Μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε.
Η υποκρισία δεν είναι κάτι καινούργιο και πρωτόγνωρο στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για εμένα, τα τελευταία χρόνια. Εδώ και καιρό όμως, προσπαθώ να καταλάβω, τι είναι αυτό που ωθεί νέους ανθρώπους συνεχόμενα, προς τα εκεί.
Είχα συνδέσει το: Μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε, με το βάρος της ατμόσφαιρας μεγαλύτερων ηλικιών ή έστω καλύτερα συντηρητικών καταστάσεων, που βρωμούσαν κλεισούρα, ρυτίδα, ασπρόμαυρο και ναφθαλίνη, από τα παλιά. Σίγουρα όχι σαν απόφαση και στάση ζωής, από ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού ευρύτερα, που πάντα τους είχα στο μυαλό μου, σαν μία νεότερη και ευωδιαστή κατάσταση, γεμάτη με χρώματα.
Συμπερασματικά, ο άνθρωπος δεν έχει ηλικία και αυτό γιατί, μπορεί να λειτουργεί σαν ενήλικας ή και σαν μαλάκας με κρίσεις μεγαλείου και παλιμπαιδισμού, σε όλες τις ηλικίες. Επίσης ο καλλιτέχνης, πρέπει αυστηρά να κρίνεται, από το όποιο καλλιτεχνικό του έργο και όχι από την προσωπική του ζωή. Σαν άνθρωπος εξάλλου, όπως και όλοι μας, θα κριθεί από τον χαρακτήρα του και τη προσωπικότητά του (σε αυτή τη ζωή) και όχι από τη φωτογένεια.
Σε αυτή τη ζωή, επίσης, μπορείς να δεις έναν 10χρονο, πιο έξυπνο και με περισσότερα σοβαρά επιχειρήματα, από ενήλικα, που μπορεί να ψηφίσει, να φέρει παιδιά στη ζωή, να δώσει το χέρι του για επαγγελματικές και οικονομικές συμφωνίες κ.α. Αν υποθετικά, αύριο, δίναμε δικαίωμα ψήφου, σε 10χρονα παιδιά, που πάνε σχολείο, μπορεί ο κόσμος να ήταν καλύτερος παγκόσμια, έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Ο κόσμος του σημερινού ενήλικα καλλιτέχνη (ή έστω δερματολόγου), δεν συνδέετε τόσο με πράξεις και αποφάσεις στις μέρες μας, αλλά κυρίως με τον λογαριασμό του στο Instagram. Με σκοπό ΠΑΝΤΑ την επαγγελματική του επιτυχία (που μάλλον μπορεί και να μην έρθει ποτέ) ή έστω την αυτό-ολοκλήρωσή του, επάνω σε μία λαμπερή οδοντοστοιχία Colgate ..με χάσταγκ και φίλτρα.
Εν ολίγης :Τα παιδιά μου, τα σκυλιά μου, η γκόμενά μου, τα μέρη που βγαίνω.. Ναι εγώ και η προσωπικότητα μου, είμαστε εδώ, πόσο καλλιτεχνάρα είμαι. Είμαι και αντεργκραουντ (κυρίως κρύβομαι)! Περνάω ΣΟΥΠΕΡ καλά (σουπερ χάλια) και αυτό φαίνεται και μπορεί να το εξακριβώσει κανείς, μέσα από τους προσωπικούς μου λογαριασμούς σε Face, Instagram, Twitter και YouTube! Είμαι μία ωραία ατμόσφαιρα, τραβάτε με και ας κλαίω. Κανένα διαφορετικό point of view, τα ίδια θα δει κανείς και στο λογαριασμό του Θάνου Πετρέλη (ίσως.. με καλύτερα κροπαρίσματα και αισθητική).
Που προλαβαίνετε βρε παιδιά? Ένας δεκάχρονος από το σχολείο, τα φροντιστήρια και τις αθλητικές του δραστηριότητες, δεν θα έβρισκε τον χρόνο. Στη τελική, τι μπορεί να θέλει κανείς να αποδείξει, χρησιμοποιώντας και ταυτίζοντας προσωπικές στιγμές, με όλο το γενεαλογικό του δέντρο, γιορτές-αναμνήσεις και πανηγύρια?
Μέσα όχι από δουλειά ή μία άλλη προσωπική οπτική, αλλά μέσα από καθημερινές ποσότητες μεγατόνων, κλασσικής και πολύ παλιάς, αισθητικής για κλειδαρότρυπα. Είναι άλλο, το να θέλεις να διαφημίσεις, την όποια, δουλειά σου (ή έστω μια στις τόσες, να θέλεις να μοιραστείς μια πραγματικά όμορφή σου στιγμή) και άλλο το να συνδέεις τα φιλικό-γκομενικό-οικογενιακά σου, καθημερινά και με συνέπεια δημοσίου υπαλλήλου, με αυτήν.
Μια αισθητική gossip περιοδικού στην ίδια σου τη ζωή, με παπαράτσι και δωσίλογο, τον ίδιο σου τον εαυτό, δε θα σε κάνει ποτέ καλλιτέχνη. Too much information, χωρίς λόγω, για εμάς και πολύ δημόσιο ξεβράκωμα, επάνω στη ψυχή σου, (καθημερινά) για εσένα. Θέλεις να είσαι καλλιτέχνης? Μίλα με τέχνη και την συνέπεια στη δουλειά σου, καλύτερα.
Έλα μωρέ τώρα! Μια ωραία παρέα, είμαστε.
Τίνα Ντάρμα
