Η πόλη άδεια το καλοκαίρι και τρελή. Της Ειρήνης Σκάρογλου

Η πόλη άδεια το καλοκαίρι και τρελή

Της Ειρήνης Σκάρογλου

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι την βιώνεις λίγο καλύτερα. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι το μάτι σου πέφτει χαλαρωτικά πάνω στα αόρατα πολιτιστικά μνημεία της -κατά τον επιτυχή ομολογουμένως χαρακτηρισμό που τους αποδόθηκε απο τον δήμαρχο.

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι όσοι φίλοι παραμένουν εδώ, είστε σαν συνένοχοι σε ένα μυστηριώδες έγκλημα- ίσως το έγκλημα του να εξαφανίσεις τους πάντες- και καθισμένοι αμέριμνα στο μπαλκονάκι του στεκιού σας να πιείτε αμέριμνοι τον freddo cappucino συζητώντας κάπως ειρωνικά για το τι σχέδια έχετε για το καλοκαίρι. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι όλοι όσοι κυκλοφορούν στους μισοερειπωμένους δρόμους είναι σαν συνένοχοι σε κάποιο έγκλημα- ίσως στο δικό τους προσωπικό έγκλημα γιατί δεν πήγαν πουθενά να ξεφύγουν λίγο απο την ζέστη και την ρουτίνα.Ξέρεις, δεν είναι νεοπλουτισμός ή κακή συνήθεια οι διακοπές στην Ελλάδα καθώς η ζέστη δεν επιτρέπει την πολλή δουλειά, ενώ οι παραλίες εεε είναι όσο να πεις ένα δέλεαρ ακαταμάχητο.

Εντούτοις όταν η πόλη είναι άδεια βρίσκω τον εαυτό μου. Ανοίγουν οι κεραίες μου και επιδίδομαι προσεκτικότερα στο παιχνίδι παρατήρησης των ανθρώπων και των συμπεριφορών τους. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, ο,τι ενδιαφέρον διοργανώνεται το εκτιμώ περισσότερο, γιατί καταλαβαίνω πως θέλει κότσια για να τρέξεις μια εκδήλωση όταν όλοι λείπουν. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι το αστικό για το κέντρο είναι ολόαδειο, ανοίγω το παράθυρο και κοιτώ το απόγευμα να ίπταται πάνω απ το κεφάλι μου κι εγώ να πηγαίνω.

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι αλλά όχι οι παραλίες, τα λυόμενα εξοχικά, τα ελεύθερα κάμπινγκ παρά τον περιορισμό, τα ποτήρια με την μπύρα, τα πιάτα με καρπούζι. Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, αλλά σε κάποια παραλία κάποιο ζευγάρι κάνει σεξ στην άμμο, ένα παιδάκι παίζει με τα κουβαδάκια, δύο παππούδες ρίχνουν την πετονιά, ένα κορίτσι 16χρονών βάζει αντηλιακό λάδι και ξεφυλλίζει ένα περιοδικό που της δείχνει πόσο αδύνατη πρέπει να γίνει για να χωρέσει στα ρούχα που θα την κάνουν να αισθανθεί επιτέλους όμορφη.

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι, αλλά μια οικογένεια κάθεται γύρω απο ένα τραπέζι σε κάποιο μπαλκόνι στην Χαλκιδική και παίζει Μονόπολη ξεχνώντας για λίγο το δάνειο και τα φροντιστήρια που θα πρέπει να πληρωθούν απο σεζον.

Κι εσύ καημένη σερβιτόρα στην Πάρο, για τέσσερα κατοστάρικα ξεροσταλιάζεις μέσα στην ζέστη με το καλό σου χαμόγελο και με ντυσιματάκι λίγο προκλητικό- ν αρέσει στο αφεντικό που κάθεσαι βιτρίνα- και δεν πειράζει λες που κάηκε η πλάτη σου απ τον ήλιο, μόλις γυρίσεις στο δωμάτιο θα ξεφλουδίσεις τις σάρκες σου να μην φαίνεται. Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι η τηλεόραση συνεχίζει την προπαγάνδα, γιατί οι άνθρωποι έχουνε χαζόκουτα και στις διακοπές τους. Το ίντερνετ δέχεται σωρεία φωτογραφιών με ανθρώπους που διασκεδάζουν, όμως πώς διασκεδάζεις αληθινά αν είσαι online όλο το βράδυ; Βγες έξω και κλείσε το κινητό βρε φίλε. Κι άνοιξε τα μάτια και το στόμα μήπως και επικοινωνήσεις με άνθρωπο.

Όταν η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι σκέφτομαι τον χειμώνα. Δεν μπορώ να σκεφτώ αυτούς που λείπουν ή αυτούς που θα φύγουν άμεσα. Ξες, κάτι ανθρώπους στα νοσοκομεία που υπομένουν τον καύσωνα και την αρρώστια τους. Όχι, δεν θέλω να τους σκέφτομαι αυτούς. Αλλά το κάνω. Τα παιδιά που διαβάζουν για Πανελλήνιες. Κι εγώ, ο κατά τα άλλα υπερασπιστής των ανελεύθερων, να τα σκλαβώνω σε ένα σύστημα που δεν πιστεύω, σε μια παπαγαλία, σε μια σαθρότητα διδάσκοντας Πρωταγόρα μες το κατακαλόκαιρο. Η πόλη άδεια κι εγώ ψάχνω να σε βρω. Όχι; Άντε καλά η πόλη άδεια κι εγώ ψάχνω παγωτό. Καλύτερα τώρα; Όχι γιατί είπα μήπως με παρεξήγησες. Όχι, όχι, δεν.. Θα φύγω κι εγώ τι να κάτσω σε μια άδεια πόλη; 

Η πόλη είναι άδεια το καλοκαίρι αλλά δυστυχώς και οι ψυχές των ανθρώπων γύρω μας.

Ας κάνουμε μια αλλαγή.

φωτ. Αποστόλης Κεσίδης