Τα μαθήματα ήρχισαν με μίαν προσλαλιάν προς τους μαθητάς, εις την οποία είπα τα εξής περίπου:
«Δεν είμαι από τους δασκάλους τους οποίους γνωρίσατε μέχρι τούδε.
Θέλω να γίνω φίλος σας και όχι τύραννος, να σας φανώ ωφέλιμος και όχι να σας κάμω δειλούς και ταπεινούς· να με σέβεσθε και να με αγαπάτε και όχι να με τρέμετε.
Μερικοί από σας άλλως τε κοντεύει να έχετε την ηλικίαν μου.
Έως χθες ήμουν κι εγώ μαθητής και δεν επιθυμώ να με μισήσετε, όπως εμίσησα εγώ μερικούς από τους δασκάλους μου.
Δε θ’ απαιτώ να μαθαίνετε μεγάλα πράγματα, τα οποία δε θα σας αφήνουν καιρόν να παίζετε, ως απαιτεί η ηλικία σας.
Αλλά τα ολίγα αυτά εννοώ να τα μαθαίνετε καλά.
Φρονώ ότι με το γλυκύ θα κάμωμεν καλύτερα την εργασία μας, ενώ οι άλλοι δάσκαλοι νομίζουν απαραίτητον το ξύλον και τας ύβρεις.
Σας παρακαλώ, μη με αναγκάσετε να πιστέψω ότι έχω άδικον και ότι έχουν δίκαιον οι άλλοι δάσκαλοι».
Οι μαθηταί μου ήκουσαν τους λόγους μου με έκπληξιν, ήτις επί τέλος έγινε ακτινοβόλημα χαράς.
«Λοιπόν, είσθε σύμφωνοι;» τους ηρώτησα.
«Σύμφωνοι» απήντησαν.
Και ετήρησαν την υπόσχεσίν τους, όπως ετήρησα κι εγώ την ιδικήν μου.
Ιωάννης Κονδυλάκης, Όταν ήμουν δάσκαλος, Αθήνα 1930
