STREET ART WORKSHOP By RUIN & SSKIRL @Σκαραμαγκάς camp
Γράφει η Τίνα Ντάρμα
Μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, ήταν αυτή πριν από 2 χρόνια περίπου, όταν κατέβηκα από το τρένο, στο σταθμό του Πειραιά και αντίκρισα χιλιάδες σκηνές igloo σχεδόν σε όλες τις αποβάθρες του Λιμανιού.
Όλοι οι άνθρωποι εκεί ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι, μας κοίταζαν στα μάτια και περίμεναν από εμάς, μία κουβέντα για την Ευρώπη που είχαν ονειρευτεί. Περπάτησαν, πνίγηκαν, κουβάλησαν αλλά τη λάμψη των ματιών τους, δεν την έχασαν ποτέ.
Συχνά σκεφτόμουν, ότι αν αυτό το κάναμε, (έστω σα πείραμα)χωρίς πολέμους και βομβαρδισμούς και ξαφνικά τοποθετούσαμε τυχαία 5.000 Έλληνες σε μία αποβάθρα Λιμανιού, χωρίς φαγητό και εκτεθειμένους σε όλα τα καιρικά φαινόμενα, χωρίς καν τους βασικούς κανόνες υγιεινής, θα ήταν ζήτημα 3ημέρου να αρχίσουν τους τσακωμούς και σίγουρα στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, θα είχαμε και νεκρούς.
Ως γνωστό το αίμα του Έλληνα βράζει και επειδή το ψέμα δε το θέλει ούτε ο Θεός..εγώ μάλλον θα ήμουν η πρώτη που θα τους ξεσήκωνα, για την αδικία που μας επιβάλουν και τα ανθρώπινα δικαιώματα που μας στερούνε, χωρίς να φταίμε.
Ένα ταψί τυρόπιτα από εθελόντριες Πειραϊώτισσες (μάνες όλων των παιδιών του κόσμου), φτωχές και άνεργες πολλές φορές ..και 100 κούτες εμφιαλωμένα νερά από απλούς ανθρώπους, έσωσε τη κατάσταση (δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό).Οι ΜΚΟ, η Πολιτική όπως και η Θρησκευτική ηγεσία της χώρας, ήταν εξαφανισμένες για εβδομάδες. Μετά έσκασε η Ατζελίνα (wtf???) και μέσα στις 2 επόμενες μέρες, ξεκίνησαν οι κατασκευές για χώρους υποδοχής και τελικά τις επόμενες εβδομάδες, οι μεταφορές μεταναστών με πούλμαν στα camp.Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήρθα σε επαφή με την έννοια box 2×3=σπίτι.
Οι περιοχές , ανάμεσα σε χιλιάδες που θα μπορούσαν να επιλεγούν εξ αρχής, ήταν λάθος. Το camp του Σχιστού, είναι άκρη Θεού και το camp του Σκαραμαγκά ,ένας ακατάλληλος τσιμεντένιος χώρος που ανήκει στο Λιμενικό. Μία αποβάθρα, δίπλα στη θάλασσα, όπου από την Άνοιξη μέχρι τον Οκτώβριο η ζέστη είναι σε επίπεδα κόλασης και το κρύο, τους υπόλοιπους μήνες με αέρηδες από 100 πλευρές τσουχτερό..Βόρειου Πόλου (το λιγότερο που μπορώ να πω)!
Πάνω από όλα απομονωμένοι, από τον αστικό ιστό μίας πόλης, όπου χρειάζεται κάποιος για να νοιώθει κοινωνικά ενεργός. Με ένα ποσοστό νέων ανθρώπων στο 60%, πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν μαθήματα Αγγλικών και Ελληνικών στο Ανοιχτό Σχολείο Πειραιά. Έτσι είχα τη τύχη, πολλούς από αυτούς να τους γνωρίσω από κοντά, να τους έχω μαθητές μου τις Κυριακές στο Ανοιχτό Σχολείο Πειραιά και την τιμή, να τους ακούσω. Κάθε ιστορία βαριά και διαφορετική. Η σπίθα στα μάτια τους και το χιούμορ τους, πάντα δυνατότερα, ακόμα και από εγκυκλοπαίδεια.
Οι ανησυχίες μου ,δυστυχώς, το καλοκαίρι που ο μικρός 7χρονος Νουργιάν εξαφανίστηκε στο camp του Σκαραμαγκά, δύο μέτρα δίπλα από την ακτή, έγιναν εφιάλτης, μετά το πνιγμό του. Είναι σαν κάποιος, να πήρε μία απόφαση, για τη κατασκευή ενός νηπιαγωγείου με 500 παιδιά, σε μια τσιμεντένια αποβάθρα, δίπλα στη θάλασσα. Γιατί ναι μετά το πρώτο χρόνο, μεγάλο ποσοστό τον παιδιών, πηγαίνει σχολείο 3-4 ώρες την ημέρα(μιλάνε Ελληνικά μέσα σε 6μήνες και πραγματικά καμαρώνω, για τη πρόοδο τους) όμως όλες τις υπόλοιπες είναι κλεισμένα και απομονωμένα σε ένα καταυλισμό. Πριν λίγες εβδομάδες, μιλούσα με μία Γαλλίδα υπάλληλο από ξένη MKO και πάνω στη κουβέντα, άρχισε να μου δείχνει σπασμένα παράθυρα, σε ένα κοινόχρηστο χώρο του camp.Όταν ρώτησα γιατί είναι σπασμένα, μου απάντησε ότι τα σπάνε γιατί..απλά βαριούνται(κάτι που έχουμε δει και εμείς, σα μαθητές σχολείου στα νιάτα μας, από συμμαθητές μας..που δεν είχαν κανένα λόγο να βαριούνται όμως).
Σε συνεργασία με το Ανοιχτό Σχολείο Πειραιά, τη βοήθεια Αυστριακών καλλιτεχνών του RUIN και του SSKIRL που είναι παγκόσμιοι στο χώρο του Street Art, με τις δημιουργίες τους, αλλά και μίας εξαιρετικής Ιταλίδας Web Writer ,της Ivana De Innocentis (δημιουργό του project Urban Lives), πήραμε την απόφαση να κάνουμε ένα 3ωρο Workshop ζωγραφικής, για παιδιά.
Σκοπός μας να δώσουμε ζωή ξανά, σε αυτά τα παράθυρα, για να μη σπάσουν ξανά ποτέ.
Περάσαμε σίγουρα, πολύ όμορφα! Έστω για 3 ώρες και με μηδενικό budget, νομίζω κάτι καταφέραμε.
Για τον Νουργιάν .
PHOTO EDITOR: Τίνα Ντάρμα
