Κώστας Λάμπος: Είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη

«Είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη»

Ο συγγραφέας Κώστας Λάμπος μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ,

με αφορμή το καινούργιο βιβλίο του Θεός και Κεφάλαιο

που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ.

*

Συνέντευξη – παρουσίαση: Απόστολος Ζώης

ΕΡΩΤΗΣΗ: Απ’ όσο ξέρω είστε οικονομολόγος και έχετε γράψει αρκετά βιβλία, μπορείτε να μας πείτε δυό λόγια για τις σπουδές και το συγγραφικό σας έργο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Σπούδασα, εργαζόμενος πάντα, οικονομικά όπως είπατε, στη Ζυρίχη, στην Αθήνα και στο Βερολίνο, όπου έκλεισα τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών με τη διδακτορική διατριβή: Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, η οποία και εκδόθηκε από τον Rita G. Fischer Verlag στη Φραγκφούρτη το 1981 και από τις Εκδόσεις ΑΙΧΜΗ στην Αθήνα το 1983.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω δημοσιεύσει δέκα έξι (16) βιβλία, πολλές μελέτες και εκατοντάδες άρθρα. Ανήκω στην κλασική Σχολή της Πολιτικής Οικονομίας που αντιλαμβάνεται την οικονομική επιστήμη ως όλον και ως ‘ιατρική της κοινωνίας’ και συνεπώς δεν ενδιαφέρεται, όπως οι ‘νεοκλασικοί’, οι ‘οικονομιστές’ μόνο για το τί και πώς θα παραχθεί με σκοπό τη μεγιστοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους, αλλά ως κοινωνικός επιστήμονας ενδιαφέρομαι και για το πώς θα μοιραστεί ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος μεταξύ των ανθρώπων με στόχο την αριστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας, αλλά και μεταξύ κοινωνίας και φύσης με σκοπό την αποκατάσταση της μεταξύ τους αρμονίας.

Τα επιστημονικά ενδιαφέροντά μου περιστρέφονται γύρω από τα οικονομικά της ανάπτυξης, τις κοινωνικές μορφές παραγωγής, την οικονομική δημοκρατία, την αταξική κοινωνία και τον οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το τελευταίο βιβλίο σας «Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας» είναι απ’ όσο ξέρω το πρώτο βιβλίο με τέτοιο θέμα σε βάθος και εύρος που γράφεται από Έλληνα επιστήμονα. Που οφείλεται αυτή η δυστοκία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχουν κατά καιρούς γραφτεί διάφορα πράγματα γύρω από την προέλευση και το ρόλο της θρησκείας και της Εκκλησίας, αλλά όχι σε τόσο βάθος και εύρος και με σοβαρή τεκμηρίωση. Θα ενέτασσα πάντως σ’ αυτή την κατηγορία βιβλίων το βιβλίο του Ρήγα Φεραίου με τίτλο «Φυσικής απάνθισμα» που κυκλοφόρησε το 1790 και την «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνα που κυκλοφόρησε το 1806, γιατί ασκούν οξύτατη κριτική στη θρησκοληψία, στις δεισιδαιμονίες και στο ρόλο του λεγόμενου ‘ορθόδοξου κλήρου’. Έκτοτε υπήρξε πράγματι δυστοκία παρά το γεγονός ότι η Αναγέννηση είχε ξαναφέρει στην επιφάνεια την αρχαία ελληνική Γραμματεία και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ο Διαφωτισμός είχε εκτοπίσει τις θεοκρατικές αντιλήψεις, αναδείχνοντας το ρόλο των επιστημών.

Εκτιμώ ότι η αιτία γι αυτή την σιωπή γύρω από το ρόλο της θρησκείας και της Εκκλησίας, στον ελλαδικό χώρο, όλη αυτή την περίοδο, πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός της καθυστερημένης εμφάνισης του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και μάλιστα ως προτεκτοράτο των λεγόμενων ‘προστάτιδων δυνάμεων’ με ηγέτη τους την τότε ‘κοσμοκράτειρα’ συντηρητική Αγγλία. Όπως είναι γνωστό από την επανάσταση του 1821 οι ιδέες και οι δυνάμεις της αστικής μετεξέλιξης, που συνδέονταν με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης (1879), βγήκαν ηττημένες, ενώ αναδείχτηκαν κυρίαρχες οι δυνάμεις που συνεργάζονταν με τον Οθωμανό κατακτητή για την καταπίεση του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή οι κοτζαμπάσηδες και ο μεγάλος κλήρος, οι οποίες επέβαλλαν ‘δια πυρός και σιδήρου’ ένα ιδιότυπο θεοκρατικό σύστημα που τρομοκρατούσε κάθε διαφορετικά σκεπτόμενο και κατάπνιγε κάθε σκεπτικισμό και αντίλογο.

