Η ΣΚΟΡΔΙΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΑΧΑΡΟΕΞΑΡΤΗΜΕΝΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ
Ευθυμογραφική, φιλοσοφική στήλη από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα εμπνευσμένη και υλοποιημένη ειδικώς για το enallaktikos.gr
Όσο ζω κουφαίνομαι, που λένε και διδάσκω αεί γηρασκόμενος, αν μείνει κάτι δηλαδή όρθιο για να διδαχθεί η κατά-ταλαιπωρημένη ανθρωπότητα…
Μπήκα λοιπόν στο λεωφορείο 550 για να πάω από το Ιπποκράτειο στο Θέατρο Σημείο να δω ένα πρωτοποριακό θέαμα να έρθω στα ίσια μου να πάω στο σπίτι μου να πλαγιάσω …ανήσυχος για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Παρ’ όλη την ιγμορίτιδά μου, με το που μπήκα κι ακύρωσα το εξαμηνιαίο ηλεκτρονικό μου εισιτήριο [«των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρέψουν»], μου ήρθε στα ρουθούνια εκείνη η αποτρόπαια μπόχα που δηλώνει (τι λέω; Κραυγάζει) χρόνια απλυσιά, σε συνδυασμό με παμπάλαιη κατανάλωση σκόρδου (με το κεφάλι, όχι με την …πουρίδα-σκελίδα) κι άλλα ασιατικά μπαχάρια κι «εδώδιμα-αποικιακά».
Είπα να πάω κατευθείαν στο παράθυρο να βγάλω το κεφάλι μου έξω και ν’ ανασάνω απερίσπαστος το καυσαέριο της λεωφόρου Σοφίας, αλλά με πρόλαβε μία κυρία παχουλή, ντυμένη στα μωβ, πρώην μεσοαστή και τώρα χαμηλοσυνταξιούχος προς το άνεργη, που άρχισε να διαμαρτύρεται χαμηλοφώνως και να ζητάει από τον οδηγό να βάλει μία τάξη… Εκείνος όμως συνέχισε απτόητος να ακούει μουσική (ή να μιλάει στο κινητό) από τα ενσύρματα ακουστικά χωρίς να της δώσει ιδιαίτερη σημασία…
Εκείνη όμως απτόητη, δεν το έβαζε κάτω εντόπισε την πηγή της δυσωδίας (έτσι νόμιζε τουλάχιστον, αφού δεν ήταν μόνο …μία) κι άρχισε να διαμαρτύρεται σε ένα ινδο-πακιστανό με σκούρο σαρίκι που φορούσε κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο κι είχε και τα χέρια του δεμένα πάνω από το κεφάλι σε μια παράξενη στάση, που γιόγκα μεν δεν θα την έλεγες (ούτε πιλάτες – έχω δει εγώ τις κυρίες στο γυμναστήριο να το κάνουν αυτό, αλλά όχι, δεν έμοιαζε καθόλου με κάτι τέτοιο)… το πρόβλημα όμως ήταν πως οι τρίχες της μασχάλης του ψέκαζαν τον αέρα με όλων των ειδών τα μπαχάρια και τα μυρωδικά, επιπροσθέτως δε σκόρδο από την Αμαλιάδα και απλυσιά ποιος ξέρει από πότε.
Η καλοβαλμένη κυρία με τα έντονα σφιγμένα χείλη που έμοιαζαν σα λευκή γραμμή (μα βγαίνει κραγιόν σε άσπρο χρώμα;) πήγαινε πάνω από το κεφάλι του και με το μαντήλι καλά τυλιγμένο γύρω από τη μύτη της (σα φερετζές ένα πράμα, μόνο τα μάτια της έβλεπες, βαμμένα μαβιά, σαν τροπική αράχνη, δηλητηριώδης) άρχισε να του κάνει την παρατήρηση, αλλά δεν πρόλαβε. Ένας νεαρός με κοτσίδα και παμβρώμικα πλεγμένα μαλλιά, με χάντρες που κάποτε θα ήταν κόκκινες, κίτρινες, πράσινες, πορτοκαλιές, αλλά τώρα είχαν γίνει απροσδιορίστου χρώματος και …προελεύσεως βεβαίως… άρχισε να υπερασπίζεται τον άτυχο μετανάστη, που προφανώς του είχαν κόψει το νερό και το ρεύμα και ό,τι άλλο ΔΕΝ μπορεί να φανταστεί κανείς. Τόσο μελοδραματικός ήταν ο αυτόκλητος συνήγορος υπερασπίσεως εις την αγόρευσίν του.
