Με αφορμή τη συναυλία με έργα του Μίκη Θεοδωράκη για τα 90 του χρόνια στο Ηρώδειο στις 14 Ιουλίου ο μουσικοσυνθέτης σε επιστολή του ομολογεί ότι αισθάνεται ντροπή να απολαμβάνει τα έργα του να παίζονται στο Ηρώδειο την ώρα που οι γέροντες λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαΐ …
Διαβάστε την επιστολή:
«Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι άβολα που η μουσική μου θα ακουστεί σε μία εποχή που κυριαρχείται από το μεγάλο πόνο των γερόντων που λιώνουν στις ουρές για ένα πιάτο φαί. Είναι επόμενο να αισθάνομαι ντροπή ειδικά εγώ που ενώ κουβαλάω στην πλάτη μου τα ίδια χρόνια, έχω το προνόμιο να απολαμβάνω την ίδια στιγμή τη χαρά ενός ανθρώπου της τέχνης που το έργο του παρουσιάζεται σε ένα ιστορικό χώρο μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ο συμβολισμός από την συνύπαρξη μέσα στον ίδιο λαό του πόνου και της ελπίδας αλλά και τη βεβαιότητας ότι κάποτε ο πόνος θα εξαλειφθεί ενώ η ελπίδα θα γιγαντωθεί και θα γίνει πραγματικότητα. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι την Πρώτη μου Συμφωνία την συνέθεσα μέσα σε συνθήκες του μεγαλύτερου πόνου που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος, για να αποδείξω ότι η ελπίδα είναι αυτή που θριαμβεύει πάντοτε όταν έχει κανείς μέσα του αληθινή πίστη στον άνθρωπο και τη ζωή».