Αυτή η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει τα τελευταία χρόνια τόσο γιατί η αναγκαστική διάχυση της επιστημονικής γνώσης προς τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα εκτοπίζει σταδιακά την άγνοια, τη θρησκοληψία και τη δεισιδαιμονία, όσο και γιατί αποκαλύπτεται σταδιακά ο πραγματικός αντικοινωνικός ρόλος της θρησκείας και της Εκκλησίας και η διαπλοκή τους με την απάνθρωπη και καταστροφική καπιταλιστική εξουσία.

Αυτή την εποχή όλο και περισσότεροι γράφουν συστηματικότερα γι αυτά τα θέματα και νομίζω ότι γρήγορα θα ξεπεραστεί η ακατάσχετη δογματική και φονταμενταλιστική θρησκευτική προπαγάνδα που συσκοτίζει την πραγματικότητα αλλά και ο αντίστοιχος εξουσιαστικός φόβος που εμποδίζουν τον δημόσιο διάλογο για θέματα που μέχρι τώρα θεωρούνταν ταμπού, αλλά αποτελούν για την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα για την ελληνική Νεολαία ζωτικής σημασίας ζητήματα που αφορούν στην επιβίωση και στην εξέλιξή της

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εσείς πως αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο που αγγίζει σκληρά ταμπού και προκαλεί τη θρησκευτική πίστη πολλών συμπολιτών μας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ως οικονομολόγος μελέτησα και έγραψα για όλα τα οικονομικά θέματα που αφορούν στην καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου, γιατί η ιστορική εμπειρία δείχνει πως, όταν το κοινωνικό σύνολο ευημερεί τότε ευημερούν και τα άτομα που το αποτελούν, ενώ αντίθετα όταν τα άτομα επιλέγουν ή αναγκάζονται να φροντίσουν μόνα τους τον εαυτό τους, ξέχωρα ο ένας από τον άλλον, τότε οι κοινωνίες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους και τα περισσότερα άτομα δυστυχούν ανταγωνιζόμενα και αλληλοσπαρασσόμενα στη βάση του παραλογισμού ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’. Έψαξα να βρω απαντήσεις στο ερώτημα τι φταίει και τα πράγματα πήγαν στραβά στην εξέλιξη των κοινωνιών και της ανθρωπότητας και αντί για περισσότερη κοινωνική ισότητα, ελευθερία, δημοκρατία, ευημερία, ευτυχία και για καλύτερη προοπτική, διαπίστωσα ότι μεταξύ των άλλων αιτιών, όπως η φύση του οικονομικού συστήματος, δηλαδή ο τρόπος οργάνωσης, κατανομής και διακίνησης της παραγωγής, το αντίστοιχο κοινωνικό σύστημα, δηλαδή η μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και τα πολιτικά συστήματα και τέλος το διεθνές οικονομικό σύστημα, ως διεθνής καταμερισμός της εργασίας και του παγκόσμιου πλούτου μεταξύ των εθνών, σημαντικό για να μην πως καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των ανθρώπων και των κοινωνιών παίζουν οι θρησκευτικές δοξασίες και οι αντίστοιχοι θεσμοί που τις εκφράζουν και τις διαχειρίζονται. Και δυστυχώς αυτός ο ρόλος των οργανωμένων θρησκειών δρα καταλυτικά αρνητικά πάνω στον άνθρωπο, τον καθιστά ατομιστή, αντικοινωνικό και μοιρολάτρη και εμποδίζει τις κοινωνίες να προσεγγίσουν το διαχρονικό όραμά τους για κοινωνική ισότητα.

Με αυτή την έννοια και επειδή η μελέτη της ιστορίας αποδείχνει ότι οι θρησκείες ως εργαλεία της εκάστοτε εξουσίας που αποσκοπεί στην απεριόριστη αύξηση του πλούτου της και στη διαιώνιση της κυριαρχίας της αποτελούν αντιαναπτυξιακό, αντιεξελικτικό, αντικοινωνικό και εχθρικό για τον άνθρωπο παράγοντα, αποφάσισα να μελετήσω, να αναλύσω και να παρουσιάσω με αυτό το βιβλίο τα σχετικά συμπεράσματα.

