Λοιπόν παιδιά, εχθές το απόγευμα έκανα και εγώ την δεύτερη δόση του Astrazeneca……
Λίγες ώρες μετά, άκουσα τα περί συστάσεων, (ισχυρών και άλλων), της επιτροπής των εμβολιασμών και κουφάθηκα.
Τι πάει να πει σύσταση για τους κάτω των 60 να μην κάνουν το συγκεκριμένο εμβόλιο;
Τι είναι το εμβόλιο, μάσκα για να κάνεις συστάσεις να τη φοράει ο άλλος μονή η διπλή;
Και τι σημαίνει αυτό το παράξενο ηλικιακό όριο των 60, πάνω στο οποίο κάθομαι εγώ, ως γεννημένος το 1960;
Από τη στιγμή που ο εμβολιασμός γίνεται με κρατική ευθύνη μεγάλε, ή το χορηγείς το εμβόλιο η δεν το χορηγείς.
Οι συστάσεις είναι για άλλα ζητήματα.
Εν τω μεταξύ όλη αυτή η φαγωμάρα με το συγκεκριμένο εμβόλιο δεν είναι καινούργια, αλλά έχει ξεκινήσει απο τον περασμένο Μάρτιο, τότε που εμείς οι 60 plus καναμε την πρώτη δόση.
(Μεταξύ ημών και αυτός ο χείμαρρος ο ξεχειλισμένος, ο Αρης).
Σήμερα λοιπόν το πρωί, ξύπνησα σχεδόν αξημέρωτα και μη έχοντας τίποτα άλλο να κάνω τέτοια ώρα, έβαλα μπρός την τηλεόραση και άρχισα να ζαπάρω.
Πέφτω πάνω στον Άρη που λέγαμε παραπάνω.
Τον Πρωτοσαλτε καλέ, ποιον νομίζατε τον Άρη τον Βελουχιώτη;
Δεν πίστευα στα μάτια μου και στα αυτιά μου.
Πυρ και μανία με τη κυβέρνηση για τους χθεσινοβραδυνούς χειρισμούς στο θέμα του εμβολίου.
Μέχρι και στον Τσίπρα έδινε δίκιο (εκ των υστέρων) για τις γνωστές δηλώσεις που είχε κάνει για το «ξεστοκαρισμα» του Astrazeneka.
Πάω στον «Αντέννα» τα ίδια.
Στο «mega» τα ίδια.
Όλα τα κανάλια ομοθυμαδόν, πυρ ομαδόν!
Πυρ αντικυβερνητικόν!
Λέω «δεν είναι δυνατόν!»
«Όνειρο ζώ.»
Άρχισα να φοβάμαι ότι όλα αυτά είναι μια ακόμη παρενέργεια από το εμβόλιο της Astrazeneka που έκανα το προηγούμενο απόγευμα.
(Τελικά, ευτυχώς, δεν είχα καμία παρενέργεια)
Μάταια κάποια μέλη της καθεστυκιας επιστημονικής κοινότητας προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Κάτι ψέλλιζαν για την «πτώση του κυκλοφορούντος ιικού φορτίου, η οποία καθιστά πλέον το ρίσκο από τον εμβολιασμό με το συγκεκριμένο εμβόλιο αυξημένο αναλογικά με το ρίσκο της πιθανότητας νόσησης στην παρούσα συγκυρία» και διάφορα άλλα περίεργα.
Η συγκεκριμένη απάντηση βέβαια είναι σκέτη επικοινωνιακή συμφορά γιατί εμπεριέχει την ομολογία ότι υπάρχει πράγματι σοβαρό ρίσκο από τον εμβολιασμό με το εμβόλιο αυτό.
Και ότι αυτό το ρίσκο είναι σταθμισμένο.
Και ότι στην παρούσα περίσταση για τους νέους κάτω των 60 (στο μεταίχμιο των οποίων έχει την ευτυχία να ευρίσκεται και η αφεντιά μου), το ρίσκο από το εμβόλιο είναι μεγαλύτερο από το ρίσκο της πιθανότητας νόσησης.
