Του Δημήτρη Μαγριπλή
Ήμουν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Δεν ξέρω τι απέγινε η φωτογραφία με τον πρόεδρο. Την είχα σε περίοπτη θέση, τουλάχιστον μέχρι τον τσακωμό μου με την Βάσω. Εκεί πρέπει να χάθηκε… Λογικά πέταξε καταμεσής της λεωφόρου Συγγρού, μαζί με το τραπεζάκι για τον καφέ. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανένα. Από ό,τι μου είπαν, όλα προσγειώθηκαν στον κάδο του δήμου.
Ήταν ώρα περισυλλογής και έτσι χάθηκε για πάντα. Υπήρχε και η προκήρυξη της Τρίτης του Σεπτέμβρη. Καδραρισμένη και μάλιστα συλλεκτική. Τελευταία την είδα στο μπάνιο. Τραπεζάκι για ανάγνωση τις ώρες της ανακούφισης. Επάνω σε δύο κουτιά με απορρυπαντικό. Τι να πεις στα παιδιά, δεν καταλαβαίνουν αξίες…
Ίσως ήταν και η πρώτη που μοιράστηκε μετά την ιστορική ομιλία. Μου την είχε δώσει ο Κώστας, σπουδαίο παιδί! Εκείνη την εποχή κολλούσε όλη την λεωφόρο με αφίσες. Δουλευταράς! Αργότερα έκανε άλματα, όπως και όλοι οι άλλοι. Έφτασε να διαχειρίζεται την ανάπτυξη της χώρας και μαζί με τον Άκη και κάμποσους άλλους να χτίζει την ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα. Εποχές και αυτές…
Από σπίτι σε σπίτι και από πορεία σε πορεία φτάσαμε στο όνειρο. Το είδα με τα μάτια μου. Χωρίς κόπο, μόνο υπηρετώντας την ελπίδα και κάποιο χαμόγελο στην ταυτότητα του κινήματος, διορίστηκα στον ΟΣΕ και έπαιρνα όσα και ο συναγωνιστής που είχε δύο πτυχία. Φυσικά αυτό αποδείχθηκε πολύ αργότερα. Τότε που ο Γιώργος αποφάσισε να διορθώσει τις αδικίες. Και καλά έκανε. Αυτό το λέω με πλήρη επίγνωση.
Όχι όπως ο Γιάννης, που το παίζει φίλος και από πίσω μαζεύεται στις πλατείες. Άκου, πλατείες! Διαμαρτυρήθηκε δήθεν, μάλλον δροσίστηκε και καταμεσής του καλοκαιριού έφυγε για διακοπές. Γύρισε εχτές. Με πήρε τηλέφωνο και μου το θύμισε. Το είχα ξεχάσει. Έβαλα λοιπόν την Βάσω όλο το βράδυ και μαγείρευε. Τι άλλο να κάνω; Εδώ που φτάσαμε μόνο αυτό μας σώνει.
Έβγαλα το μαύρο κουστούμι από την ντουλάπα. Ήθελε λίγο σιδέρωμα. Το πάτησα και έπειτα κάθισα στην τηλεόραση να δω τις ειδήσεις. Μέτρα για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, περικοπές και δάνεια τέλος. Χάρηκα. Ο αρχηγός της αστυνομίας με χαμόγελο μίλησε για εκπλήξεις ανήμερα της Διεθνούς εκθέσεως.
– Η εξέλιξη της κοινωνίας επιφέρει εξέλιξη και στα μέτρα καταστολής.
Τι όμορφα λόγια και τι αποφασιστικότητα! Επιτέλους έχουμε κυβέρνηση. Μου θύμισε την επταετία και μου σηκώθηκε η τρίχα. Τίποτα άλλο δεν ορθωνόταν από το άγχος. Έπρεπε να γίνουν όλα τώρα και μάλιστα γρήγορα. Να σώσουμε την χώρα και να δείξουμε σε όλη την ανθρωπότητα το μεγαλείο της φυλής.
Άνοιξα το μπαούλο και πήρα το λάβαρο. Το ξεδίπλωσα και βγήκα στο μπαλκόνι. Ένας ήλιος κυμάτισε καταμεσής της νύχτας. Το αεράκι τον τίναζε με ρυθμό. Τραγούδησα χαμηλόφωνα τον ύμνο και ύστερα σηκώθηκα από τον καναπέ.
– Πάω προς νερού μου, απάντησα στην Βάσω που ανησύχησε. Σπάνια σηκωνόμουν από την θέση μου. Έψαχνε το ρόδι για να πάρει τα σπόρια του.
– Έβρασε το σιτάρι; Ρώτησα στην επιστροφή.
– Έγινε! μου είπε και ξαναχάθηκε στην κουζίνα.
Τα παιδιά κοιμόνταν ήσυχα. Τα χάιδεψα και τους ψιθύρισα για το μέλλον. Ο μικρός έβηξε και γύρισε πλευρό. Δεν τους ξαναλέω τίποτα.
Γύρισα στον δέκτη. Είχε αρχίσει ταινία. Παλιός ελληνικός κινηματογράφος. Τρελαίνομαι. Γέλια!… Κοίτα πως ζούσαν!.. Τρεις και εξήντα έπαιρναν και πείνα. Να και η αμαξοστοιχία για την Γερμανία. Κλάματα και Καζαντζίδης.
– Κλείσ’ το και έλα να βοηθήσεις, φώναξε η γυναίκα μου.
Πήγα, τελευταίες πινελιές. Όλες δικές μου. Το κέντησα περίτεχνα. Έγραφε ΠΑΣΟΚ και είχε και την ημερομηνία γέννησης: 3 Σεπτεμβρίου!…. Όλα έτοιμα. Είχε πια ξημερώσει. Ακούστηκε το τηλέφωνο.
–Στις έξι το απόγευμα στο Σύνταγμα, μου ανακοίνωσε ο Γιάννης. Α! και μην ξεχάσεις τα κόλλυβα…μέρα που είναι!
