17.7 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣλαμπε ρατ | Πέρα και από το ριζοσπαστικό ανθρωπισμό και από τον...

λαμπε ρατ | Πέρα και από το ριζοσπαστικό ανθρωπισμό και από τον καθαρό ταξικό πόλεμο

Πέρα και από το ριζοσπαστικό ανθρωπισμό και από τον καθαρό ταξικό πόλεμο

σκέψεις για το κίνημα αλληλεγγύης σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες

Μεταξύ όντων που είναι πάντοτε εν ενεργεία, που είναι πάντοτε αυτό ή το άλλο πράγμα, αυτή ή άλλη ταυτότητα, και έτσι έχουν, σ’ αυτές, εξαντλήσει καθ’ ολοκληρίαν τη δύναμή τους, δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάποια κοινότητα, αλλά μόνο συμπτώσεις και εν τοις πράγμασι διαιρέσεις. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους μόνο μέσω αυτού που σε μας, όπως στους άλλους, παραμένει εν δυνάμει, και κάθε επικοινωνία είναι προπάντων επικοινωνία όχι ενός κοινού, αλλά μιας επικοινωνιακότητας.

Giorgio Agamben

Ο ελάχιστος ή ναρκισσιστικός εαυτός είναι, πάνω απ’ όλα, ένας εαυτός αβέβαιος για τα περιγράμματά του, που λαχταρά είτε να ξαναφτιάξει τον κόσμο κατ’ εικόνα του είτε να σμίξει ευτυχισμένα με το περιβάλλον του και να διαλυθεί μέσα σ’ αυτό.

Κρίστοφερ Λας

Υπάρχει άλλη στάση για το κίνημα αλληλεγγύης σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες πέρα και από το ριζοσπαστικό ανθρωπισμό και από τον καθαρό ταξικό πόλεμο; Χωρίς να θέλουμε να απαξιώσουμε ούτε τις αλληλέγγυες πρακτικές τύπου καταλήψεις στέγης προσφύγων και συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης ούτε τον αλληλέγγυο λόγο περί ανοίγματος των συνόρων ή περί χαρτιών στα ταξικά μας αδέρφια τους μετανάστες, έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε να συναρμόσουμε  πρακτικές και λόγους σε ένα άλλο πεδίο – επίπεδο. Ποιο είναι αυτό; Είναι το πεδίο – επίπεδο του διάχυτου κοινωνικού πολέμου, όπου συντονίζονται ανταγωνιστικές πρακτικές και λόγοι που ενίοτε αντιφάσκουν μεταξύ τους, όπου αποφεύγεται μια σκληρή, δογματική, ταυτότητα, όπου δεν χαράσσονται στρατηγικές και τακτικές. Ο διάχυτος κοινωνικός πόλεμος παραμένει στο πεδίο της διαλεκτικής γιατί έχει απέναντί του επιστήμονες της διαλεκτικής τρίπλας αλλά την αναβαθμίζει σε τριλεκτική. Αναζητά διαρκώς τους τρίτους τρόπους, αυτούς που δεν θα εγκλωβίζουν το κίνημα, που θα το αφήνουν να ανασάνει, που θα αναπτύσσουν τις πολύμορφες δυνάμεις του σε μια πολλαπλότητα μέσα στην ενότητα (ή μια ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα), χωρίς όμως να ξεπερνώνται τα όρια που διακρίνουν ένα κίνημα από μια ριζοσπαστική ΜΚΟ, τα όρια εκείνα που από την παραβίασή τους και πέρα σημαίνουν αθέλητη και de facto σύμπλευση με την κυβέρνηση, την αγορά και το κράτος. Απαραίτητη προϋπόθεση για τα παραπάνω είναι το πνεύμα που συνέχει το διάχυτο κοινωνικό πόλεμο. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι μια πνευματική ενότητα. 

Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη, συγκεκριμένα για το κίνημα αλληλεγγύης σε πολιτικούς και οικονομικούς πρόσφυγες; Σημαίνει καταρχάς ότι αναγνωρίζουμε ενδόμυχα την κοινή μας μοίρα με αυτούς τους ανθρώπους παρά τα προνόμιά μας. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τον κίνδυνο περαιτέρω διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και ενίσχυσης των συντηρητικών αλλά και ακροδεξιών αντανακλαστικών και αυτοματισμών. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε το δικό μας πεδίο μάχης που σε πρώτο χρόνο είναι το μικροεπίπεδο της καθημερινότητας και μόνο μεσομακροπρόθεσμα, στην περίπτωση ανάδυσης μιας υπολογίσιμης από τον αντίπαλο δύναμης, μπορεί να είναι και το επίπεδο των κρατικών πολιτικών. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες της καθαρής ταξικής ανάλυσης. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες της έμπρακτης αλληλεγγύης και του αντιρατσισμού. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την ανάγκη της απόστασης και του διαχωρισμού τόσο από τη λογική και την υποκειμενοποίηση των ΜΚΟ όσο και από τη λογική και την υποκειμενοποίηση του καθαρού ταξικού πολέμου. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την ολοκλήρωση του υπαρκτού φιλελευθερισμού ή αντίστροφα τη φιλελευθεροποίηση του υπαρκτού ολοκληρωτισμού. Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πάνω και πέρα απ’ όλα τα άλλα την υπαρξιακή μας εναντίωση στο θαυμαστό καινούριο κόσμο που για να γίνει πολιτικά επικίνδυνη εναντίωση δεν αρκούν οι καλές προθέσεις ούτε όμως βοηθούν και οι βερμπαλισμοί και οι φιλοδοξίες.

Ένα υπαρξιακά πλούσιο και πολιτικά επικίνδυνο κίνημα πρώτα νικά και μετά πολεμά. Και προκειμένου να νικά, χρειάζεται ευρύτητα πνεύματος. Αυτή η ευρύτητα που κατά τη γνώμη μας δεν έχει ακόμα διαφανεί σε όλο της το μεγαλείο, αλλά θα μπορούσε εν δυνάμει, θα προχωρούσε στην πράξη με οδηγό την τριλεκτική. Θα έκανε καταλήψεις στέγης προσφύγων όχι στα εξάρχεια μόνο αλλά και σε γειτονιές μεταναστών ώστε να αναμειχθούν υποκείμενα με κοινούς πολιτισμικούς κώδικες. Θα διοργάνωνε αντιπολεμικά φεστιβάλ με τη συμμετοχή προσφύγων σε τοπικές κοινωνίες, ιδίως της περιφέρειας, ώστε να οξυνθούν τα αισθητήρια και να καλλιεργηθούν οι ευαισθησίες ανθρώπων που έχουν ελάχιστα ερεθίσματα όντας μακριά από το μητροπολιτικό κέντρο των εξελίξεων. Θα συνέλεγε είδη πρώτης ανάγκης σε ταξικά υποβαθμισμένες περιοχές των μητροπόλεων ώστε να δοκιμάσει να βγάλει στην επιφάνεια την ενίοτε καταπιεσμένη και παραμορφωμένη λαϊκή αλληλεγγύη. Θα αντιστεκόταν στην κατασκευή κέντρων κράτησης μεταναστών κόντρα στη λογική του not in my backyard αλλά και κόντρα στη λογική ενός αφηρημένου αντιρατσισμού: θα ενέπλεκε δηλαδή τους μικροαστούς που διαμαρτύρονται σε έναν αντικρατισμό πέρα από τον ανθρωπισμό και τον αντιρατσισμό, σε έναν αντικρατισμό γειωμένο στις μικροαστικές φοβίες και νευρώσεις με προοπτική το οριστικό ξεπέρασμά τους ή έστω την άμβλυνσή τους στο πεδίο του πραγματικού. Θα ζητούσε το άνοιγμα των συνόρων όχι όμως με ακτιβισμούς τύπου no border που προσελκύουν τους προνομιούχους ευρωπαίους αναρχοτουρίστες (πολλοί από τους οποίους εργάζονται ταυτόχρονα είτε με μισθό είτε εθελοντικά σε διάφορες ΜΚΟ, και έχουν εν πολλοίς αφομοιωθεί από το πνεύμα του υπαρκτού φιλελευθερισμού που διακρίνει τις ΜΚΟ γενικά και τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο πεδίο των δικαιωμάτων ειδικότερα), αλλά με την εμπλοκή των λαϊκών τμημάτων των τοπικών κοινωνιών, όσων ασφυκτιούν μέσα στην καπιταλιστική κόλαση χωρίς απαραίτητα να ενστερνίζονται και να υιοθετούν τα αναρχικά οράματα περί κατάργησης των συνόρων και αποδόμησης του έθνους και των φαντασιακών σημασιών του. Θα επιδοκίμαζε την υποψηφιότητα των δυο ελλήνων για το νόμπελ ειρήνης εστιάζοντας στο βίωμα, την οδύνη και την ακεραιότητά τους και όχι σε έναν αφηρημένο και ανέξοδο ανθρωπισμό, σε μια φιλανθρωπία δηλαδή, τύπου Σούζαν Σάραντον και Αντζελίνα Τζολί. 

