Από Gianna Kouka
Η οικογένειά της την έψαχνε. Η αδελφή της δεν μπορούσε να τη βρει. Είχαν χάσει κάθε επαφή μαζί της τις τελευταίες πέντε μέρες. Κάθε επικοινωνία. Επειδή η Pinar Gultekin ήταν νεκρή.
Ήταν 27. Φοιτήτρια.
Ο πρώην σύντροφος της στις 16 Ιουλίου, της ζήτησε να τον ακολουθήσει στο εξοχικό του.
Κι εκεί την χτύπησε. Την έκανε αναίσθητη.
Τη στραγγάλισε. Την έβαλε σε ένα βαρέλι. Τη μετέφερε στο δάσος. Την έθαψε εκεί. Ομολόγησε.
Πως σκότωσε την Pinar.
Τη ζήλευε κι έτσι τη σκότωσε.
Όπως σκοτώνουν κάποιοι άνδρες τις γυναίκες.
Τα θύματα της έμφυλης βίας.
Της πατριαρχίας.
Όπως σκοτώνουν τις Σούζαν που έρχονται διακοπές και βγαίνουν για περπάτημα, όπως σκοτώνουν τις Ελένες που πηγαίνουν βόλτα, όπως σκοτώνουν τις νοσηλεύτριες κατηγορώντας τες πως τους κόλλησαν κορωνοϊό, όπως σκοτώνουν τις γυναίκες που απλά λένε “‘Όχι. Δε σε θέλω”.
Όπως σκοτώνουν τις γυναίκες που τις θεωρούν κτήμα τους, ιδιοκτησία τους, άβουλα όντα, όπως τις σκοτώνουν όταν τους αρνούνται, όταν τους διώχνουν.
Την Pinar τη σκότωσε η πατριαρχία. Στην Pinar έγινε γυναικοκτονία.
Στην Pinar που γελούσε και καλοκαίριαζε.
Σταματήστε! Σταματήστε να σκοτώνετε τώρα τις αδελφές μας. Σταματήστε να μας σκοτώνετε.
Από την Κωνσταντινούπολη ως το δάσος, από τη Ρώμη ως τα βράχια της Ρόδου, από τα σοκάκια των Χανίων ως την Μούγλα της Τουρκίας. Όχι άλλη. Όχι άλλη νεκρή.
