Την άνοιξη του 1993 ο νοτιοαφρικανός φωτορεπόρτερ Κέβιν Κάρτερ ταξίδεψε στο Νότιο Σουδάν μαζί με τον Ζοάο Σίλβα, ακολουθώντας τα ίχνη της τοπικής εξέγερσης απαθανατίζοντας με τον φακό του τη φτώχεια και την εξαθλίωση του κόσμου.
Στο χωριό Αγιόντ. ο Κάρτερ συνάντησε ένα μικρό κορίτσι, αποστεωμένο, εξαντλημένο από την πείνα. Λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν ο σταθμός τροφοδοσίας του ΟΗΕ. Ενώ το κορίτσι σερνόταν στη γη για να φτάσει μέχρι εκεί, ένα αρπακτικό στάθηκε πίσω της περιμένοντας…
Η φωτογραφία του που δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα στους New York Times σόκαρε όλο τον κόσμο αφού αποτύπωνε με τον πιο δυνατό τρόπο την πείνα και την εξαθλίωση της χώρας. Προκάλεσε όμως και κύμα διαμαρτυριών εναντίον του φωτογράφου ανοίγοντας ένα τεράστιο θέμα συζήτησης για την στάση που έπρεπε να κρατήσει. Γιατί φωτογράφησε αντί να βοηθήσει το κορίτσι, ήταν το κυρίαρχο ερώτημα.
Ο ίδιος απάντησε ότι οι οδηγίες που είχε ήταν να μην έρχεται σε επαφή με τους ντόπιους για λόγους ασφάλειας και υγείας.
Ένα χρόνο μετά, τον Μάιο του 1994 ο Κέβιν Κάρτερ παρέλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ για Αξιόλογη Φωτογραφία (Pulitzer Prize for Feature Photography) στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Κολούμπια. Δεν άντεξε όμως όλα όσα είχαν μεσολαβήσει με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία του.
Δύο μήνες μετά την βράβευσή του, τον Ιούλιο του 1994 ο Κάρτερ αυτοκτόνησε με μονοξείδιο του άνθρακα, μέσα στο πατρικό του στο Γιοχάνεσμπουργκ, από βαθιά κατάθλιψη. Ήταν μόλις 33 ετών.
Άφησε ένα σημείωμα που έλεγε: “Έχω κατάθλιψη… χωρίς τηλέφωνο.. λεφτά για νοίκι..λεφτά για υποστήριξη παιδιών..λεφτά για χρέη.. λεφτά!!!… Με στοιχειώνουν οι ζωντανές αναμνήσεις θανάτων και πτωμάτων και θυμού και πόνου .. αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούν ή είναι τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, δολοφόνων εκτελεστών.. Πάω να συναντήσω τον Ken (πρόσφατα εκλιπών συνάδελφός του, Ken Oosterbroek) αν είμαι τόσο τυχερός”.
Με πληροφορίες από wikipedia /guardian
