Και αύριο Πέμπτη πετάει το Σπουργίτι, στο Θέατρο Αλκμήνη
Είναι νέα και σε χρόνια και στην σκηνή.
Είναι καλή στην υποκριτική, στο φλάουτο και στις «πτήσεις».
Είναι η Κατερίνα Κωνσταντίνου και ηθοποιός και αρχιτεκτόνισσα.
Την συναντήσαμε στο φουαγιέ του θεάτρου «Αλκμήνη», μια Πέμπτη λίγο πριν τις 9 το βράδυ, ώρα που αρχίζει η παράσταση «Μην πυροβολείς τα σπουργίτια», σε κείμενο του Θεοδόση Πελεγρίνη και σκηνοθεσία Άννας Σωτρίνη.
Από την συνέντευξη προέκυψε πως το λαμπερό που καθρεφτίζεται στο πρόσωπό της , όταν σε κοιτά κατάματα, είναι πάθος. Το πάθος που έχει ένας νέος άνθρωπος, όταν σοβαρά καταπιάνεται με ό,τι τον ενδιαφέρει και το οποίο είναι ικανό να τον μεταμορφώσει.
Η Κατερίνα Κωνσταντίνου μπέρδεψε ακόμα και φίλους της, όταν την είδαν να κάνει στην παράσταση το σπουργίτι. Θεώρησαν πως κάποιος μεγάλος έρωτα της χτύπησε την πόρτα και δεν είχαν άδικο, αφού αντάμα με την φωτεινότητα πορεύεται στην ζωή που χάραξε.
Γράφει η Χαρί Λέκκα
*.Πριν από περίπου ένα χρόνο Κατερίνα τελείωσες την δραματική σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλης». Να υποθέσουμε πως είναι η πρώτη σου δουλειά το «μην πυροβολείς τα σπουργίτια;»
Ναι, είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο. Έχω συμμετάσχει και σε άλλες παραστάσεις στο παρελθόν αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο, ως μέλος φοιτητικών ομάδων και ως σπουδάστρια στη σχολή.
*. Είσαι το «σπουργίτι» που επιλέχθηκες μεταξύ πολλών. Πως αισθάνθηκες όταν πήρες τον ρόλο;
Καταπληκτικά κι ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα. Δεν πίστευα ότι ταίριαζα καθόλου, τουλάχιστον… στα χαρτιά, με αυτό που είχα καταλάβει ότι έψαχνε η Άννα. Όταν πήρα τον ρόλο ένιωσα απίστευτα, απέραντα χαρούμενη που μου δίνεται αυτή η ευκαιρία. Φίλοι μου μετά την παράσταση μάλιστα με ρώταγαν αν είμαι ερωτευμένη.
* Ερωτευμένη;
Ήμουν τόσο χαρούμενη που είμαι σε αυτήν την παράσταση που είχα τον αέρα ενός ανθρώπου απόλυτα ενθουσιασμένου, ξεμυαλισμένου, γνωρίσματα που ο έρωτας παρέχει…
*.Είναι ένα εύκολο έργο;
Κανένα έργο δε θεωρώ ότι είναι εύκολο. Το συγκεκριμένο είναι αρκετά εγκεφαλικό, έχει πολλές ιδέες και νοήματα. Για μένα είναι μια μεγάλη πρόκληση, το πώς μπορεί δηλαδή ο λόγος να είναι πιο γειωμένος.
Είναι ένα έργο που άπτεται της σημερινής πραγματικότητας και κάθε φορά που το παίζουμε νιώθω ότι μιλά για κάθε φίλο ή φίλη μου, όχι απαραίτητα ηθοποιούς, που έχουν φάει τα μούτρα τους προσπαθώντας να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Και αυτό είναι συγκινητικό. Θεωρώ ότι ένα καλλιτεχνικό έργο οφείλει να μιλά για όσα βιώνουμε σήμερα, να θέτει ερωτήματα, και ίσως να δίνει ελπίδα, να σε ωθεί σε πράξεις.
*.Πως είναι συνύπαρξη επί σκηνής με τους κυρίους Πελεγρίνη και Παπαθύμνιο;
Για εμένα πάρα πολύ ωραία- ελπίζω και για αυτούς! Έχουμε μια πολύ όμορφη συνεργασία και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και καινούριο, να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν έχουμε ξαναδουλέψει ποτέ μαζί και μάλιστα, έχουμε και διαφορά ηλικίας.
