη και κάτι ψιλά | Του Κωνσταντίνου Μπούρα
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα, ευθυμογράφημα γραμμένο ειδικά για το enallaktikos.gr
Καθημερινή βία, εκτονώσεις, αντιπαραθέσεις και συμπλοκές στην Αθήνα της Κρίσης πρωί-πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, πριν αρχίσει καλά-καλά η πολύπαθη μέρα μας στο κυνήγι του άρτου του επιουσίου…
Βγήκα από το σπίτι μου ο ταλαίπωρος να περάσω από δύο εκδοτικούς οίκους να περισυλλέξω νεόκοπα βιβλία, να τα διαβάσω, να γράψω κριτικές, παρουσιάσεις, δοκίμια, ομιλίες, να τα ανθολογήσω κι όλα αυτά «για την ψυχή της μάνας μου», που δεν ήταν καθόλου αμαρτωλή η κακομοίρα. Μάλλον προς αγία έφερνε…
Παίρνω λοιπόν τα ποιητικά μου βάρη, τα ζυγίζω ομαλά στους δύο ταλαιπωρημένους τένοντες των χειρών μου, προσπαθώ να μην καταλήξω πάλι στο νοσοκομείο από λουμπάγκο, βλέπω πράσινο φανάρι, κοιτάω δεξιά-αριστερά πριν περάσω, αλλά αντί να δω τους πάντες να περνούν με κόκκινο, ακούω ξαφνικά δεκάδες εκκωφαντικές κόρνες στη διαπασών κι ένας οδηγός ταξί έχει βγει έξω και πλακώνεται με ένα νταβραντισμένο γομάρι, που του σπάει τα δόντια, το σαγόνι και του ισοπεδώνει την οροφή του ταξί με γροθιές. Κανείς δεν επεμβαίνει. Κοιτάνε σα να παρακολουθούν κάποιο θέαμα σε ιδιωτική προβολή… Ψάχνουν να βρουν πού είναι κρυμμένες οι κάμερες στα γύρω κτήρια. Παρενέργειες των «ρηάλιτυ σώους» και των «ταινιών δράσης»!!!
Πριν προλάβω να πάρω ανάσα, συνειδητοποιώ ότι μου πέφτουν οι σακούλες, τα βιβλία χύνονται στους δρόμους, μπλέκουν στα πόδια των …διαγωνιζομένων για τον καυγά τον επιούσιον, λασπώνουν και ματώνονται, άντε να τα απολυμάνεις μετά – ειδικά αν είσαι υποχόνδριος, από τη συχωρεμένη τη μανούλα μου το έχω πάρει αυτό…
Τελική σκηνή του δράματος: ο κατακρεουργημένος ταξιτζής μπαίνει στο ταξί, παίρνει την ταμπακιέρα με τα ψιλά (δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό) την εκσφενδονίζει από το ανοικτό τζάμι στο κεφάλι του αντιπάλου του, ξεριζώνει με τα χέρια του, σαν …Κινγκ-Κονγκ τον δεξί καθρέφτη του αλλότριου αμαξιού και βλέπει τον αρειμάνιο εχθρό του να μαρσάρει, να περνάει με κόκκινο και να φεύγει, με έναν σπασμένο καθρέφτη μεν, παίρνοντας όμως μαζί του την ταμπακιέρα με τα συσσωρευμένα ψιλά του άτυχου βιοπαλαιστή.
Συμπέρασμα: η οργή κοστίζει κι όχι μόνον λίγα …ψιλά, αλλά και χοντρά, πολύ χοντρά ενίοτε…
Δεύτερο περιστατικό σε λίγα λεπτά: πηγαίνοντας προς τη στάση του τρόλλεϋ επί της οδού Ακαδημίας κι αφού ξεφορτώνω τα μπαγκάζια μου στο μεταλλικό παμβρώμικο παγκάκι, σαν σύγχρονος «άθλιος», κλοσάρ τυφλοπόντικας (κυριολεκτικώς) της βιβλιοπαραγωγής, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τα παρατεταγμένα στο διπλανό περίπτερο μεταχειρισμένα βιβλία, από μοναχικούς γέρους και αζήτητες κληρονομιές… Αν και είμαι φορτωμένος σαν γαϊδούρι, μπαίνω στον πειρασμό με τα τελευταία λιγοστά λεπτά μου ένα δερματόδετο δίτομο φιλοσοφικό λεξικό, που το έχω σταμπάρει μέρες τώρα και το γυροφέρνω ασύστολα, ερωτοτροπώντας με τις κίτρινες μισοσκισμένες φθαρμένες σελίδες του… Όμως δεν προλαβαίνω να αντιτάξω πρακτικά, λογικά εμπόδια στην παρόρμησή μου αυτή, του στυλ «τώρα ψωμί δεν έχουμε, τυρί γυρεύουμε;», ακούω πάλι τα γνωστά φρεναρίσματα, χτυπήματα πόρτας, φωνές, συμπλοκές, γυρίζω και τι να δω; Ένας νεαρός μπουνταλάς ντηλιβεράς με παμβρώμικη φόρμα έχει πιαστεί στα χέρια με έναν άλλον γενειοφόρο ταξιτζή (ο προηγούμενος ήταν …ξυρισμένος – επάνω) κι