H ΖΩΗ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ
Όντας τελειόφοιτοι του τότε εξαταξίου γυμνασίου στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, μας κάλεσαν, σχετικά πρόσφατα, στο σχολείο μας να καταθέσουμε τις αναμνήσεις μας.
Το ηρωικό ακυρώνεται όταν γίνει πλέον συμβατικό.
Θεώρησα πιο χρήσιμο, αφού μνημόνευσα εν συντομία ποιοι πήγαμε και πως, να εστιάσω στην “ζωή” επί χούντας.
Διότι διαπίστωσα, πως οι σύγχρονοι μαθητές είχαν πλήρη άγνοια επί του θέματος.
Η αίσθησή τους, ήταν πως τα πράγματα ήσαν περίπου όπως σήμερα – απλά λίγο πιο καταπιεστικά.
Το έδαφος της άγνοιας είναι πρόσφορο, τόσο για τους αφελείς ή πονηρούς νοσταλγούς, όσο και για τους παλληκαράδες του σήμερα, που νομίζουν πως είναι περισσότερο ήρωες από τους τότε …
Σταχυολογώ μερικά, ενδεικτικά: Κυκλοφορούσαν μόνο 3-4 εφημερίδες: το πρωί “το Βήμα” και ο χουντικός “Ελεύθερος Κόσμος”, το απόγευμα “Τα Νέα “, η “Απογευματινή” και η “Βραδυνή”, που την έκλεισαν αμέσως μετά τα γεγονότα.
Σχολώντας, πήγαινα στο περίπτερο για το “Βήμα” (είχε κάποια ψήγματα κριτικής, εν όψει της φιλελευθεροποίησης του Μαρκεζίνη), διακινδυνεύοντας την ταμπέλα του επικίνδυνου (και παράτολμου) αναρχοκομμουνιστή.
Δεν υπήρχαν μπαράκια, στέκια, ρεμπετάδικα σε κάθε γωνιά.
Το Παγκράτι είχε κάποια καφενεία, ζαχαροπλαστεία και λίγες ταβέρνες.
Είχε δύο ντισκοτέκ και 2-3 καφετέριες το βράδυ, όπου στη μία σύχναζαν οι “χαπάκηδες”.
Ο δρόμος, όταν βράδυαζε, ήταν γεμάτος από “δαύτους”.
Παίζαμε μπάλα στην πλατεία και περνούσε ανάμεσά μας ο περιβόητος “τρόλλεϋ” με την παρέα του, κόβοντας οχτάρια.
Η αστυνομία απαγόρευε την μπάλα στην πλατεία…
Γήπεδα υπήρχαν 4-5 στον Άγιο Κοσμά.
Όσο για την εγκληματικότητα, το ίδιο το κράτος ήταν ο εγκληματίας.
Ο κάθε χωροφύλακας ή λοχίας μπορούσε να σε συλλάβει δι΄ ασήμαντον αφορμήν, όπως διότι περιφέρεσαι ασκόπως…
Μπορούσε να μπουν στο σπίτι σου για έρευνα, να σου αρπάξουν πράγματα και να σε κρατήσουν επ΄αόριστον και πιθανώς σε άγνωστο μέρος.
Απαγορευόταν να ακούς Θεοδωράκη (μουσική του Μίκη).
Τα τηλέφωνα παρακολουθούνταν και με κάποια παρεξηγήσιμη λέξη μπορούσε να έχεις περιπέτειες.
Η διασκέδαση ήταν περιορισμένη στην Πλάκα, κυρίως κάποιες ντισκοτέκ και τουριστικές ταβέρνες.
Επίσης οι περίφημες μπουάτ, με το διπλό τους πρόγραμμα.
Φυσικά δεν υπήρχαν ραδιοσταθμοί, παρά μόνον οι κρατικοί.
Κατά τις 8 το βράδυ κλεινόμασταν συνωμοτικά στο σπίτι, για να ενημερωθούμε στα “βραχέα”, από τον φλογερό Παύλο Μπακογιάννη (ναι!) της Ντόυτσε Βέλλε …
Τις παραμονές των γεγονότων είχε ξανασυμβεί ένα από τα καταπιεστικότερα, που μας έκαναν: άμα είχες “μακριά” μαλλιά (σε έλεγαν ο “μαλλιάς”) σε έστελναν για κούρεμα.
Έτσι, εκτός των άλλων έχανες και την πρώτη ώρα του μαθήματος, αθροίζοντας απουσίες.
Ούτε λόγος βέβαια για δεκαπενταμελή…
Μετά την έπαρση της σημαίας και την προσευχή, γινόταν κάθε τόσο ο “έλεγχος κόμης” και έπρεπε να σκύψεις για να εκτιμήσει ο πιο βλάχος και δεξιός εκ των καθηγητών το μήκος, με επιτρεπτό τα λίγα εκατοστά.
Σημειωτέον πως το θέμα ήταν πολύ κρίσιμο, διότι για να έχεις επιτυχία στα κορίτσια έπρεπε να φαίνεσαι μεγαλύτερος, να μοιάζεις με φοιτητής.
Το κοντό μαλλί σε πρόδιδε.
Δεν σε άφηναν να μπεις και στα ακατάλληλα έργα.
Βέβαια, μετά τα γεγονότα φάνηκε σωτήριο, διότι όταν μας μπλόκαραν στην πλατεία Κλαυθμώνος ο αρχιμπάτσος είπε “συλλάβετε φοιτητές, Καισαριανή, Περιστέρι …” και μας άφησαν να φύγουμε…
