Μια απολύτως ιερόσυλη αλληλουχία σκέψεων. Του Βασίλη Ρώτα

«Άπαξ δάσος –πάντα δάσος» 

Η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ, Ο ΣΟΪΜΠΛΕ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ’21 ΕΛΛΑΔΑΣ.

Υπάρχει ένα πανέμορφο πέρασμα από την Αργολίδα στην Αρκαδία, γεμάτο έλατα, από την Σκοτεινή στην Κανδήλα. Στο ειδυλλιακό αυτό μέρος, κάποια φίλη είχε ένα κτήμα, που παλιά έβγαζε σιτηρά. Επειδή «θα το αφήσει έτσι», σε λίγα χρόνια κι αυτό θα είναι δάσος.

«Τι ωραία! Το δάσος θα μεγαλώσει!» Ωστόσο, το κτήμα αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ πια, ακόμα και σε ενδεχόμενο λιμό, να ξαναπαραγάγει σιτηρά. Μια άλλη κυρία, αστή, όταν αγόρασε ένα κτήμα, πήγε να φυτέψει ένα πεύκο. «Είσαι τρελή;» της είπε ο δασοφύλακας. «Θα σου το χαρακτηρίσουν δάσος και ούτε να καλλιεργήσεις θα μπορείς ούτε να χτίσεις!»

Αισίως βρισκόμαστε 2000 χρόνια από την κατάργηση της ειδωλολατρίας. Πόθεν λοιπόν αυτή η θεοποίηση του δάσους; Απελευθερώνοντάς μας μετά την ένδοξη αλλά ημιτελή επανάσταση του 1821,οι προστάτιδες δυνάμεις μας παρέδωσαν προς εκπολιτισμόν και εκσυγχρονισμόν  σε ανθρώπους που πολύ πιο πρόσφατα είχαν εκχριστιανισθεί. Και στην προς τούτο διαπραγμάτευση, είχαν επιτύχει το δικαίωμα, στην κορυφαία στιγμή της νέας τους θρησκείας ,να προσκυνούν κάποιον προγενέστερο θεό τους.

Επρόκειτο για ανθρώπους των δασών και ο πλησιέστερος συγγενής του λατρευτού τους έλατου, ήταν το υποδεέστερο πεύκο, πράγμα που συν τοις άλλοις συνηγορούσε για την δική τους ανωτερότητα. Ο τόπος είχε ερημωθεί διότι είχε αποκοπεί από το «θείο», που μπροστά του οι άλλοι παράγοντες όπως κλιματικές συνθήκες, πόλεμος, φωτιές ήσαν ασφαλώς δευτερεύοντες. Απόδειξη ότι  όσο νοτιότερα προχωρούσες, τόσο πιο βάρβαρους συναντούσες και φυσικά τα δένδρα ήσαν όλο και λιγότερα.

Η άμεση λύση, για έξοδο από την κρίση και την παρακμή, πριν ακόμη και από την κατάργηση του ανατολίτικου τριημιτόνιου από την εκφυλισμένη  εγχώρια «μουσική» ήταν απλή και ολοφάνερη: «Έλατα παντού»! Και με κάποια συγκατάβαση …»ας είναι και πεύκα»…

Περνάς από έναν ελαιώνα ή κάποιο ευωδιαστό περιβόλι με πορτοκαλιές και αγανακτείς με τον παρασυρμένο ιερόσυλο, που αγνοεί την αυστηρή αλλά δικαιωμένη από το μονοπώλιο των εξαγωγών τευτονική ιεραρχία των δένδρων, με την βελανιδιά στην κορυφή: τα κεντημένα ως σύμβολα  φύλλα της βοήθησαν τον στρατό τους να κατακτήσει σε χρόνο μηδέν μιαν ολόκληρη ήπειρο.

Υπάρχει βέβαια ένα ατράνταχτο επιχείρημα: «Το οξυγόνο!» Το απαραίτητο για τη ζωή στοιχείο παρέχεται με αφθονία από το δάσος ,ώ αμαθείς! Μην τολμήσετε να αμαρτήσετε με την ιερόσυλη σκέψη πως το οξυγόνο είναι παντού, ακόμη και στον ωκεανό ή στην μέση της ερήμου 21%!

Λατρεύω το δάσος! Γιατί να μην φυτέψουμε καταπράσινα δέντρα στην πλατεία Βάθη, μεταφέροντας ταυτόχρονα τους ταλαιπωρημένους από την «έλλειψη οξυγόνου» σε αμφιθεατρικά νεόκτιστη συνοικία στην πλαγιά του Υμηττού, με την απαράμιλλη και ιστορική θέα, πρώτα και κύρια μιας άλλης αρχέγονης θεότητας , της θάλασσας;

Γιατί να μην αποφασίσουμε πόσο και τι δάσος θέλουμε και ακόμα περισσότερο σε ποιες περιοχές;

Οι Βαυαροί έφυγαν. Άφησαν πίσω τους «προσαρμοσμένη» την εγχώρια παράδοση, όχι μόνο στην μουσική. Οι ιθαγενείς θα σπούδαζαν στην Βαυαρία ή κοντά της και όταν δεν θα έβγαιναν από την αμάθειά τους  αρκετά ημιμαθείς, θα κατέβαιναν εκείνοι πάλι με τα κεντημένα φύλλα της δρυός  να τους πειθαρχήσουν.

Οι απολίτιστοι ξαναέπεσαν στον Βαμβακάρη και τους «αμανέδες». Υπάρχει ωστόσο ακόμα ελπίς ! παραμένουν ακόμα πιστοί στην υπέρτατη ,αρχέγονη θεότητα, το «Μαύρο Δάσος» (Schwartzwald)  και είναι πάντα παρών ο εξ αυτού καταγόμενος σύγχρονος δαίμων με το τρομερό καροτσάκι του!