ανταλλάσσουν ύβρεις σε αμιγή αθηναϊκή αργκό, που ντρέπομαι να σας τη μεταφέρω, κοκκινίζω και μόνο που το σκέφτομαι, αν και θα είχε σίγουρα κάποιο ιδιαίτερο, λαογραφικό-κοινωνιολογικό και γλωσσολογικό ενδιαφέρον μερικές δεκαετίες μετά (μπορεί και μετά από μερικούς …αιώνες!!!). «Ψωνάρα!!!!», όχι δεν φωνάζουν εμένα, αλλά είναι μία από τις ύβρεις που ανταλλάσσουν οι καινούργιοι συμπλεκόμενοι, οι οποίοι όμως – οφείλω να το παραδεχτώ: Κύριοι, με κάπα κεφαλαίο – περιορίζονται απλώς και μόνον σε φραστική βία και δεν καταδέχονται να βρωμίσουν τα …κουλά τους απλώνοντας χέρι πάνω στον άλλον. Τουλάχιστον αυτό το περιστατικό το αντιμετωπίζεις με καλά ακουστικά και δυνατή μουσική… Κάτι είναι κι αυτό. Πού φτάσαμε; Να βρίσκουμε ελαφρυντικά και να επινοούμε διαβαθμίσεις στην υπερχειλίζουσα βαρβαρότητα των πρωταρχικών ενστίκτων ανθρώπων των σπηλαίων που άφησαν πριν από μία ή δύο γενιές τα χωριά τους κι εγκλωβίστηκαν στο αστικό τοπίο κρατώντας ακόμα ενεργή στα κύτταρά τους την εξωστρεφή βιαιότητα της καθημερινής πάλης με τα Στοιχεία της Φύσης. Μόνο που οι τρομακτικές θεομηνίες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά στα …αστικά στοιχειά που περιφέρονται ανελλιπώς, αναζητώντας διέξοδο στην υποφώσκουσα οργή τους κι είναι πάντα έτοιμοι να μας δείξουν: «Ρε, ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ρε;». Όχι, δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να μάθουμε. Ας όψεται η ανάγκη που μας έφερε εδώ σε αυτή τη ζούγκλα δίχως κανόνες και με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας να παραβιάζεται καθημερινώς και βαναύσως, όπως όλοι οι κώδικες, οι νόμοι, οι διατάξεις, τα ταμπού και τα πάσης φύσεως όρια σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, που έχει γίνει τόσο σουρεαλιστική, που θα έρχονται σε λίγο να μας φωτογραφίζουν μέσα από γυάλινες μπάλες τουρίστες που επισκέπτονται έναν ζωολογικό κήπο σε πλήρη εξέγερση, όπου όλα τα ζωντανά παραληρούν επιτείνοντας το απόλυτο Χάος μέσα στο οποίο αποδομούν, ισοπεδώνουν, γκρεμίζουν τα πάντα, αναζητώντας ίσως μία αυτοκαταστροφική διέξοδο από αυτή την αυτιστική κατάσταση στην οποία περιήλθαμε πολιτισμένοι κι απολίτιστοι σε αυτή τη φυλακή κάπου μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, στο λοιμοκαθαρτήριο των ανομιών πολλών γενεών πολύ πριν γεννηθούμε. Μήπως θα έπρεπε να ονοματίσουμε το κέντρο της Αθήνας, πίσω από τις τουριστικές προσόψεις «Σπιναλόγκα», «Σαχαλίνη» ή απλώς «Συρφετός». Και δεν έχουμε ούτε καν το οργιαστικό άλλοθι του καρναβαλιού. Τυφλή βία που την πληρώνουμε από τις τσέπες μας!!! Η οργή όταν εκτονώνεται είναι το πλέον ακριβό σπορ. Κι όταν δεν εκτονώνεται είναι η καλύτερη …πελατεία για τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς. Διαλέγετε και παίρνετε! Όμως υπάρχει κι ο …τρίτος δρόμος πάντα: το χαμομηλάκι με το τίλιο της γιαγιάς, άντε να προσθέσουμε και μια «πρέζα» [ό,τι πιάνουν τα τρία δάχτυλα], μία ουγκιά ήθελα να πω από παπαρουνόσπορο…
Φυσικά αστειεύομαι, για το ευθυμογραφικόν του πράγματος και μην τα πάρετε κυριολεκτικά – σας παρακαλώ – τα γραφόμενα εδώ. Είναι καλλιτεχνικώς μεγεθυμένα για τη δημιουργία του σκοπούμενου αποτελέσματος – ποιητική αδεία, εν τέλει… Και στο κάτω-κάτω της γραφής, η συγγραφικώς εκτονωνούμενη (εννοούμενη) βία είναι η πλέον ανώδυνη και φιλική προς την κοινωνία… ακόμα κι όταν είναι ανωνυμο-ψευδώνυμη. Ή μήπως όχι;
Κωνσταντίνος Μπούρας
