ΑΔΥΝΑΤΩ να καταλάβω γιατί ο άνθρωπος 355 μέρες το χρόνο σηκώνεται να πάει στη δουλειά του με ενάμισυ ελληνικό και 10 μέρες το χρόνο σηκώνεται να πάει στο μπάνιο με :
Τρεις καφέδες γαλλικούς. Οι δύο με έξτρα γάλα.
Τέσσερα ποτήρια χυμό πορτοκάλι.
Πέντε κρουασανάκια βουτήρου, με έξι σαλαμάκια και τυρί τρυγονάκι (ή μπραζίλιαν), μέσα (απ΄’οξω έξτρα βούτυρο).
Δύο αυγά βραστά, αλατισμένα, πιπερισμένα κομπλέ.
Ομελέτα, αλατισμένη, πιπερισμένη κομπλέ.
Ψωμί με μαρμελάδα κεράσι.
Ψωμί με μαρμελάδα βερύκοκο.
Κεϊκ σοκολάτα.
Κέϊκ πορτοκάλι
Λουκουμάδες.
Καρπούζι.
Κολοκυθόπιτα.
Τυρόπιτα.
Η μόνη εξήγηση δεν μπορεί να είναι άλλη από (thank God for Plato) καθαρά πολιτική: ο Άνθρωπος είναι ζώον πολιτικόν, όπερ σημαίνει ότι, τεθείς υπό της αμιγώς πολιτικής καταστάσεως “πλερωμένα είναι, φάτα όλα”, εκ φύσεως, αναπόδραστα, θα πολιτευθεί.
Κλείνω γιατί έφεραν γλυκό κουταλιού και τυροκροκέτες.