Μετά έρχεται νομοτελειακά η επόμενη ερώτηση:
Πότε έμαθε η επιτροπή εμβολιασμού για αυτό το ρίσκο;
(Η φασαρία για τους κινδύνους από αυτό το εμβόλιο βαστάει εδώ και τρεις μήνες.)
Και γιατί δε μας ενημέρωσε, εμάς τα νήπια αυτής της χώρας, αμέσως και αμελλητί μόλις γίνανε οι πρώτες ανακοινώσεις και απαγορεύσεις στο εξωτερικό, αλλά μας διαβεβαίωνε συνεχώς και σε όλους τους τόνους, ότι το εμβόλιο είναι απόλυτα ασφαλές;
Τι άλλαξε εν τω μεταξύ;
Το «ξεστοκάρισμα»!
Λέει, μέχρι και Αρης ο κομουνιστοφάγος!
Τώρα μόλις θυμήθηκα και μια ηχηρή παραίτηση μέλους της παραπάνω επιτροπής εν μέσω καταγγελιών ότι θάβονται και δεν ερευνώνται απο αυτήν περιπτώσεις σοβαρών παρενεργειών….
Ιδού λοιπόν πώς μπορεί ένα success story (γιατί η οργάνωση των εμβολιασμών υπήρξε πράγματι επιτυχής), να γυρίσει και να γίνει σκέτη επικοινωνιακή συμφορά!
Πάμε τώρα στο διά ταύτα.
Η ερώτηση του ενός εκατομμύριου δολαρίων είναι: «Θα το ξαναέκανες το εμβόλιο αν η σειρά σου ερχόταν μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε»;
Η απάντηση είναι: « Για να απαντήσω θα πρέπει να μάθω με ικανοποιητική βεβαιότητα ποιες είναι οι επιπτώσεις και ποια τα ωφέλη από αυτό, έτσι ώστε να είμαι σε θέση να αποφασίσω».
Αλλά για να μην θεωρηθει οτι υπεκφεύγω η δική μου απάντηση είναι: « Αν αληθεύει ότι η θνητότητα του covid 19, στην ηλικία μου είναι τρεις στους χίλιους που προσβάλλονται, ενώ η θνητότητα από το εμβόλιο της Astrazeneka είναι τρεις στους εκατό χιλιάδες που εμβολιάζονται και το εμβολιο προσφερει 95% προστασια απο βαρια νοσηση, τότε ναι πράγματι θα το ξαναέκανα.»
Προσέξτε όμως!
Αυτή είναι η δική μου η απάντηση, που σχετίζεται με τον δικό μου τρόπο ζωής, που είναι αρκετά εκτεθειμένος σε συναναστροφές και θεωρώ ότι κατά τεκμήριο θα έρθω σε επαφή αργά η γρήγορα με τον ιό.
Στον χρόνο που έκανα την επιλογή, το συγκεκριμένο εμβόλιο ήταν το μόνο διαθέσιμο για την ηλικιακή μου ομάδα.
Αν ζούσα στην Αθήνα και έμπαινα κάθε μέρα στο μετρό θα προσπαθούσα να το είχα κάνει εχθές!
Αν ζούσα όμως, σε μια καλύβα στον Ταΰγετο, μπορεί και να το βλεπα αλλιώς και σίγουρα θα προτιμούσα να περιμένω λιγο και να επιλέξω το καλύτερο δυνατό προϊόν.
Προϋπόθεση όμως για όλα αυτά είναι να έχω την μέγιστη δυνατή ενημέρωση για να λάβω τις πλέον σταθμισμένες αποφάσεις, πράγμα που σημαίνει ότι η Πολιτεία δεν θα πρέπει να με αντιμετωπίζει σαν νήπιο το οποίο πρέπει να μαθαίνει μόνο «αυτά που πρέπει».
Η χειραγώγηση του κόσμου μέσω της διαχείρισης της πληροφορίας σε ένα τόσο πολυ εκτεθειμένο περιβάλλον, είναι ματαιοπονία που κάποια στιγμή γυρνάει σαν μπούμεραγκ, γιατί τα νήπια αργά η γρήγορα, κάποια στιγμή εκτός απο «αυτά που πρέπει» θα μάθουν και «αυτά που δεν πρέπει» και τότε όλος ο σχεδιασμός πέφτει στο κενό……..