Γνωρίζω ότι το θέμα είναι ταμπού και ότι για εκείνους που ως εξουσία το συντηρούν, επειδή αυτό είναι το ταξικό τους συμφέρον, διαπράττω ‘έγκλημα καθοσιώσεως’. Γνωρίζω επίσης ότι πολλοί απλοί και καλοπροαίρετοι συνάνθρωποί μου, που από άγνοια και από φόβο πιστεύουν σε κάποιο ανύπαρκτο ‘θεό’ και η παιδεία τους περιορίζεται στο κήρυγμα του κατηχητή και του παπά της ενορίας τους και το μόνο όραμα που τους επέτρεψαν να έχουν είναι «να τους αξιώσει ο θεός να πάνε στον παράδεισο», θα με θεωρούν βλάστημο, άθεο, αναρχικό, κομμουνιστή, εχθρό του λαού και της πατρίδας κ.λπ. κ.λπ.

Θέλω όμως να τους διαβεβαιώσω ότι δεν είμαι παρά ένας από αυτούς που πίστεψε ότι και όσα πιστεύουν και οι ίδιοι και είχε κάποτε τις ίδιες ανησυχίες με αυτούς, αλλά οι εμπειρίες που απόκτησα στον σκληρό και δύσκολο στίβο της εξαρτημένης εργασίας και οι γνώσεις που πήρα στα πανεπιστήμια, στις βιβλιοθήκες, στους κοινωνικούς αγώνες και στις συναναστροφές μου, με έπεισαν ότι η τυφλή θρησκευτική πίστη δεν μας κάνει απλά ‘δούλους του θεού’, αλλά και δούλους των αφεντικών του κόσμου που αιματοκυλούν καθημερινά τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν σε βάρος μας τα πλούτη τους. Το χειρότερο είναι ότι οι θρησκείες δεν μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, γιατί μας κάνουν ατομιστές, υποκριτές, δειλούς, φοβικούς, υστερόβουλους και θανατόφιλους.

Θεωρώ λοιπόν χρέος μου να τους πως ευθέως ότι θαύματα κάνει μόνο η πραγματική επιστήμη και ότι ‘θεός’ και παράδεισος δεν υπάρχουν, παρά τα όσα λένε οι θρησκευτικές συμμορίες και οι εκκλησιαστικοί αγύρτες, αλλά μπορούμε όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι να κάνουμε την γήινη καπιταλιστική κόλαση έναν ανθρωπιστικό παράδεισο, γιατί ο πλανήτης μάς χωράει και μπορεί να μάς χορτάσει και να μάς κάνει όλους ευτυχισμένους. Άλλη μορφή αγάπης και άλλη ελπίδα σωτηρίας για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο από την ίδια την ανθρώπινη ζωή, που για το κεφάλαιο δεν αξίζει παρά μια σφαίρα, ή μια μαχαιριά του τζιχαντιστή, ή το πολύ μερικές δεκάδες ανθρώπινες ζωές να αξίζουν μια φουσκωτή βάρκα που θα βουλιάξει και θα τους πνίξει στο όνομα κάποιου ‘παντοδύναμου Αλλάχ’ στην κοιτίδα του πολιτισμού, στο Αρχιπέλαγος του Αιγαίου. Όπως και η καλύτερη πίστη του ανθρώπου δεν είναι η πίστη σε φανταστικά και ανύπαρκτα πράγματα, όπως σε θεούς, αγίους, διαβόλους και τριβόλους, αλλά η πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο, στον εαυτό μας, στον μοναδικό και πραγματικό δημιουργό του πολιτισμού της ανθρωπιάς, της αγάπης και της ελπίδας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς εννοείτε τον τίτλο του βιβλίου σας; Τι σημαίνει ότι ο θεός δεν είναι παρά το φετίχ, δηλαδή ένας συμβολισμός του κεφαλαίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από τα πρώτα στάδια της εξέλιξής του ο άνθρωπος χρειάστηκε, για να κατανοήσει τον κόσμο που τον περιέβαλε και να εξηγήσει τα φαινόμενα που έβλεπε και καθόριζαν τη ζωή του, να δώσει συμβολικά ονόματα, μορφή και ρόλο στο κάθε τι και σε σχέση με αυτόν τον ρόλο να προσδιορίσει τη δική του συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτό το κάθε τι. Από τότε, που τα πρώτα ανθρώπινα όντα ξεχώρισαν με την όρθια στάση, με τη συνεργασία και τον έναρθρο λόγο από τα άλλα ζώα, διαπίστωσαν ότι οι πραγματικές υπαρξιακές ανάγκες τους τούς υποχρέωναν να ζουν σε μεγάλες ομάδες για να αντιμετωπίζουν όλοι μαζί τους σοβαρούς κινδύνους που απειλούσαν τη ζωή τους και δεν μπορούσαν να τους αντιμετωπίζουν ο καθένας χωριστά. Έτσι έμαθαν να συνεργάζονται, να προστατεύει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί να προστατεύουν την ενότητά τους και οργάνωσαν την συλλογική τους δραστηριότητα και την κοινοβιακή τους ζωή για μεγαλύτερη ασφάλεια, για την επιβίωση και την πρόοδο.

