Λίγη δουλειά και πολλή ίντριγκα!!!
Ευθυμογράφημα από τον Κωνσταντίνο Μπούρα για το enallaktikos.gr
Αμάν πια με τους ματαιοκαμάτους [συχωρέστε μου το νεολογισμό: ο ματαιοκάματος ή αλλιώς πήγε στράφι η δουλειά ή τζάμπα κόπος!!!].
Λίγη δουλειά και πολλή ίντριγκα!!! Ηρεμήστε βρε παιδιά. Χαλαρώστε. Κάντε μια …πίπα τής ειρήνης (με το συμπάθειο)!!! Ας μην είναι και …της ειρήνης. Πίπα να είναι κι ό,τι να ‘ναι. Αν είναι να χαλαρώσετε, εγώ και τι δεν θα έδινα;!;!;! Θυσία θα γινόμουνα για πάρτη σας. Αλλά έλα μου όμως που δεν περνάει από το χέρι μου (ούτε από το …πόδι μου) ένα τόσο μεγάλο κενό μέσα σας για να το γεμίσω.
Μιλάω φυσικά για εκείνους τους ανεπρόκοπους λογοτέχνες που γράψανε μια σταλίτσα μετά-ποίηση, δυο τρεις γραμμούλες με το ζόρι, κάτι τσιτάτα και κλεμμένες ιδέες από διδακτορικές διατριβές της αλλοδαπής με το αλάνθαστο σύστημα του «κλόπυ-πέϊστ», έκαναν ίντριγκες, μύρια όσα, διαγκωνίσθηκαν, εσυκοφάντησαν σκαιότητα κάθε άξιο κι έκοψαν κάθε κεφάλι που προεξείχε πάνω από τον κάμπο της ατάραχης μετριότητάς τους, έγιναν μέλη σε συν-μωρίες, ξεσκόνισαν κι αναθεώρησαν καταστατικά, πλαστογράφησαν ψηφοδέλτια και πρακτικά γενικών συνελεύσεων και τελικά… πήραν το βραβειάκι του φυσιολατρικού συλλόγου της ΆΝΩ ΚΩΛΟΠΕΤΙΝΙΤΣΑΣ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ (!!!), τους έδωσαν και μια θεσούλα (αμισθί! Να μην παίρνουνε και τα μυαλά τους αέρα!!!) σε μια επιτροπή να κόβουν και να ράβουν με τους ομοίους τους βραβεία, επαίνους και περγαμηνές κι ήρθε το εγώ τους κι εφούσκωσε και… «Έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμον όλον», όπως θα έλεγε η γιαγιά μου η Αγγελική, που ήτο και ανθηρόστομος…
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: εκείνοι που μελετούνε, ερευνούνε, κοπιάζουνε, διαβάζουνε μετά προσοχής τα πονήματα των άλλων κι όχι μόνον τα δικά τους φληναφήματα… εκείνοι που παίρνουν πτυχία κι εκπονούν διατριβές χωρίς τη βοήθεια του …κοινού και της τεχνολογίας, χωρίς αντιγραφές και λογοκλοπές, χωρίς τσιτακισμούς, ακκισμούς και …ξαπλώματα (πάνω, κάτω και πλαγίως).
Υπάρχουν κι εκείνοι που τιμούν την ελληνική γλώσσα, τον Άνθρωπο και τον Πολιτισμό. Εκείνοι που σκύβουν πάνω στη ζωντανή λαλιά του απλού φτωχού μη προνομιούχου ανθρώπου κι αφουγκράζονται μαζί με τον πόνο και τον ψυχικό του πλούτο. Εκείνοι που μοχθούν και κοπιάζουν για το καλό όλων μας. Προκειμένου να πάψει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα να μοιάζει μια αρμαθιά σκατά από την κόπρο του Αυγείου (από εκείνα που δεν πρόφτασε να φτυαρίσει ο Ηρακλής – ημίθεος ήταν, αλλά ως …άνθρωπος είχε κι αυτός τα όριά του!!!).
