Κανονικά, αν υπήρχε, λέμε αν υπήρχε, ένα και μοναδικό σχέδιο, που θα ταίριαζε στη στρατηγική της χώρας όπως διαμορφώνεται μέχρι στιγμής, είναι να είχε ασφαλίσει όλη την επικράτεια για πυρκαγιά και να είχε υποχρεώσει κάθε ιδιωτική ιδιοκτησία που βρίσκεται κοντά σε δασικές περιοχές να διατηρεί πρόγραμμα ιδιωτικής πυρόσβεσης.
Και επειδή δεν είναι καθόλου μακριά η μέρα που ό,τι καταστρέφεται μπορεί να ξανακαταστραφεί, υπάρχει πάντα περιθώριο χάραξης νέας αποτελεσματικότερης πολιτικής [sic].
Στα ασφαλιστικά συμβόλαια για προστασία από πυρκαγιά, όπου η ανθρώπινη ζωή θα κοστολογείται όσο ένα καλό ηλεκτρικό αυτοκίνητο δεν θα πρέπει να διαφύγει από τους υπολογισμούς ότι η φωτιά δεν καίει μόνο δέντρα, ελάφια και κτηνοτρόφους. Μπορεί να κάψει και εκτάσεις με επιπτώσεις ανυπολόγιστες για το ανθρώπινο είδος, γιατί χωρίς υπερβολή, ο άνθρωπος του μέλλοντος ακόμα δεν ξέρουμε πώς θα μοιάζει και πόσες μύτες και χέρια θα έχει ακριβώς.
Η επέκταση των δασικών πυρκαγιών σε βιομηχανικές ζώνες όπου εδρεύουν εγκαταστάσεις ανακύκλωσης, αποθήκες καυσίμων, αποθήκες πυρομαχικών (!), μονάδες παραγωγής χημικών και βαριές βιομηχανίες αρχίζει πλέον να γίνεται ο νέος κίνδυνος, πολύ μεγαλύτερος από τον προηγούμενο, τον οποίο και θα προσπαθούμε να αποφύγουμε, με το πιστόλι στον κρόταφο αυτή τη φορά.
Για παράδειγμα, η φωτιά που ξέσπασε στα Δερβενοχώρια και έκαψε 95.498,3 στρέμματα σύμφωνα με το ΕΑΑ, έφτασε όχι περισσότερα από είκοσι χιλιόμετρα από το χώρο υγειονομικής ταφής και διαχείρισης απορριμμάτων Φυλής, καθώς και τους ανενεργούς ΧΥΤΑ Λιοσίων, σε μια περιοχή όπου παράγεται βιοαέριο, εναλλακτικά καύσιμα και ξεφορτώνονται καθημερινά περισσότεροι από 5.000τόνοι σύμμεικτα από όλη την Αττική.
Εφιαλτικό; Ναι. Απίθανο; Όχι.
Μια τέτοια επέκταση δασικής πυρκαγιάς σύμφωνα με μελέτες από αντίστοιχα περιστατικά στο εξωτερικό, μπορεί να προκαλέσει εκρήξεις σε δεξαμενές και να οδηγήσει στην εκπομπή ενός τοξικού νέφους με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στη δημόσια υγεία. Επιπλέον, η ανεξέλεγκτη καύση απορριμμάτων (ή χημικών, πλαστικών κλπ) δημιουργεί νέες ενώσεις, εξαιρετικά τοξικές και εμμένουσες, οι οποίες μέσω των διαφόρων φυσικών κύκλων θα ρυπάνουν στη συνέχεια το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα. Και φυσικά θα πεθάνουν άνθρωποι, ακαριαία και σε βάθος χρόνου.
Γράφει ο Ζακ Μονό, στο Τύχη και Αναγκαιότητα πως στη ζωή τα πάντα είναι συνδυασμός φυσικών νόμων και απρόβλεπτων ενδεχομένων, και πως χρειάζονται και τα δύο, τύχη και αναγκαιότητα ώστε κάπου, κάπως, κάτι να γίνεται συνεχώς. Ένας καλός αλγόριθμος, αν τον πληρώσουμε, μπορεί να μας δείξει με ικανοποιητική ακρίβεια τι είναι πιο πιθανό: να καεί η Φυλή σε επόμενη τυχαία πυρκαγιά στη Δυτική Αττική ή να κερδίσουμε το ΛΟΤΤΟ.
Με άλλα λόγια, υπάρχει εκεί έξω υπολογίσιμη η πιθανότητα του αν ζούμε από τύχη, και πόση τύχη χρειαζόμαστε ακόμα για να ζούμε.
ΥΓ: Στο νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, που κατατέθηκε στη βουλή την περασμένη εβδομάδα, ορίζεται η μείωση του ΕΝΦΙΑ έως και 10% για κατοικίες που θα ασφαλίζονται από σεισμό, πυρκαγιά, πλημμύρα και στοιχεία της φύσης. Τρομερά ελλιπές αφού ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί ιδιωτική πολιτική προστασία και πυροσβεστική, αν και φαντάζομαι δεν αργεί.
