Αυτή η πόλη με εμπνέει! Δυσάρεστα μεν, αλλά με εμπνέει…
Μόλις λίγες ώρες, μετά 1,5 μήνα στην Κρήτη. Με μια καθημερινότητα ανθρώπινη, ξαφνικά ήρθα αντιμέτωπος με σκληρές εικόνες κι ένιωσα ότι ακόμα κυλάει αίμα στις φλέβες μου και προσπαθώ να λέγομαι άνθρωπος.
Πλατεία Βικτωρίας. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα και ήμουν καλά κρυμμένος στην ασφάλειά μου και μέσα στο αυτοκίνητο. Προστατευόμουν από τη βροχή και από τα προβλήματα του έξω κόσμου. Το βλέμμα μου στράφηκε απότομα σε μια εικόνα κι έμεινα καθηλωμένος εκεί.
Ένας πατέρας προστάτευε το μηνών παιδί του από τη βροχή, σκεπασμένο σε ένα μπουφάν και πίσω του η μητέρα είχε πιάσει από το δεξί και από το αριστερό χέρι τα άλλα δυο κι έψαχναν να βρουν ένα “σπίτι” για απόψε. Κι όμως έδειχναν τόσο δυνατοί και τόσο ήρεμοι. Τόσο σίγουροι και τόσο αποφασισμένοι…
Ο φοβισμένος ήμουν εγώ. Ο δειλός ήμουν εγώ. Αυτός που έκανε πίσω, πάλι εγώ ήμουν. Το ήξερα, ότι σ’ αυτή την ιστορία δεν ήμουν εγώ ο πρωταγωνιστής, δεν ήμουν εγώ ο ήρωας. Οι ήρωες είναι αλλιώς. Δεν τους τρομάζει η βροχή, ούτε το κρύο, ούτε τα λιγότερα 100 ευρώ του μήνα.
Έχουν σημαντικότερα θέματα να διαπραγματευτούν. Να βρουν έναν τόπο, μια πατρίδα, ένα σπίτι και μια σταθερά. Έχουν σημαντικότερη αποστολή. Να δώσουν αγάπη, να αγκαλιάσουν, να ζεστάνουν, να προστατεύσουν και να δώσουν ασφάλεια μέσα στην ανασφάλεια.
Κανείς δεν είπε, ότι δεν φοβούνται, ότι δεν αισθάνονται ξένοι και “δανεικοί”, γιατί είναι άνθρωποι. Έμαθαν όμως να βαδίζουν σε τεντωμένα σχοινιά, σαν ακροβάτες…
Κανείς δεν είπε ότι δεν πονάνε, που έχουν αφήσει πίσω τους μια ζωή και μια “περιουσία”, όχι υλική αλλά ηθική. Έμαθαν όμως να περπατάνε μπροστά. Αντιμέτωποι…
Η βροχή δυναμώνει. Έχω ήδη μπει σπίτι και γράφω στην ασφάλεια του καναπέ.
Το μυαλό μου, όμως, τους κάνει συντροφιά απόψε. Είναι το μόνο που μου έχει απομείνει να κάνει, για να νιώσω λίγο καλύτερος άνθρωπος και να τολμήσω να πέσω για ύπνο, νεκρώνοντας τα συναισθήματά για λίγες ώρες. Είναι το μόνο που μου απομένει για να με συγχωρήσω, που δεν τόλμησα να βγω έξω από το αυτοκίνητο και να φερθώ σαν άνθρωπος, γιατί αυτό είναι που μένει πάντα στο τέλος.
Κι όμως είμαι άνθρωπος… Κι εξακολουθώ ακόμα και αυτήν τη στιγμή, να περιστρέφομαι πάλι γύρω από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και ψάχνω να βρω απεγνωσμένα άλλοθι, ενώ αυτή η οικογένεια έψαχνε να βρει με ηρεμία ένα “σπίτι” για απόψε.
Καμία τέτοια κατάσταση δεν είναι επιθυμητή και δεν εξειδανικεύεται και κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Όλοι από κάπου ξεκινήσαμε, αλλού πήγαμε κι αλλού έχουμε φτάσει, στο εδώ και στο τώρα μας.
Αυτή η πόλη πάντα με εμπνέει. Ίσως να είναι η γοητεία του χάους. Ίσως πάλι η αστάθεια του τεντωμένου σχοινιού.
Αυτή η πόλη όμως μου δίνει και μια ευκαιρία… Να πάψω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Μου δίνει την ευκαιρία να βγω από το αυτοκίνητο, να σηκωθώ από τον καναπέ και να γίνω μούσκεμα από τη βροχή. Να τους πιάσω από το χέρι, να χορέψω μαζί τους, να τους αγκαλιάσω, να τους αγαπήσω και να γίνω μαζί τους λίγο πιο πολύ άνθρωπος.
Γιατί κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Γιατί δεν γίνεται να πασχίζουμε για σταθερές σε ένα σύστημα που καταρρέει και γιατί το “όπου γης και πατρίς” μπορεί και να ισχύει, όταν υπάρχει αποδοχή. Αποδοχή όχι της κατάστασης, αλλά του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα μας.
Ξημέρωσε Κυριακή κι επιτρέπονται τα όνειρα…
