17.7 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΕΛΛΑΔΑΜε τον Πέτρο Μπουροβίλη συναντηθήκαμε στο ασανσέρ, μετά από...

Με τον Πέτρο Μπουροβίλη συναντηθήκαμε στο ασανσέρ, μετά από 20 χρόνια αλλάξαμε “ασανσέρ” αλλά δεν χαθήκαμε. Καλό σου ταξίδι…

«Έφυγε» από τη ζωή ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους στον χώρο των περιοδικών.
Ο Πέτρος Μπουροβίλης.
Είχε δημιουργήσει και διευθύνει περιοδικά-θρύλους  όπως το “Car & Driver” και το “Status”
Τον τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε ένα μεγάλο και πολύ επιθετικό πρόβλημα υγείας.

 
Το μεσημέρι της 30/10/2020, αναπάντεχα καθώς βρισκόταν σε θετικό στάδιο θεραπείας από την επάρατη νόσο, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 62 ετών.

 
 
Γράφει η Λίνα Βασιλοπούλου Lina Vassilopoulou
 

Με τον Πέτρο Μπουροβίλη, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο ασανσέρ της οδού Περικλέους, στο Νέο Ψυχικό, τον Απρίλιο του 1984.

Ήταν ένας ωραίος νέος άνδρας με πράσινα μάτια και δυνατό γέλιο, που πάτησαμε το ίδιο κουμπί στην καμπίνα του ασανσέρ.

Είχαμε και οι δυο ραντεβού στον 2ο όροφο στο βάθος αριστερά και πάλι αριστερά, την ίδια ώρα με τον ίδιο άνθρωπο.

Αυτό το ραντεβού, που δεν θυμάμαι ποιος μπήκε πρώτος και ποιος δεύτερος, αλλά μάλλον εγώ που ήμουν η καινούρια, γιατί εκείνος συνεργαζόταν ήδη με τον Αντώνη Λυμπέρη από το Surf & Ski, μας ένωσε επαγγελματικά για είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Πέρασα μαζί του περισσότερο χρόνο από όσο με τον άνδρα μου, τους στενούς μου φίλους ή οποιονδήποτε άλλον.

Δουλεύαμε ακούραστα και διασκεδάζαμε στην συνέχεια όλοι μαζί.

Μαζί μας η Μαριάννα Μίληση, η μετέπειτα γυναίκα του και Art Director, αλλά και όλη η ομάδα τόσο από την σύνταξη όσο και από το εμπορικό τμήμα.

Aυτά τα 20 ολόκληρα χρόνια τα περάσαμε, εκείνος σαν πρώτος μου διευθυντής στον Kόσμο του Video και στο STATUS και εγώ σαν αρχισυντακτριά του και αργότερα εκείνος διευθυντής και εγώ Σύμβουλος Έκδοσης στην επική και μοναδική έκδοση STATUS MILLENIUM και αργότερα εγώ εκδότρια και εκείνος διευθυντής στην μοναδική εφημερίδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004, την ATHENS GAMES.

Ταξιδέψαμε μαζί στο Σίδνεϊ, και κάναμε πολλά άλλα επαγγελματικά ταξίδια, που μοιραστήκαμε συναδελφικές εμπειρίες και διασκέδαση.

Ο Πέτρος δεν περνούσε πουθενά απαρατήρητος και έβγαινε πάντα αυθόρμητα μια οικειότητα στην χειραψία του και στον εναγκαλισμό του.

Χιλιάδες ώρες μαζί με έναν εξαιρετικά δημιουργικό, αλλά και μοναδικής αισθητικής τόσο στον λόγο όσο και στην εικόνα, δημοσιογράφο.

Ατελείωτα μήτινγκς για όλα τα θέματα με δημιουργικές συζητήσεις και άπειρα πακέτα τσιγάρα, γέμιζαν τις μέρες και τις νύχτες της νιότης μας.

Η σύνταξη και το ατελιέ γινόμαστε ένα και τρέχαμε αξημέρωτα, να αλλάζουμε εξώφυλλα και θέματα όποτε κάτι δεν μας άρεσε ή έμπαινε σε αμφισβήτηση από τον Πέτρο ή τον Λυμπέρη ή το εμπορικό.

Έκανα θυμάμαι την συνέντευξη εξωφύλλου του STATUS, με τον Γιάννη Κωστόπουλο της τότε τράπεζας Πίστεως, μια από τις πιο δύσκολες συνεντεύξεις που έχω πάρει ποτέ μου.

Ήταν όλα έτοιμα εκτός από το εξώφυλλο, γιατί ο Κωστόπουλος είχε δεχτεί την κεντρική συνέντευξη αλλά όχι να μπει η φωτογραφία του στο εξώφυλλο.

Είχε τυπωθεί όλο το περιοδικό και ο Πέτρος δεν ενέκρινε καμία φωτό από άλλα θέματα για εξώφυλλο.

Καθυστέρησε η έκδοση δυο ημέρες μέχρι να βρεθεί το εξώφυλλο που θα του άρεσε, που όμως στην συνέχεια θα έπρεπε να εγκριθεί και από τον Λυμπέρη στον τέταρτο όροφο (τότε ήμασταν Κηφισίας στα κτίρια του Βωβού).

Ο Πέτρος ήταν ένας τελειομανής τεχνοκράτης, απόφοιτος του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, αλλά και ένας βαθειά ρομαντικός γραφιάς που δεν μπορούσε να συνδυάσει πάντα αρμονικά την καθημερινότητα με τα οράματα του.

Ήταν ένας οραματιστής που έδινε αμέσως σχήμα και χρώμα στην ιδέα, στο θέμα, στο εξώφυλλο, έστω και ας μην ήταν art ή καλλιτέχνης.

Ένας δανδής με ένα κλειστό ερμητικά εσωτερικό κόσμο.

Η δυσκολία του να εφαρμόσει γρήγορα τις επιθυμίες του στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα μηχανισμό με διαφορετικούς ανθρώπους με ισχυρή άποψη, δημιουργούσε δυστροπίες αρκετές φορές και φόρτιζε τις συνεργασίες.

Οι συγκρούσεις μας ήταν συχνές και δημιουργικές, γιατί δεν περιείχαν μικρότητες και τυπολατρείες.

Όλα πήγαιναν παρακάτω και τα τεύχη και οι δουλειές που υπέγραψε, έχουν την θέση τους στην χρυσή εποχή που ζήσαμε και μεγαλώσαμε, η δική μας γενιά, αυτή του περιοδικού τύπου.

Από το 2004 και μετά αλλάξαμε “ασανσέρ” εγώ στα ραδιόφωνα, εκείνος στα περιοδικά με άλλες επιτυχίες, χωρίσαμε στα κτίρια αλλά δεν χαθήκαμε.

Ο ξαφνικός του χαμός με αφήνει μόνη σε κοινές αναμνήσεις, αφήνει μόνο τον αγαπημένο του γιό Παναγιώτη, την σύντροφο του, τους συνεργάτες του, τους φίλους του, τα έντυπα του που τους έδινε την ψυχή του και όλη του την ενέργεια.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω σε τίποτα μεταφυσικό, αλλά πολλές φορές μου είχες αναφέρει δήθεν σε πλάκα ότι θα φύγεις νωρίς και τελικά έφυγες…

Καλό σου ταξίδι…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;