Όμως με την παράλληλη βίαιη εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της κρατικής εξουσίας, και των αρνητικών συνεπειών τους, οι φορείς της εκάστοτε εξουσίας κατέφυγαν στις αγυρτείες των μάγων και των ιερατείων, έδωσαν υποτίθεται πραγματική υπόσταση σε φανταστικά δημιουργήματα που τα ονόμασαν θεούς και οργάνωσαν δίπλα στις εξουσίες τους θρησκείες και Εκκλησίες, πίσω από τις οποίες κρύφτηκαν οι ίδιες και τις ευθύνες τους τις απέδωσαν στα φετίχ, στα σύμβολά τους, αφού υποτίθεται ότι αυτοί ενεργούσαν βάσει των εντολών των θεών-δημιουργημάτων τους. Με αυτήν την έννοια το κεφάλαιο γίνεται θεός, δηλαδή, σκληρή, απόμακρη και απροσπέλαστη, αλλά ως ανύπαρκτος και αθέατος θεός, γίνεται αόρατη εξουσία των εξουσιαστών πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία.

Έκτοτε οι θεοί ως εργαλεία των εξουσιών και οι θρησκείες ως εξουσιαστική ιδεολογία σέρνουν τις κοινωνίες και την ανθρωπότητα συνολικά από πόλεμο σε πόλεμο και απ’ το κακό στο χειρότερο, παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σπρώχνουν με τον κάματο και τον πόνο τους αργά αλλά σταθερά την εξέλιξη προς το διαχρονικό τους όραμα, προς την κοινωνική ισότητα, σε έναν κάθε φορά καλύτερο κόσμο, στην αταξική κοινωνία.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η γνώμη σας για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης; Και πώς εξηγείτε ότι πολλοί επιστήμονες είναι θρήσκοι, και πως ακόμα και φυσικοί επιστήμονες στο μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο του κόσμου, στο CERN, αναζητούν το σωματίδιο του θεού; Μήπως δεν ξέρουν τι κάνουν τόσοι κορυφαίοι επιστήμονες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η σχέση μεταξύ θρησκείας και επιστήμης δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι καλή παρά τα όσα λέγονται. Κι αυτό γιατί η θρησκεία στηρίζεται σε μία ‘αλήθεια εξ’ αποκαλύψεως’, σε ένα αναλλοίωτο δόγμα που το επέβαλε δια αντιπροσώπου στις κοινωνίες κάποιος υποτιθέμενος θεός, η ύπαρξη του οποίου δεν γίνεται αισθητή με τις αισθήσεις, τη Λογική και δεν ανιχνεύεται με την επιστημονική έρευνα. Αντίθετα η επιστήμη αποτελεί την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τους φυσικούς νόμους που διέπουν το γήινο και κοσμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει για να μπορέσει να αποφύγει τις αρνητικές και να αξιοποιήσει τις θετικές γι’ αυτόν και την κοινωνία του δυνατότητες. Με τον χρόνο, την προσπάθεια και την έρευνα, ο άνθρωπος μαθαίνει όλο και περισσότερα, συσσωρεύει γνώση πάνω στη γνώση, αποκρυπτογραφεί και κατανοεί τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας και μπορεί σταδιακά να διαμορφώνει όλο και καλύτερες προϋποθέσεις για τη βελτίωση της ζωής του και παρά τα όποια εμπόδια είναι ακόμα σε θέση τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία να βάζουν στην ανθρωπότητα.