Κύριο μέλημά του θα ήταν να βρει τους τρόπους να χτυπά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στα δυνατά της σημεία γενικά και στο «προσφυγικό-μεταναστευτικό» ιδιαίτερα, δηλαδή στην εικονική διατήρηση μιας ειρηνευμένης κοινωνίας, στον πτωχοπροδρομισμό και στην αναζήτηση αμοιβαία επωφελών, και πάντα τεχνοκρατικών στην ουσία τους, λύσεων για τους τρεις άξονες που κινούν τον καπιταλιστικό κόσμο, ήτοι την ασφάλεια, την οικονομία και τα δικαιώματα. Προσέχοντας όμως διαρκώς να μην αφήνει χώρο και να μη δίνει πάτημα στη δεξιά, φιλελεύθερη και λαϊκή, που καραδοκεί περιμένοντας τη δική της υπέροχη ευκαιρία, παρεμποδίζοντας τόσο την εξαχρείωση των προοδευτικών-εκσυγχρονιστών πολιτών όσο και τη ριζοσπαστικοποίηση της ταυτότητας των συντηρητικών πολιτών. Θέλουμε χριστιανούς που αγαπούν όπως το επιτάσσει η θρησκεία τους, θέλουμε πατριώτες που φροντίζουν για την ηθική υπόληψη της χώρας τους όπως το επιτάσσει η ιδεολογία τους, θέλουμε αξιολογικές και ηθικές κρίσεις που θα αναχαιτίζουν όσο είναι δυνατόν την επέκταση της τεχνικής ηθικής, μιας εμπειρικής ηθικής της συμπεριφοράς.

Δύσκολα πράγματα, λεπτές οι ισορροπίες. Αλλά ποιος είπε ότι είμαστε μόνο για τα εύκολα; 

Ούτε τίποτα είμαστε, ούτε τα πάντα μπορούμε να γίνουμε. 

Είμαστε άνθρωποι με σάρκα και οστά, με όρια και αδυναμίες. Μπορούμε να γίνουμε κάτι πολύ παραπάνω από το τίποτα, κάτι αρκετά λιγότερο από τα πάντα. 

Μπορούμε να είμαστε άνθρωποι εντός – ενάντια – και πέρα από το zeitgeist.

λαμπε ρατ/απρίλης 2016

λαμπε ρατ | Πέρα και από το ριζοσπαστικό ανθρωπισμό και από τον καθαρό ταξικό πόλεμο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;