Τόσα πολλά εγώ, αυτιστικά, μονομανή, αλαζονικά, υπεροπτικά, ξερολικά, απαράδεκτα, ανυπόφορα, ενοχλητικά, που πιάνουν τόπο και στασίδια, έδρες κι έδρανα, βαραίνουν τη γη με τη μικροπρέπειά τους, δηλητηριάζουν τα νερά και τον αέρα με την πικρόχολη ανάσα τους, είναι ανήμποροι γιατί είναι μεγαλομανείς κι είναι μεγαλομανείς γιατί είναι ανοργασμικοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι… έτοιμοι να σκοτώσουν ό,τι περπατάει κι ό,τι κινείται φτάνει να επιπλεύσουν… άνθρωποι (λέμε τώρα!!!) που δεν έχουν μήτε ιερό μήτε όσιο και ποζάρουν ως πνευματικοί ταγοί! Τρομάρα τους.
Και να μιλάγανε ελληνικά; Να πω. Εισαγόμενοι, του κερατά!!! Μήτε μια λέξη ορθή δεν μπορούνε να βάλουνε δίπλα σε μια άλλη λέξη, αν δεν περάσουνε μήνες, χρόνια και ζαμάνια. Μα αφού δεν έχουνε ταλέντο, γιατί το παιδεύουνε; Ε;;;; Γιατί δεν αφήνουνε όλους τους άλλους ήσυχους να επιδοθούν στο πνευματικό αγαθοεργό έργο τους; Ε;;;;
Αλλά βέβαια, στηρίζονται στους ομοίους τους, στη συντριπτική πλειοψηφία των μετρίων, των ματαιοκαμάτων, των ανεπαρκών, των… τωνννννν…………
Μα τι με έπιασε μεσημεριάτικα και θρηνώ για τα πασιφανή; Περσινά ξινά σταφύλια… Ας τους αφήσουμε αυτούς στη μικροτσουτσουνίασή τους κι ας πιάσουμε εμείς τον ταύρο από τα …κέρατα. Ιδού η Ρόδος ιδού και το …οίδημα αγαπητοί μου. Μην σπρώχνεστε! Μην χτυπάτε κάτω από τη μέση και μη διαγκωνίζεστε. Ο Χρόνος θα μας κρίνει όλους, με το αλάθητο μέτρο του, τότε που θα έχει λιώσει ακόμα και το τελευταίο κοκκαλάκι στο χωνευτήρι της ανακύκλωσης των πάντων. Για αυτό: έσο σεμνός και μετριοπαθής. Κι αν κάτι πεις που να αλατίζει βρε αδελφέ, γύρνα το κεφάλι σου προς τον ουρανό κι αφιέρωσέ το στον Ήλιο. Ξέρει εκείνος να φωτίζει και να καίει. Με διάκριση…
Δεν γίνεται να κρύψεις το Φως κάτω από το χαλί. Κανείς δεν μπόρεσε! Ποτέ!!! Γι’ αυτό ας είμαστε ταπεινοί κι εχέφρονες. Θεός να δώσει να μη γίνουμε σαν αυτούς που κοροϊδεύουμε. Όμως δεν κινδυνεύουμε όσο γελάμε κι αυτοσαρκαζόμαστε, όσο ειρωνευόμαστε τον εαυτό μας και τους ομοίους μας. Κι έτσι θέλω να το εκλάβετε το ευθυμογράφημά μου αυτό: «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Ή αλλιώς, χορεύοντας στο δωμάτιο με τους καθρέφτες.
Τα παράλληλα κάτοπτρα μακραίνουν τις σκιές, μας παρουσιάζουν ψηλόλιγνους, καλύτερους εν τέλει από αυτό που θα θέλαμε να είμαστε στα πλέον τολμηρά όνειρά μας. Κι αυτή είναι μια ακόμα λειτουργία, κατ’ εξοχήν ποιητική…
Κωνσταντίνος Μπούρας