Όσον αφορά στην θρησκευτικότητα των επιστημόνων έχω πολλές επιφυλάξεις για το κατά πόσον ένα επιστήμονας και μάλιστα φυσικός, μαθηματικός, χημικός, βιολόγος, ανθρωπολόγος, ιστορικός, κοινωνιολόγος κ.λπ. κ.λπ. μπορεί να είναι θρησκευόμενος, γι’ αυτό και αμφισβητώ την ειλικρίνεια όσων επιστημόνων ‘ομολογούν’ δημόσια την πίστη τους στο Χριστό, στον Αλλάχ, στο Γιαχβέ και πάει λέγοντας. Και το αμφισβητώ γιατί η διαπλοκή μεταξύ θρησκείας και εξουσίας προξενεί φόβο στους εξαρτημένους επαγγελματικά επιστήμονες, επειδή γνωρίζουν πως ‘τέτοιες απερισκεψίες’ δημόσιας ομολογίας ελευθερίας σκέψης κοστίζουν καριέρες και σπρώχνουν μυαλά δυνατά στην ανεργία στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας. Δεν συμφωνώ με αυτή την στάση, όταν άλλοι προτίμησαν την πυρά, το εκτελεστικό απόσπασμα ή τη Μακρόνησο, αλλά την ερμηνεύω και νομίζω πως όσοι αναγκάζονται να υποκριθούν, δεν θα είναι περήφανοι γι’ αυτό.

Στο CERN, τον επιταχυντή αδρονίων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Πυρηνικών Ερευνών, κανένας δεν έψαξε ποτέ ούτε και ψάχνει για κάποιο υλικό σωματίδιο κάποιου άυλου θεού, κάτι που άλλωστε θα ήταν παραλογισμός. Η αλήθεια είναι ότι οι φυσικοί επιστήμονες προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν τη ‘θεωρητική υπόθεση’ του Άγγλου θεωρητικού φυσικού Peter Higgs, για την πιθανή ύπαρξη κάποιου στοιχειώδους υποατομικού σωματιδίου, που φέρει το όνομα ‘μποζόνιο του Higgs’ και το οποίο θεωρητικά είναι υπαίτιο για το ομώνυμο κβαντικό πεδίο που προσδίδει μάζα σε όλα τα στοιχειώδη σωματίδια, όπως τα κουάρκ και τα ηλεκτρόνια. Βέβαια, η ανακάλυψη αυτού του μποζονίου θα επιβεβαίωνε την υλικοενεργειακή αιτία και φύση του υπαρκτού υλικού σύμπαντος, πράγμα που θα υποβάθμιζε τη δοξασία περί ‘ευφυούς σχεδίου’ του υποτιθέμενου κοσμοδημιουργητή ‘θεού’. Από το 1960 που διατυπώθηκε αυτή η θεωρία αποτέλεσε για τους φυσικούς επιστήμονες μια τεράστιας σημασίας πρόκληση και θέμα για το οποίο πολλοί πειραματίστηκαν, έγραψαν και γράφουν ακόμα με κατάληξη το τεράστιας επιστημονικής σημασίας πείραμα του CERN.

Δύο από τους πολλούς, οι Αμερικανοί φυσικοί επιστήμονες Leon Lederman και Dick Teresi έγραψαν ένα βιβλίο το 1993 με τον τίτλο Το αναθεματισμένο σωματίδιο (The goddamn particle). Ο εκδότης, όμως, του βιβλίου θέλησε ν’ αποφύγει τον κατά τη γνώμη του πολύ υβριστικό, για τους νεοχριστιανοφασίστες, φονταμενταλιστές Αμερικανούς, τίτλο. Γι’ αυτό άλλαξε τον τίτλο και στη θέση του ‘goddamn particle’ έβαλε το ‘God particle’ και το βιβλίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο: The God Particle: If the Universe is the Answer, what is the Question? (Το σωματίδιο τού Θεού: Αν το σύμπαν είναι η απάντηση, τότε ποια είναι η ερώτηση;). Έτσι, και χάρη στις απόψεις ενός αγράμματου και θρησκόληπτου δολαριοφονιά Αμερικανού εκδότη που πλουτίζει από τη σχέση θεού και μάρκετινγκ, συνέβη ένα γλωσσικό ατύχημα, το μποζόνιο, το σωματίδιο του Higgs, από αναθεματισμένο έγινε θεϊκό, πράγμα το οποίο οι ‘δημιουργιστές’ εκμεταλλεύονται στο έπακρο για να ‘αποδείξουν και επιστημονικά την ύπαρξη του θεού’, ‘απόδειξη’ η οποία συνακόλουθα θα ενίσχυε τη δοξασία περί ‘ανεξάρτητης, θείας και αθάνατης ψυχής’, μύθος που αποτελεί το οξυγόνο κάθε θρησκείας και εξουσίας.

