Της Χαρί Λέκκα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ: «Ενδιαφέρον κι επιτυχημένο σκηνοθετικά το «Μπλοκ Ιχνογραφίας. Αφετηρία έμπνευσης η Άννα Σωτρίνη.»
«Όταν κάνω μουσική, το κάνω ως σκηνοθέτης. Μπογιατίζω τις λέξεις, ζωγραφίζω την αίσθηση του ποιήματος, φωτίζω όλες τις πλευρές του».
Αυτές είναι οι κατευθυντήριες γραμμές της προσωπικής παρτιτούρας του αντισυμβατικού για πολλούς, πρωτοπόρου για άλλους, συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου. Λειτουργεί… με ψιλές και χαμηλές νότες, αταίριαστες ίσως για τους επαΐοντες, αλλά όπως λέει και ο ίδιος « όταν το κυπαρίσσι έχει ύψος, το αφήνεις στο ύψος του και προσαρμόζεις τους ήχους σ΄αυτό που βλέπεις, που αισθάνεσαι, με την διαδικασία της χειροτεχνίας…»
-Σαίξπηρ, Άρης Αλεξάνδρου, Μανώλης Αναγνωστάκης, Τάκης Σινόπουλος, Τάσος Λειβαδίτης, Κώστας Καρτελιάς. Τι είναι αυτό που σας ενέπνευσε και συνθέσατε για το «Μπλοκ Ιχνογραφίας» του Καρτελιά.
– Τον Κώστα τον γνώρισα στο παλιό «Άλεκτον», στο δικό του «Άλεκτον». Τον χαιρόμουν που με ιδιαίτερο ενθουσιασμό διάβαζε στην παρέα κάθε τόσο ποιήματά του, γραμμένα σε σκόρπια χαρτάκια και χαρτοπετσέτες, Εκεί, στην οδό Σφακτηρίας, μαζευόμασταν τα βράδια διάφοροι φίλοι -όπως η Φαραντούρη, κι ο Κηπουργός αλλά και η Σωτρίνη– και πολιτικολογούσαμε, καταθέταμε τις ανησυχίες μας, τις χαρές μας … «η πλατεία του χωριού», όπως μου αρέσει να λέω. Εκείνος διάβαζε ποιήματά του κι εγώ κάθε μια-δυο μέρες μελοποιούσα στίχους του με την φωνή μου, έγραφα σε κασέτα τραγούδια και τα ακούγαμε. Αυτό συνεχίστηκε, ο Κώστας γεννούσε στίχους με μεγάλη ευκολία και εγώ έγραφα μουσικές. Εκείνος σκίτσαρε κι εγώ ζωγράφιζα…
Έτσι λοιπόν το 2001, γράφτηκε σχεδόν μια κι έξω ένας κύκλος τραγουδιών, μουσικά χειροτεχνήματα τα λέω, με τον τίτλο «Ούτις». Οι ενορχηστρώσεις έχουν γίνει σε ένα laptop, όπου με την βοήθεια της τεχνολογίας μετατρέπουν αυτό το μικρό μηχανηματάκι σε ολόκληρο studio. Έπαιζα μόνος σαν μαριονετίστας όλα τα όργανα, με το γνωστό αποτέλεσμα των 12 τραγουδιών. Στο cd που συνοδεύει το «Μπλοκ Ιχνογραφίας», περιλαμβάνονται εννέα απ΄ αυτά. Τρία ορχηστρικά και έξι τραγούδια, τα οποία ερμηνεύουν δύο εξίσου αγαπητοί φίλοι, η Μαρία Φαραντούρη και ο Δώρος Δημοσθένους.
-Παρακολουθήσατε πρόβα της παράστασης. Πώς σας φαίνεται η σκηνοθετική προσέγγιση της Άννας Σωτρίνη.
-Βρίσκω ενδιαφέρον κι επιτυχημένο το εγχείρημα. Είναι αφετηρία έμπνευσης η Σωτρίνη, κατάφερε να κάνει κάτι άλλο, αυτόφωτο, με στοιχεία βέβαια Καρτελιά. Μου αρέσει που δεν έχει βάλει μουσική στους στίχους και ο πρωταγωνιστής τους τραγουδά a capella.
Διαπραγματεύεται την ζωή (ματαιώσεις, επιθυμίες, απολαύσεις) ως μνήμη, μ΄έναν ιδιαίτερο τρόπο και είναι όμορφο.
-Έχετε μια μοναδική σχέση με τον ποιητικό λόγο. Σας εμπνέει ο ποιητής ή ο λόγος που αποτυπώνει στο χαρτί.
– Η μουσική δεν είναι μια γλώσσα, είναι κώδικες, είναι σύνθεση. Όταν κάνω μουσική το κάνω ως σκηνοθέτης. Ζωγραφίζω την αίσθηση του ποιήματος, μπογιατίζω τις λέξεις, μπαίνω στο σενάριο, φωτίζω όλες τις πλευρές του. Το μυαλό δουλεύει πολύχρωμα και πολυδιάστατα. Είναι λίγο νεφελώδεις αυτές οι καταστάσεις, αλλά είναι η χαρά του παιγνιδιού, το παίξιμο του μάστορα. Μπαίνω κάποιες φορές ομολογώ, στον πειρασμό να διορθώσω κάποια λαθάκια που υπάρχουν εδώ κι εκεί, αλλά τ΄ αφήνω… όπως επιτρέπει κανείς στο μολύβι του να ξεφύγει σ΄ ένα σκίτσο.
Το επιτελείο του CD ”Κόκκινη Κλωστή”: από αριστερά ο συνθέτης Μιχάλης Γρηγορίου, ο ποιητής Κώστας Καρτελιάς και οι ερμηνευτές Μαρία Φαραντούρη και Δώρος Δημοσθένους.
