«Λυπάμαι τον Ιούδα!» | Tου Μανόλη Πετράκη
Ναι αυτό σκέφτηκε όταν είδε και πάλι, για άλλη μια χρονιά την κρεμάλα να στήνεται, όταν είδε ξανά τις αρματιές τα ξύλα που για άλλη μια φορά θα τον έκαιγαν, αυτό σκέφτηκε όταν αναλογίστηκε πως τη στιγμή που εκείνος όπως κάθε φορά θα καιγόταν, κάποιοι άλλοι θα τρωγόπιναν χαρούμενοι, μη δίνονταν καμιά σημασία σ’ αυτό το μαρτύριο που κι όμως δεν θα ‘χε καμία λύτρωση με κανένα θάνατο, αφού θα επαναλαμβάνονταν κάθε χρόνο…
Κι αν εκείνος, ο Ιούδας, το καταλάβαινε αυτό…;
Κι αν την ώρα που καιγόταν ήξερε πως δεν θα λυτρωνόταν από κανένα μαρτύριο, αφού η δυνατότητα για το τέλος και το θάνατο, για κείνον δεν υπήρχε παρά υπήρχε μονάχα η δυνατότητα για ένα νέο, αργό, βασανιστικό μαρτύριο μετά από ένα, ή πιο σωστά, μετά από κάθε έτος…;
Η αλήθεια είναι πως εκείνος, «δεν ήθελε ν’ αναστηθεί…!»
«Ναι αναστήθηκε Εκείνος που πρόδωσε», ίσως να σκέφτονταν και πάλι την ώρα εκείνη που θα ξεψυχούσε μόνο για λίγο, πάνω απ’ την πυρά, κι ίσως και να χαιρόταν γι’ αυτό αφού «κι Εκείνος -όπως σκέφτονταν- υπέφερε εξαιτίας του», «όμως Εκείνος αναστήθηκε, όχι για έναν νέο βασανιστικό θάνατο, αλλά για μια Ανάσταση που για τον ίδιο, δεν θα ερχόταν ποτέ…»
«Ναι μα αυτοτιμωρήθηκα… Ναι μα αυτοκτόνησα… Κρεμάστηκα…! Και τα τριάντα αργύρια δεν έφεραν καμία χαρά, καμία ανακούφιση και τίποτα απολύτως κι ως πότε….», «ως πότε αυτός ο κόσμος, ο γεμάτος αγάπη μάλιστα κόσμος όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι μάλιστα όποιος πιστεύει σ’ Εκείνον, ως πότε θα χαίρεται μ’ αυτόν τον αργό, το βασανιστικό, τον ατέλειωτο θάνατο μου…;»
«….Αυτός ο γεμάτος αγάπη κόσμος….»
«Ναι αυτός ο “γεμάτος αγάπη κόσμος”, που κι όμως μπορεί τελικά να γελάει και να χαίρεται, παρά τον κάθε βασανιστικό, ατέλειωτο θάνατο κάθε ενός…»