Βέβαια, η ανακοίνωση των επιστημόνων του CERN, που ξέρουν τι κάνουν και που έγινε μετά την ολοκλήρωση του πειράματος επαλήθευσης, σύμφωνα με την οποία «πρόκειται σίγουρα για μποζόνιο, και πολύ πιθανό για το μποζόνιο του Higgs. Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή αλλά είμαστε πολύ αισιόδοξοι για τη συνέχεια», δεν έτυχε της αντίστοιχης δημοσιότητας. Αποτέλεσμα αυτής της αρρωστημένης λογοκρισίας ήταν μια μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη με προφανώς τεράστια σημασία για την επιστήμη, πιθανώς και για την ανθρωπότητα, να θαφτεί, για την αποφασιστική πλειονότητα των ανθρώπων, κάτω από τη σκουριά της θρησκοληψίας που παράγουν και αναπαράγουν τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. με τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία. Αποτέλεσμα αυτής της συνωμοσίας ήταν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι του πλανήτη έμειναν με την αρχική παραπλανητική εντύπωση, ότι τάχα ‘οι επιστήμονες απέδειξαν την ύπαρξη του θεού’.

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τον μύθο ‘περί σωματιδίου του θεού’ και την επιστημονική πραγματικότητα, ας δούμε τι έγραψε σχετικά η πολυβραβευμένη θεωρητική φυσικός, ειδική σε θέματα μοριακής φυσικής και κοσμολογίας, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Harvard, Lisa Randall. «Δεν είμαι φανατική οπαδός της ονομασίας ‘σωματίδιο του θεού’. Σε ένα μονοθεϊστικό σύμπαν θα ήταν υπερβολή να αναδείξουμε το μποζόνιο Higgs ως μια θεότητα […] Η ανακάλυψη του μποζονίου Higgs δεν μας μαθαίνει τίποτα για τη θρησκεία. Παραδόξως πολλοί δημοσιογράφοι πίστευαν το αντίθετο και φαντάζονταν ότι αυτή η ανακάλυψη θα έφερνε περισσότερο κόσμο στην εκκλησία. Εγώ φανταζόμουν ότι αυτή η ανακάλυψη θα συνηγορούσε υπέρ των επιστημονικών μεθόδων, κι ίσως αποτελούσε και κίνητρο για την κατανόηση του κόσμου μέσω της επιστήμης […] Η ανακάλυψη αυτή είναι μια ωδή στην επιστήμη και στην ευφυΐα των θεωρητικών και πειραματικών φυσικών. Πραγματικά μας εμπνέει, με έναν επιστημονικό τρόπο […], το μποζόνιο Higgs δεν έχει καμιά πρακτική εφαρμογή προς το παρόν. Αλλά κανείς δεν ήξερε σε τι θα χρησίμευε το ηλεκτρόνιο όταν ανακαλύφθηκε με τη σειρά του. […] Η πρόοδος (της επιστήμης) και της τεχνολογίας που εμπνέουν τους φοιτητές και το κοινό συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κοινωνίας».

Συνεπώς ούτε αυτός ο μύθος δεν κατάφερε να αποβεί ουσιαστικά χρήσιμος για τους αλχημιστές της πληροφόρησης, τους τυμβωρύχους της επιστήμης και τους αναστηλωτές των ψεύτικων σκοταδιστικών και εξουσιαστικών μύθων.

