Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας άνδρας επιτρεπόταν να σηκωθεί όρθιος για μία ώρα κάθε απόγευμα. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος. Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Για τις γυναίκες, τις οικογένειες , τα σπίτια, τις δουλειές τους, πού πήγαιναν διακοπές. Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι προσπαθούσε με την φαντασία του να σκεφτεί την δραστηριότητα, τα χρώματα και τον κόσμο εκεί έξω. Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης φαινόταν στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλα αυτά με θεσπέσιες λεπτομέρειες, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.
Μέρες και βδομάδες πέρασαν.
Ένα πρωί, η νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο και αντίκρυσε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Μετά από μερικές μέρες μοναξιάς, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ’ όσον σιγουρεύτηκε ότι αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο. Με αργές και επώδυνες κινήσεις στήριξε το σώμα στον ένα του αγκώνα για να δει την ομορφιά που του περιέγραφε τόσο καιρό ο συγκάτοικός του.
Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι.
Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο.
Ο άνδρας έκπληκτος ρώτησε τη νοσοκόμα τι είχε συμβεί και τόσο καιρό ο συγκάτοικος του περιέγραφε ένα τοπίο που δεν υπήρχε.
Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
Πρόσθεσε: “Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος”…