Όμως εκείνη δεν επτοείτο: «Δεν ξέρω τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, δεν μπορώ να ανασάνω, θα πάθω κρίση πανικού. Θα πνιγώ!». «Να μην παίρνεις, κυρά μου, λεωφορείο», της επιτέθηκε μία άλλη. «Μα αφού δεν έχω πια λεφτά για ταξί, παλιά δεν έμπαινα, ποτέ!!!» ανταπάντησε η παθούσα… Σ’ εκείνο το σημείο, όταν αντελήφθη ο νεαρός πως κι αυτή ένα ταλαίπωρο θύμα της Κρίσης ήτανε, το γύρισε: «…Μα κυρία μου, τα βιομηχανοποιημένα σαπούνια, σαμπουάν, απορρυπαντικά σκοτώνουν τα δελφίνια, τις φάλαινες και τους θαλάσσιους ελέφαντες – παρντόν, λέοντες ήθελα να πω… κι αυτό γυρίζει πάλι πάνω μας, μπαίνει στη διατροφική αλυσίδα και μας δηλητηριάζει όλους. Γι’ αυτό γέμισαν όλα τα ράντζα στα νοσοκομεία καρκίνους…». Εκείνη κάνει μια κίνηση αποτροπιασμού, καλύπτει όλο το πρόσωπό της με το μαντήλι της κι αρχίζει να κραυγάζει, πνιχτά βεβαίως: «Δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Εγώ θέλω να ξεράσω. Αμέσως. Εδώ και τώρα».
Είναι σειρά των άλλων τώρα να φύγουν από δίπλα της και σχηματίζεται ένας μικρός κύκλος ασφαλείας στο κατάμεστο λεωφορείο-φυσαρμόνικα. Μοιάζει η ταλαίπωρος μικρομεσαία με ταύρος που ετοιμάζονται να του επιτεθούν ένα τσούρμο αυτοσχέδιοι ταυρομάχοι. Θυμάται πώς τελειώνει το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» και τρομάζει. Αρχίζει να ουρλιάζει ολοένα και περισσότερο, αλλά είναι τόση η φασαρία της λεωφόρου Συγγρού που δε χαμπαριάζει κανείς. Μόνον ο νεαρός συνεχίζει απτόητος: «ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ. Μα μέλι είν’ αυτό που μας πουλάνε; Ζαχαρόνερο τις ποτίζουν οι ασυνείδητοι μελισσοκόμοι. Τους κλέβουν το μέλι που έχουν συνάξει μετά κόπων και βασάνων τα ταλαίπωρα ζωντανά για να περάσουν τον χειμώνα και τους δίνουν τοξικά σκουπίδια για να φάνε. Σε λίγο θα πάψουν να τρυγάνε γύρη και να ρουφάνε νέκταρ, θα περιμένουν υπομονετικά – οι μέλισσες, ναι, οι μέλισσες θα περιμένουν – έξω από τα σούπερ-μάρκετ, Σάββατο βράδυ και θα τρώνε ληγμένη ζάχαρη από τους κάδους. Τοξικοεξαρτημένες τις καταντήσατε τις μέλισσες. Ζαχαρο-εξαρτημένες!!!».
Η φωνή του όσο πήγαινε και αγρίευε. Είχαμε φτάσει όμως στο Πάντειο Πανεπιστήμιο [αυτή είναι η σωστή ονομασία του]. Κατέβηκα με την απορία για το τι θα επακολουθούσε μετά… Έφαγα γρήγορα (με απόλαυση και βουλιμία, με απολαυστική βουλιμία, για την ακρίβεια) ένα «βρώμικο» πίτα-χοτ-ντογκ (μα γιατί το λένε «ζεστό σκυλί»;) στην καντίνα που φωτοβολούσε, χόρτασα και πήγα στο θέατρο Σημείο (πίσω από την Πάντειο, το πρώην Απλό) προκειμένου να τραφώ κι εγώ και να ενημερωθώ και πνευματικώς και καλλιτεχνικώς.
Έρρωσθε αγαπητοί αναγνώστες. Ευτυχισμένο και υγιεινό το 2018!!!
Κωνσταντίνος Μπούρας