Όλα αυτά τα υποκριτικά, τα σκοταδιστικά και τα ευτράπελα δείχνουν πως για τις θρησκείες το παραμύθι του δημιουργισμού αποτελεί το οξυγόνο της εξουσίας τους και του παγκαριού τους και για να μην τα χάσουν, είναι ικανές να ζητάνε ή και να εξαγοράζουν τη συνεργασία κάποιων χαλαρών απογόνων εκείνων που τους ταπείνωναν, τους δολοφονούσαν ή ακόμα και τους έκαιγαν όταν οι ‘προκαθήμενοι’ και τα όργανά τους ασκούσαν άμεσα την κοσμική εξουσία.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στο κέντρο της έρευνάς σας βρίσκεται η ψυχή, της οποίας αμφισβητείτε την αθανασία και μάλιστα την παρουσιάζετε ως το φετίχ, το σύμβολο της ατομικής ιδιοκτησίας. Πώς το εννοείτε αυτό και τι εννοείτε ότι όσοι δεν έχουν ατομική ιδιοκτησία δεν έχουν ψυχή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπως είναι γνωστό η Ψυχή, σύμφωνα με την γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς σοφή αρχαία ελληνική μυθολογία, υποτίθεται ότι ήταν μια θνητή βασιλοπούλα, η ομορφιά της οποίας επισκίαζε την θεά Αφροδίτη, αλλά είχε την ατυχία να την ερωτευθεί ο γιός της Αφροδίτης ο θεός Έρωτας. Η ζήλεια της Αφροδίτης της έκανε τη ζωή μαρτύριο σε βαθμό μάλιστα που αρρώστησαν ο θεός Έρωτας και η Ψυχή, οπότε τους λυπήθηκε ο Δίας και τους επέτρεψε να παντρευτούν, χαρίζοντας στην Ψυχή την αθανασία, γιατί διαφορετικά δεν μπορούσε να παντρευτεί άντρα από θεϊκό τζάκι. Την κοινωνιολογική αποκρυπτογράφηση του μύθου την έκανε σχετικά εύκολη ο ελληνικός κινηματογράφος με τα άπειρα κινηματογραφικά έργα αναφορικά με τις δυσκολίες των γάμων μεταξύ πριγκίπων ή μεγαλοαστών και αγνών και όμορφων φτωχοκόριτσων.

Έλα όμως που η έννοια ψυχή ταυτίζεται ακόμα και σήμερα με τη δύναμη. Όλοι έχουμε ακούσει για τους δυνατούς, τους ψυχωμένους, σε αντίθεση με τους άψυχους, τους αδύναμους, τους ‘ζωντανούς πεθαμένους’. Όταν μάλιστα εμφανίστηκε η πατριαρχική οικογένεια και μαζί της και η ατομική ιδιοκτησία, με τους νόμους του Σόλωνα το 592 της παλιάς χρονολογίας, κάποιοι θρησκευόμενοι και πανούργοι ιδεαλιστές φιλόσοφοι της δουλοκτητικής αριστοκρατίας, της πυθαγόρειας και της πλατωνικής σχολής που άρπαξαν και τα καλύτερα κομμάτια της εύφορης αττικής γης, ταύτισαν την ατομική ιδιοκτησία με την αθάνατη ψυχή για να είναι αιώνια η ιδιοκτησία και τους άνευ ατομικής ιδιοκτησίας τους έχρισαν δούλους, χωρίς εξουσία, χωρίς δύναμη, άψυχους. Κάπως έτσι ο μύθος έγινε εργαλείο και ‘σύμφωνο συμβίωσης’ της εξουσίας και της θρησκείας, που έμελλε να εκτρέψει το ρου της ανθρώπινης ιστορίας προς σκοτεινούς μεσαίωνες και παγκόσμιες ηγεμονίες.

Αυτή πρέπει να θεωρηθεί ως η πρώτη μεγάλη διαπλοκή μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, η οποία άνοιξε το δρόμο για όσα μύρια συνέβησαν από τότε μέχρι σήμερα στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό. Λογικά, φαίνεται πως για να επιστραφεί η κλεμμένη, από την κοινωνική ιδιοκτησία, ατομική ιδιοκτησία πρέπει να χάσει την αθανασία της η ψυχή. Με απλά λόγια για να καταργηθεί η καπιταλιστική εξουσία που ακουμπάει πάνω στην ατομική ιδιοκτησία και για να ξαναβρεί η ανθρωπότητα τον δρόμο προς την κοινωνική ισότητα πρέπει να καταργηθεί και ο σκοταδιστικός μύθος της θρησκείας. Σήμερα όλο και περισσότεροι γνωρίζουν ότι είναι προτιμότερος ο θάνατος των ‘θεών’, των θρησκειών και των εξουσιών από το θάνατο των ανθρώπων, του πολιτισμού και του πλανήτη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αμφισβητείτε ακόμα και την λυδία λίθο κάθε θρησκείας, δηλαδή την μετά θάνατον ζωή, όταν δισεκατομμύρια ανθρώπων πιστεύουν και ελπίζουν σ’ αυτήν. Τι έχειτε να πειτε σε όλον αυτόν τον κόσμο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πρέπει να δούμε τον μύθο συνολικά, για να κατανοήσουμε ότι χωρίς ‘αθάνατη ψυχή’ δεν θα μπορούσε να στηθεί το σκηνικό της ‘μετά θάνατον ζωής’, που αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την ελπίδα ότι όσοι ‘άψυχοι’ εμποδίστηκαν να γευτούν μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή πάνω στη γη θα την απολαύσουν, βέβαια μετά από σκληρές δοκιμασίες και εξετάσεις, όταν πεθάνουν. Βέβαια κανένας δεν γύρισε ποτέ, παρά τις όποιες ανοησίες προβάλλουν μερικοί αλαφροϊσκιωτοι, από τον παράδεισο, αλλά ούτε και ποτέ κατάφερα κανείς να δραπετεύσει από την κόλαση για να μας βεβαιώσει για την ύπαρξη των ανύπαρκτων.

