Το αρμόδιο τμήμα της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Πειραιά, από τις 2 Ιούλη, ουσιαστικά, αρνείται να εξετάσει το κατεπείγον αυτό αίτημα αποφυλάκισης. Η δικαστική εξουσία αδιαφορεί για τις ζωές των κρατουμένων, χαράζοντας η ίδια τα ονόματα των φυλακισμένων στις ταφόπλακές τους.
Η επαναφορά της θανατικής καταδίκης, τελικά, δεν έχει σχέση με κανέναν Ποινικό Κώδικα, νέο ή παλιό. Αποτελεί, μόνο, δικονομικό θέσφατο και δικαστική επιλογή, ακριβώς στο σημείο όπου σταματάει κάθε είδους ανθρώπινο δικαίωμα ή πολιτισμός. Δεν λέω νομικός, γιατί αυτός έχει καταργηθεί τα τελευταία χρόνια.
Όπως μου περιέγραφε ο Μ. κρατούμενος στο Κολαστήριο σε μια παλιότερη συνέντευξή του: «Το σύστημα ξέρει πολύ καλά να τιμωρεί και η έλλειψη επανένταξης είναι αυτή που κόστιζει τη ζωή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Οι συνθήκες κράτησης αλλά και οι κοινωνικές συνθήκες κοστίζουν ζωές και όπως βλέπεις εμάς σιγά σιγά μας αποδεκατίζουν» Οι τσουβαλιασμένες ψυχές του κολαστηρίου κοστολογούνται ως μηδενικής αξίας από το δικαστικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας, μετατρέποντας τους χώρους κράτησης των φυλακών σε σύγχρονα αποτεφρωτήρια σωμάτων και ψυχών για κολασμένους
Η τραγωδία που συντελείται στο κατ’ ευφημισμόν Νοσοκομείο Φυλακών αποτελεί τη σύγχρονη ντροπή της κοινωνίας και της χώρας την ώρα που το κράτος κλείνει τα μάτια αδιαφορώντας επιδεικτικά για το Κολαστήριο, τις συνθήκες κράτησης ασθενών κρατουμένων και την ανάγκη ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψής τους. Ο 70χρονος καρκινοπαθής κρατούμενος αποτελεί το επόμενο θύμα της Εισαγγελίας Πλημμελειοδικών Πειραιά και τον επόμενο αριθμό νεκρού στη στατιστική αποτύπωση των αρχείων του αρμόδιου υπουργείου. Εκτός αν είναι «τυχερός» φυσικά και τον προλάβει άλλος. (Φωτογραφία αρχείου από το Κολαστήριο)”
