Μαμά, σεξουαλική επίθεση και Γκαγκάκη | Γράφει η Ναταλία Ρασούλη

Όπως όλες οι γυναίκες, έτσι και η μητέρα μου είχε διάφορα “όμορφα” περιστατικά από “ευγενείς κυρίους” στα χρόνια. Κάποια ίσως έχουν αστεία εξέλιξη, κάποια όμως ήταν εξαιρετικά σοβαρά. Μια φορά, γυρνάει έξαλλη στο σπίτι. “Τι έγινε ρε Μάρθα;” της λέει ο πατέρας μου. “Ένας αλήτης στο δρόμο με ενοχλούσε εδώ και μία ώρα, όπως ερχόμουν. Δε μ’ άφησε σε ησυχία”. Έξαλλος ο πατήρ, βάζει το μπουφάν του και πάει να κατέβει στο δρόμο. “Πού πας ρε Μανώλη;!” λέει η μαμά. “Πάω να τον πλακώσω”, λέει ο μπαμπάς. “Μα δεν ξέρεις ποιος είναι! Κάτσε εδώ ρε Μανώλη και άσ΄τον τώρα”. Τίποτα. Ο Μανώλης εξαφανίστηκε και πήγε κι έψαχνε στους δρόμους. Τι έψαχνε; Κάποιον που δεν ήξερε. Τέτοια νεύρα. Κάθε φορά η περιγραφή αυτού του γεγονότος μας έκανε να κατουριόμαστε στα γέλια. Φανταζόμασταν τον μπαμπά να ψάχνει τον άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Και νεύρα.

Μια άλλη φορά, να σου ένας πίσω από την μάνα. Η μάνα ψηλή, μελαχροινή, πρασινομάτα, αλλά δεν την είχε υπολογίσει καλά ο “κυνηγός”. Η μαμά μου τον παίρνει χαμπάρι και αρχίζει να τον οδηγεί. Στρίβει από εδώ, στρίβει πιο κάτω, από πίσω ο άλλος “σουξου μου”. Στρίβει άλλη μια γωνιά και τον φτάνει εκεί που ήθελε. Μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα. Γυρνάει κι εκείνη και του χώνει ένα μπουκέτο κατάφατσα. Κάγκελο οι αστυνομικοί, αυτός τα χασε, πόνεσε, είπε ένα “ωχ!” έπιασε τη μύτη του, έφυγε τρέχοντας στην πρώτη γωνιά. 

Μια άλλη φορά, όμως, κα Γκαγκάκη μου, ξυπνάω το πρωΐ και βλέπω την κιθάρα μου την φρεσκοαγορασμένη, σπασμένη στα δύο. Παθαίνω σοκ που το κιθαράκι μου το αγαπημένο είχε συνθλιβεί. “Μαμάαα!”, φωνάζω”Τι έπαθε η κιθάρα μου;!” και μπήγω τα κλάματα. “Ναταλίτσα μου”, μου λέει εξαιρετικά στενοχωρημένη “κατά λάθος την χτύπησα και έσπασε…Θα την φτιάξουμε όμως μωρό μου, μην στενοχωριέσαι..”. Βλέπω και τον σύντροφό της, τον Θανάση, πολύ στενοχωρημένο και εκείνον και προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν. Εγώ σε άγρια κατάσταση ούρλιαζα: “Γιατί έπιασες την κιθάρα μου;! Την έσπασες! Δεν θέλω να ακουμπάς τα δικά μου πράγματα! Έσπασες την κιθάρα μου! Γιατί;!” Κοιτάχτηκαν με τον Θανάση και αποφάσισαν να μου πουν. Ήμουν κι εγώ ήδη 12 χρονών. 

