κόντρα στο μηδενισμό vol 3
Πολλά επιτεύχθηκαν όταν εντυπώθηκε τελικά στις μάζες (σε όλων των ειδών τα ρηχά πνεύματα και εκείνους που χωνεύουν βιαστικά) το αίσθημα ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να αγγίζουν, ότι υπάρχουν άγια βιώματα μπροστά στα όποια πρέπει να βγάζουν τα παπούτσια τους και να κρατούν μακριά τα ακάθαρτα χέρια τους – και αυτό είναι σχεδόν το μεγαλύτερο βήμα τους προς την ανθρώπινη ιδιότητα.
Αντίστροφα, δεν υπάρχει ίσως τίποτε στους λεγόμενους καλλιεργημένους, τους πιστούς των «μοντέρνων ιδεών», που να προκαλεί τόση αηδία όση η έλλειψη ντροπής που έχουν, η αυτοϊκανοποιούμενη θρασύτητα του ματιού και του χεριού με την οποία αγγίζουν, γλείφουν και ψηλαφούν τα πάντα· και είναι δυνατό να βρίσκεται σήμερα περισσότερη σχετική ευγένεια του γούστου και τακτ του σεβασμού στο λαό, στον κατώτερο λαό, και ειδικά στους αγρότες, παρά στον αναγιγνώσκοντα εφημερίδες ημίκοσμο του πνεύματος, τους καλλιεργημένους.
Φρίντριχ Νίτσε
Κι όμως είναι ο «γκουρού» των μεταμοντέρνων βαμπίρ που μιλάει. Ποιος θα περίμενε τέτοια λόγια από τον «πιο αντιχριστιανό φιλόσοφο που υπήρξε ποτέ», από αυτόν που «προετοίμασε τη διακήρυξη του θανάτου του ανθρώπου»; Αν ζούσε σήμερα θα αηδίαζε από τον φιλελευθεροελευθεριακό φιλισταϊσμό και την αυτάρεσκη τσογλανιά που κυκλοφορούν ξεδιάντροπα ανάμεσά μας και μας γαμάνε τη ζωή.
Ένα φάντασμα πλανιέται σήμερα πάνω από τον κόσμο: το φάντασμα της εξέγερσης ενός συμφιλιωμένου με το παράλογο εμμενούς πνεύματος ενάντια στο μηδενισμό του anything goes, ενάντια σε παλιές και νέες θεότητες για όλα τα γούστα και τα βαλάντια, ενάντια στα στοιχειά που έχοντας απαρνηθεί την αρχική γείωσή τους διαρκώς επιστρέφουν για να μας καθυποτάξουν. Όλα τα άλλα ήταν και είναι κρατικοδίαιτες ακαδημαϊκές φλυαρίες και θεαματικές ναρκισσιστικές παρλάτες και πρακτικές που αναπαράγουν αέναα το Υπάρχον σε βάρος του μεγαλείου της Ζωής.
Μέσα (μέχρι τα μπούνια) και ενάντια (μέχρι τα μπούνια) σ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε αναχωρητές ούτε εκούσιοι ή ακούσιοι απολογητές του. Δεν πρόκειται απλώς για μια ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ανάμεσα σε τόσες άλλες. Πρόκειται για τη μόνη δυνατή επιλογή, για υπαρξιακή επιλογή που γίνεται συνείδηση και ελευθερία δια πυρός και σιδήρου αλλά όχι δια σφαιρών και βομβών, με πόνο και με μοναξιά αλλά όχι με τρέλα και θάνατο.
Το μόνο φιλοσοφικό ερώτημα που αξίζει να τεθεί δεν είναι το ζήτημα της αυτοκτονίας, το γιατί να ζει κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά το ζήτημα της εθελοδουλείας, το γιατί συνεχίζουμε να τον ανεχόμαστε με όλη μας την ενέργεια και τη δύναμη.
Μέσω της ενδοσκόπησης στην κοινότητα. Μέσω του παραλόγου στην εξέγερση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για μας.
Έρχεται μια μέρα που από πικρία γινόμαστε τόσο αδιάφοροι που τίποτα δεν μας αγγίζει. Όλα μας φαίνονται γνώριμα. Όλα τελειώνουν για να ξαναρχίσουν. Είναι η ώρα της εξορίας, της παρακμής, του θανάτου της ψυχής. Για να ξαναζωντανέψουμε μας χρειάζεται μια περίοδος χάριτος: η πλήρης απώλεια του εαυτού ή μια πατρίδα. Κάποια πρωινά, στη στροφή του δρόμου, μια γλυκειά δροσοσταλίδα πέφτει στην καρδιά, αφήνει τη γεύση της και χάνεται. Η δροσιά της όμως παραμένει, και αυτήν αποζητά η καρδιά μας. Από δω πρέπει να ξαναρχίσω.
Albert Camus
λαμπε ρατ/μάρτιος 2015
