“Με το ένα χέρι κολυμπούσα και με το άλλο τραβουσα τη βάρκα”.
Την λένε Yusra Mardini. Είναι 18 ετών. Πρόσφυγας από την Συρία.
Πριν από ένα χρόνο περίπου το φουσκωτό που την μετέφερε μαζί με άλλους πρόσφυγες από την Τουρκία, άρχισε να βυθίζεται στα ανοιχτά της Λέσβου. Το έσπρωξε, κολυμπώντας, μαζί με την αδερφή της, μέχρι την ακτή. Για τρεισήμισι ώρες. Οι υπόλοιποι δεν ήξεραν κολύμπι. Τους έσωσαν όλους.
Στους Ολυμπιακούς του Ρίο, επελέγη ως κολυμβήτρια στην ομάδα των προσφύγων, κερδίζοντας στα προκριματικά.
“Θα ήταν ντροπή να πνίγονταν οι άνθρωποι που δεν ήξεραν κολύμπι, θα ήταν ντροπή να πνιγόμουν άδικα ενώ θα μπορούσα τουλάχιστον να πνιγώ περήφανη που αγωνίστηκα για το όνειρο μου”.
Η 18χρονη κολυμβήτρια με την ομάδα των προσφύγων, χθες κατετάγη πρώτη στη σειρά της στους ημιτελικούς, στα 100 μέτρα πεταλούδα με χρόνο 1:09:21 αλλά στη συνέχεια δεν τα κατάφερε. Δεν μπόρεσε να προκριθεί στον τελικό, καταλαμβάνοντας την 41η θέση στις 45 συνολικά αθλήτριες του αγωνίσματος. Είναι όμως ήδη νικήτρια. Νικήτρια ζωής.
Το όνειρο της Μαrdini έγινε πραγματικότητα ταξιδεύοντας στο Ρίο, υπό τη σημαία των προσφύγων (ROA), που ενέκρινε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, αλλά πριν από αυτό έζησε τον πραγματικό εφιάλτη. Αυτό της προσφυγιάς.
Στη Συρία υπήρξε πρωταθλήτρια με συμμετοχή, μάλιστα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2012, αν και ήταν μόλις 14 ετών. Λίγα χρόνια μετά ο εμφύλιος πόλεμος της διέλυσε τη ζωή μέχρι που αναγκάστηκε αν φύγει από την πατρίδα της.
Τον Αύγουστο του 2015, στο ταξίδι από τα παράλια της Τουρκίας προς τη Λέσβο, η βάρκα άρχισε να μπάζει νερά μέχρι που η μηχανή σταμάτησε . Η συνέχεια γνωστή.
Έπεσε στη θάλασσα μαζί με την αδερφή της και με άλλους δύο πρόσφυγες και τραβούσαν τη βάρκα μέχρι τη στεριά, για τρεις ώρες κολυμπώντας παρέα με το θάνατο. «Πριν επιβιβαστούμε στη βάρκα, μας έλεγαν ότι θα πεθάνουμε. Ετσι, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ανεβαίνεις εκεί, είναι ο θάνατος», διηγήθηκε στους δημοσιογράφους χθες από το Ολυμπιακό χωριό του Ρίο : “Με το ένα χέρι κολυμπούσα, με το άλλο τραβούσα τη βάρκα μ’ ένα σκοινί. Δεν μπορώ να περιγράψω την εμπειρία”.
