Μια λεπτομέρεια για το Παρίσι, ως επίχρισμα στα γεγονότα των ημερών.
Την ανεκτικότητα αυτής της πόλης στο διαφορετικό την ένιωσα όταν, καθισμένος σε bistrot της Μονμάρτης, το 2012, έβγαλα από την τσέπη μου, με ύφος τουλάχιστον Χέμινγουέϊ, αφού άκουσε την καμπάνα, σημειωματάριο, για να καταγράψω σκέψεις ή, στην απευκτέα περίπτωση που δεν μου’ρχόταν κάτι, τουλάχιστον να ενσωματωθώ όπως μου’πρεπε στο κάδρο της συνοικίας των καλλιτεχνών και των διανοουμένων.
Το ίδιο έκαναν αρκετοί στα διπλανά τραπέζια, σημειώνοντας, προς μεγάλο φόβο της ατομικής μου κενότητας, μανιωδώς και στοχαστικά, στα δικά τους τεφτέρια.
“Και πού είναι ρε μάστορα η ανεκτικότητα σε όλο αυτό;”, θα αναρωτηθεί κανείς. “Στο σουνιτικό τμήμα “Αμπού -Ακμπάρ- Νο -μολυβί” του καφέ είχες στρωθεί;”
Η ανεκτικότητα συνίστατο στο γεγονός ότι, την ώρα που αρκετοί δίπλα μου κατέγραφαν, προφανέστατα, βαθυστόχαστες σκέψεις για το Σαρτρ ή απλά χάζευαν τον κώλο της γκαρσόνας με μια επίφαση Υπαρξιστικής ματιάς στο θεϊκό, το έκαναν με στυλό που είχαν αγοραστεί, τουλάχιστον, από St Germain και βάλε.
Όταν λοιπόν εγώ, μεθυσμένος από τον ίδιο αέρα που είχε αναπνεύσει κι ο Λωτρέκ, κάπου κει γύρω εν πάσει περιπτώσει, ετοιμάστηκα να καταθέσω στο χαρτί τις απόψεις μου για τη γραφή του Ουγκώ, υπό το φως της διαλεκτικής σχέσης του με την Παρισινή Κομμούνα, βγάζοντας από την τσέπη μου και εναποθέτοντας, ιεροτελεστικά, στο στρογγυλό μάρμαρο του τραπεζιού ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ στυλό, διακοσμημένο, σε πλάγια χρυσά, με τη φράση “Σιδηροπωλείο- Χρωματοπωλείο Αντώνης- Καισαριανή- Βerling – ΧΡΩΠΕΙ”, ΚΑΝΕΙΣ δεν διανοήθηκε να δώσει σημασία.
Ούτε η γκαρσόνα.