“Ναταλίτσα μου, όταν γυρνάς από το σχολείο, τώρα που γυρνάς πια μόνη σου, θέλω να προσέχεις πολύ στον δρόμο. Να μην πηγαίνεις πουθενά. Κατευθείαν σπίτι..” Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι σχέση είχαν όλα αυτά με την κιθάρα μου. Συνέχισα να φωνάζω κλαίγοντας. Και τελικά μου είπε.. Το προηγούμενο βράδυ, η μητέρα μου είχε δουλειά. Τραγουδούσε σε μια μπουάτ. Ο Θανάσης δούλευε κι εκείνος, έπαιζε πιάνο, αλλά σε ένα άλλο κέντρο και δεν γύρισαν μαζί. Η μαμά μου είχε πάρει μαζί της την κιθάρα μου για να συνοδέψει τον εαυτό της στο τραγούδι. Το ξημέρωμα σχεδόν που γύρισε από τη μπουάτ, την ώρα που είχε βάλει το κλειδί στην είσοδο της πολυκατοικίας με την κιθάρα αγκαλιά, της τραβάει κάποιος απότομα με δύναμη τα μαλλιά από πίσω. 

Σκύβει και έχοντας ήδη βγάλει το γεννητικό του όργανο έξω, όπως την είχε ακινητοποιήσει, της ψυθυρίζει στο αυτί: “Δεν θα σου κάνω κακό, θέλω μόνο να χύ.. επάνω σου”. Καταλαβαίνετε κα Γκαγκάκη μου το σοκ; Μπορεί να θέλετε να ξαναγελάσετε όπως κάνατε με το κοριτσάκι στο ΑΠΘ. Δεν ξέρω. Η μητέρα μου, ενστικτωδώς μπήγει μια δυνατή κραυγή, γυρνάει με όλη της τη δύναμη και τον χτυπάει με την κιθάρα με τέτοια μανία που σπάει την κιθάρα. Αυτός, γιατί αυτοί οι τύποι είναι και θρασύδειλοι, χτυπημένος, έφυγε τρέχοντας με τα βρακιά κάτω. Βγήκε κόσμος στα μπαλκόνια από τις φωνές, δεν θυμάμαι αν κάλεσαν και την αστυνομία. Εγώ κοιμόμουν βέβαια στις 5 το πρωΐ και δεν πήρα χαμπάρι. Είδα μόνο την κιθάρα. 

Καταλαβαίνετε πως μετά από αυτό το περιστατικό, κάναμε πάρα πολλές συζητήσεις με την μητέρα μου. Έκανα χρόνια να συνειδητοποιήσω τι θα πει σεξουαλική επίθεση. Μέχρι που κι εγώ και οι φίλες μου αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε από πρώτο χέρι. Δυστυχώς. Από τα πιο απλά, μέχρι, τα πιο άγρια σε κάποιες πιο άτυχες από τα κορίτσια.

Δεν ξανα αγόρασα κιθάρα. Έχω εκείνη την ίδια, την σπασμένη, την οποία την φτιάξαμε μεν, αλλά έχει πάντα πάνω της τα σημάδια εκείνης της επίθεσης εκείνης της νύχτας.

Τώρα ειδικά που έφυγε και η μανούλα μου, την κιθάρα αυτή την έχω σαν φυλαχτό. Είναι η ίδια η μητέρα μου που μου έμαθε πώς να είσαι μαχητής με όλη σου τη δύναμη. Δεν είναι πάντα τυχερές οι εκβάσεις τέτοιων επιθέσεων. 

Όμως, πρέπει με κάθε τρόπο και κάθε αγώνα, η θέση της γυναίκας να προστατευτεί από κάθε τέτοια επίθεση. Από την πιο μικρή, μέχρι το τέρμα.

Γι’ αυτό το λόγο, η υπόθεση του Λιάγκα και της κάθε Γκαγκάκη, γιατί μια γυναίκα θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα, δεν πρέπει να τελειώνει απλώς με παραιτήσεις. Αλλά να γίνουν όλα όσα πρέπει για να πάρουν το μάθημά τους αυτοί που πρέπει. Όποιος αποσιωπά τέτοιες ιστορίες για να μην πάρουν έκταση, είναι συνένοχος.