του Βασίλη Λύγκα
Η πράσινη συμφωνία οποία προτάθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Δεκέμβριο του 2019, είναι ένας οδικός χάρτης για τον τρόπο επίτευξης του πρόσφατα καθορισμένου κλιματικού στόχου της μείωσης των εκπομπών κατά 50-55 τοις εκατό έως το 2030, καθώς και των καθαρών μηδενικών εκπομπών οικονομία έως το 2050. Περιγράφει τις πολιτικές και τα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδοτικής στήριξης, τα οποία θα βοηθήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της, σε μια συλλογική προσπάθεια, να μειώσουν επαρκώς τις εκπομπές.
Ωστόσο, το σχέδιο όπως έχει συσταθεί σήμερα δεν είναι αρκετό. Η Πράσινη Συμφωνία παραμένει «μια νέα στρατηγική ανάπτυξης», βασισμένη στην ίδια ιδεολογία που μας οδήγησε στην κλιματική κρίση.
Επιτρέπει τη συνεχή εξόρυξη και κατανάλωση μη βιώσιμων και μη ανανεώσιμων πόρων, με φυσικό αέριο – συγκεκριμένα το υγροποιημένο φυσικό αέριο με λιγότερη ένταση άνθρακα.
Ο στόχος του 50 τοις εκατό έως το 2030 δεν είναι αρκετός για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη σε 1,5 βαθμούς και απαιτείται πιο δραστική μείωση των εκπομπών. Οι απαιτήσεις για περικοπές κυμαίνονται από 65 έως 75 τοις εκατό έως το 2030 στην ΕΕ και οι καθαρές μηδενικές εκπομπές θα πρέπει να έχουν ήδη επιτευχθεί έως το 2035-40.
Η λογική της πράσινης συμφωνίας είναι αντιφατική ,τί σημαίνει αυτό;
Ας πάρουμε τις διεθνείς και διμερείς εμπορικές συμφωνίες, κυρίως τη συνθήκη.
Επενδυτικών διαφορών η οποία είναι απαραίτητη για τις ανταγωνιστικές οικονομίεςανάπτυξης. Μέρος των τελευταίων είναι οι μηχανισμοί επίλυσης διαφορών μεταξύ επενδυτών-κρατών (ISDS), όπου οι επιχειρήσεις μπορούν να παραπέμψουν τις κυβερνήσεις στο δικαστήριο σε περίπτωση ξαφνικών αλλαγών πολιτικής, εάν δουν να απορρίπτονται τα πραγματικά και πιθανά (μελλοντικά) κέρδη τους.
Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το σχέδιο των Κάτω Χωρών να καταργήσει τον άνθρακα ως μέρος της στρατηγικής του για την εκπλήρωση των απαιτήσεων της συμφωνίας του Παρισιού κινδυνεύει, επειδή οι Γερμανικές εταιρείες ορυκτών καυσίμων.
απειλούν με νομική δράση και ζητούν οικονομική αποζημίωση για το κλείσιμο των εργοστασίων άνθρακα.
Μια εξαιρετικά αντιφατική εξέλιξη είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αναθέτει ένα συμβόλαιο στο αμερικανικό επενδυτικό ταμείο BlackRock για συμβουλές επί πληρωμή σχετικά με την ένταξη των κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κανονισμό – πώς να καταστούν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια πιο βιώσιμα. Η BlackRock είναι μια από τις πιο ισχυρές χρηματοοικονομικές εταιρείες στον κόσμο, που διαχειρίζεται πάνω από 6 τρισεκατομμύρια ευρώ σε περιουσιακά στοιχεία και είναι γνωστό ότι είναι βασικός επενδυτής στα ορυκτά καύσιμα.
Η Πράσινη Συμφωνία συνεπώς κινδυνεύει να οδηγήσει την Ευρώπη σε λάθος κατεύθυνση. Δημιουργεί στρατηγικές που έχουν σχεδιαστεί για να ταιριάζουν με τη στρατηγική «πρώτη ανάπτυξη”.
Σήμερα χρειαζόμαστε κάτι τό διαφορετικό.
Χρειαζόμαστε έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο σκέψης. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες κινήσεις και μορφές οργάνωσης.
Πρέπει εφαρμόσουμε δείκτες που δεν αντικατοπτρίζουν την ποσοτική ικανότητα παραγωγής (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αλλά τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας Χωρίς αυτήν την αλλαγή, δεν μπορούμε να επιτύχουμε καθαρές μηδενικές εκπομπές και δεν μπορούμε να περιορίσουμε την υπερθέρμανση του πλανήτη στους 1,5 βαθμούς.