Είναι γνωστό ότι πάνω σ’ αυτόν τον μύθο, οι εξουσίες και οι θρησκείες, καταφέρνουν χιλιάδες χρόνια τώρα, όπως έλεγε ο λεγόμενος μεγάλος Ναπολέοντας, να εμποδίζουν τους φτωχούς να σφάξουν τους πλούσιους. Η σκόπιμα καλλιεργούμενη άγνοια γύρω από το φαινόμενο της ζωής και του θανάτου και ο εξουσιαστικός φόβος της κόλασης, του αφεντικού και του κράτους αποκοιμίζουν τους ανθρώπους για να μην ενοχλούν τις εξουσίες.

Το μόνο που θα μπορούσε κανείς να πει σε όλους αυτούς που αρνούνται να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν για να ζήσουν τώρα είναι, ότι καμιά αίσθηση, καμιά λογική και καμιά επιστήμη δεν επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή και γι’ αυτό να πάψουν να πιστεύουν μύθους και χρυσοφόρα για τα αφεντικά τους ψέματα και να αρχίσουν να διαβάζουν, να συζητούν και να σκέπτονται για να μάθουν την αλήθεια και να μπορούν συλλογικά να κάνουν τη ζωή τους αξιοπρεπή και άξια να την ζήσουν μέχρι τα βαθιά γεράματά τους, γιατί ‘περίσσευμα ζωής δεν υπάρχει’. Κι αν αδυνατούν να το κάνουν για τον εαυτό τους ας φροντίσουν τουλάχιστον να το κάνουν για τα παιδιά τους και για τα παιδιά των παιδιών τους, όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες γενιές για εμάς.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Αμφισβητείτε την ύπαρξη του θεού, όπως επίσης και την ιστορικότητα του Ιησού Χριστού, όταν οργανωμένες θρησκείες και εκκλησίες υποστηρίζουν το αντίθετο με εκατομμύρια βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες και κάθε είδους ΜΜΕ και δισεκατομμύρια ανθρώπων τους πιστεύουν και τους ακολουθούν. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να έχουν άδικο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχουν θέματα που δεν λύνονται με τη τεχνική της πλειοψηφίας και μάλιστα σε συνθήκες που αυτοί που καλούνται να αποφανθούν δεν έχουν γνώση των θεμάτων και συνεπώς δεν μπορούν να έχουν και σύμφωνη με τα συμφέροντά τους γνώμη, οπότε η επιλογή τους γίνεται καθ’ υπαγόρευση όσων γνωρίζουν και φροντίζουν να μην γνωρίζουν οι υπόλοιποι. Έτσι το θέμα της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας θεού δεν λύνεται με ψηφοφορίες, αλλά με την εμπειρία των αισθήσεων, με την δύναμη της Λογικής και τις αποδείξεις της επιστήμης και όλα αυτά αποφαίνονται κατηγορηματικά ότι θεός με την έννοια μιας οντότητας που για τον καθένα και τους πάντες τα πάντα ρυθμίζει, τα πάντα βλέπει και τα πάντα γνωρίζει δεν υπάρχει. Όπως επίσης αποφαίνονται ότι Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο, αλλά ως δημιούργημα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην προσπάθειά της να ενώσει κάτω από μια αυτοκρατορική θρησκεία-ιδεολογία την πανσπερμία των τοπικών μύθων και των τοπικών εξουσιαστικών ιερατείων που δημιουργούσαν πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία της αυτοκρατορίας και την ομαλή λειτουργία ‘όλων των δρόμων που οδηγούσαν στη Ρώμη’ και μετέφεραν τον πλούτο από όλες τις επαρχίες της. Καμιά, το υπογραμμίζω, καμιά ελληνική, εβραϊκή ή ρωμαϊκή ιστορική πηγή των δυό πρώτων αιώνων της νέας χρονολογίας δεν αναφέρεται σε χριστό και χριστιανισμό. Όλα αυτά είναι εξουσιαστικά κατασκευάσματα της μετέπειτα περιόδου και μεταξύ αυτών και οι λεγόμενες γραφές ιε