Μήνυμα προς τους έχοντες τα αυτιά τους ανοιχτά
Με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου αδελφού μας, γιού μας, εγγονού μας, γειτονά μας, συμμαθητή μας BERKİN ELVAN από τα μαντρόσκυλα του Τουρκικού κράτους θα ήθελα να πω δυό τρία λόγια με την ελπίδα να ακουστούν τουλάχιστον σε εκείνα τα αυτιά που βρήκαν τη δύναμη να γκρεμίσουν τους τοίχους που τα είχαν φυλακίσει.
Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος εχθρός του λαού είναι ο λαός αλλά όπως λέει και ο ποιητής “πάντα οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις”.
Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πώς όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος , τόσο θα αυξάνονται όχι μόνο οι αντιστάσεις αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα δομών από τα κάτω..
Τόσο πιο πολύ θα αρχίσει να αμφισβητείται η κυριαρχία τους. Οι κυρίαρχες ελίτ, φαίνεται να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης από τα χέρια τους, και φυσικά πανικοβάλλονται.
Μήπως όμως το γεγονός ότι αυτοί περισσότερο από όλους πανικοβάλλονται αποδεικνύει ότι αυτοί είναι και οι εξόχως ευνοημένοι από την παρούσα τάξη πραγμάτων;
Οι έχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο, θα αναζητούν όλο και περισσότερο συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση και πρέπει να βρουν ένα έρημο τοπίο.
Πρόκειται αναμφίβολα για βαναυσότητα και όταν υπάρχει βαναυσότητα αυτόματα αναπτύσσεται και το αίσθημα της εκδίκησης από τη πλευρά των καταδικασμένων.
Και η εκδίκηση σε μια τέτοια κατάσταση είναι πέρα για πέρα νόμιμη.
Έχουμε δύο επιλογές. Ή θα βγούμε για τα καλά και χωρίς πισωγυρίσματα στο προσκήνιο της ιστορίας, παίρνοντας επιτέλους την τύχη μας στα χέρια μας από τα δικά τους, ή θα βυθιστούμε για μια ακόμη φορά στα πιο μαύρα σκοτάδια της εκμηδένισής μας.
Γιατί το ζήτημα δεν είναι αν ζούμε περισσότερο ή λιγότερο φτωχά, αλλά ότι ζούμε με έναν τρόπο και σε ένα σύστημα που μας διαφεύγει πώς είναι πραγματικά η ζωή.
Αν έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν σε ένα λαό «αμαθή, ελαφρύ επιπόλαιο, μεγαλωμένο μέσα στο φόβο, την υποκρισία, τη δολιότητα, το ψέμα, αναθρεμμένους μέσα στον ατομισμό, την ίντριγκα, την κολακεία, την τσιγκουνιά, την αισχροκέρδεια και δεν αποβάλουμε εκείνα τα «προβατίσια» ένστικτα και συνήθειες τα οποία (μας) χάραξαν στο μυαλό ολόκληροι αιώνες εθελοντικής και μη σκλαβιάς, τότε είναι πολύ πιθανόν αντί μιας μαζικής λαϊκής αντίδρασης στα μέτρα κατά της οικονομικής επίθεσης-κρίσης να βρεθούμε σε μια κατάσταση που ούτε ο Αδόλφος Χίτλερ δεν είδε στα πιο ποθητά όνειρα του.
Σε μας εναπόκειται να αποδείξουμε το αντίθετο.
Άνεργε, εργαζόμενε, νοικοκυρά, μαθητή, φοιτητή, μετανάστη, αγρότη. Δεν μπορούμε πια να ζούμε όπως θέλουν αυτοί, πρέπει να διαλέξουμε.
Ή Ελευθερία ή “ησυχία”. Ή θα ζήσουμε ελεύθεροι ή θα καθόμαστε “ήσυχοι” και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
“Ησυχία να κάνετε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν τα σκοτώνουν.”
Ευάγριος Αληθινος
Δημοσιεύτηκε στο facebook