Υπάρχουν άλλες αντιλήψεις, άλλες ιστορίες να ειπωθούν, σε άλλες εποχές. Νιώθω ότι έμαθα πολλά και με εξέπληξαν και οι δύο ευχάριστα σε σχέση με οτιδήποτε μπορεί να περίμενα. Να συμπληρώσω πως οι δυό άντρες, είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και με τον καθέναν τους αναπτύξαμε μια διαφορετική σχέση και χημεία.
*. Με την κυρία Σωτρίνη υπήρξε αγαστή συνεργασία;
Με την Άννα συνεργαζόμαστε εξαιρετικά, τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο όσο και σε… ανθρώπινο επίπεδο. Θεωρώ ότι στάθηκα πάρα πολύ τυχερή. Η Άννα δουλεύει με πολλή όρεξη και ενθουσιασμό, δε φοβάται να αλλάξει κάτι που έχει στηθεί εάν νιώσει ότι έτσι πρέπει να γίνει, με πίεσε όπου έπρεπε και με αντιμετώπισε με σεβασμό -και τολμώ να πω με αγάπη- από την αρχή μέχρι το τέλος
*. Έχει πολλές σκηνοθετικές αξιώσεις;
Πολλές; Έχει αξιώσεις, και καλώς τις έχει! Πιέζει λίγο τα όρια σου παραπάνω, όπως και οφείλει μια σκηνοθέτης. Είχαμε μικρο-συγκρούσεις, που είναι αναπόφευκτες, αλλά δημιουργικές μέσα στην όλη διαδικασία των προβών. Το πιο σημαντικό είναι να έχει κανείς το πάθος να κάνει αυτό που κάνει- αν θέλεις να το κάνεις, βρίσκεται πάντα ο τρόπος.
*. Στην διάρκεια που γίνονταν οι πρόβες, εξ όσων μου είπες δεν σκέφτηκες καμία στιγμή να αποδράσεις ή το σκέφτηκες;
Ούτε μια στιγμή, δεν μου πέρασε από το μυαλό.
* Το βράδυ κάθε Πέμπτης, πριν και μετά από το «μην πυροβολείς τα σπουργίτια», με τι συναισθήματα φεύγεις από το θέατρο «Αλκμήνη;».
Πριν, σίγουρα νιώθω προσμονή, ταραχή, κάπως ότι δεν μπορώ να ησυχάσω. Αλλά όχι άγχος σίγουρα. Μετά… έχω φύγει πετώντας, αλλά έχω φύγει και σερνόμενη… Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως θα πάει η παράσταση. Κάθε φορά πάντως νιώθω ότι έχω ανακαλύψει κάτι παραπάνω για αυτό το έργο και για το πρόσωπο που υποδύομαι.
* Έχεις πτυχίο στην Αρχιτεκτονική κι επέλεξες να γίνεις επαγγελματίας ηθοποιός. Δημιουργικό και το ένα και το άλλο. Τι είναι αυτό που έγειρε την πλάστιγγα;
Δουλεύω επαγγελματικά και ως αρχιτέκτονας. Να βιοποριστεί κανείς αποκλειστικά από το θέατρο είναι εξαιρετικά δύσκολο σήμερα. Είναι αλήθεια ότι πως το θέατρο και η αρχιτεκτονική έχουν πάρα πολλά κοινά. Δημιουργείς και στις δύο περιπτώσεις κάτι από το μηδέν, λειτουργείς μέσα από τη φαντασία και το παιχνίδι μέσα σε όρια, φτιάχνεις ατμόσφαιρες!
*Έχεις βρει στο θέατρο κάτι που δεν το έχει η αρχιτεκτονική;
Ναι, κάπου υπολείπεται. Το θέατρο έχει ένα πολύ μεγάλο “σωματικό” κομμάτι το οποίο νιώθω ότι μου ταιριάζει. Κυρίως, όμως, είναι ότι έχει να κάνει πάρα πολύ με το λόγο. Με συναρπάζουν οι ιστορίες και όλοι οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να φτάσει μια ιστορία στο θεατή. Να μπορέσει κανείς να τον συγκινήσει- δηλαδή να δημιουργήσει κίνηση… να φύγει ο θεατής διαφορετικός από όταν μπήκε στο θέατρο. Για εμένα αυτό αποτελεί μεγάλη νίκη!
Το πάθος της για ζωή, το ταλαντούχο πνεύμα και η επιθυμία για δράση που διακρίναμε στην Κατερίνα Κωνσταντίνου, είναι βέβαιο πως θα την απολαμβάνουμε σε πολλές-πολλές δημιουργικές δράσεις και στο μέλλον.
