Του Γιώργου Μεριζιώτη
(Tαυτόχρονη δημοσίευση με το site: www.alerta.gr) – ΠΗΓΗ: autonomidrasi.com
Αυτή η δημοσίευση αφιερώνεται στον Άρη, την Έφη αλλά και στους 14 υπόλοιπους συλληφθέντες – προσαχθέντες από διαφορετικά σημεία της Νέας Σμύρνης το βράδυ της 9/3/2021, από την πορεία διαμαρτυρίας για την αστυνομική βία στην Νέα Σμύρνη και μετά τις επώνυμες καταγγελίες τους για απαγωγή με κουκούλες, βασανιστήρια, χυδαία λεκτική βία και σεξουαλική παρενόχληση που υπέστησαν στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.
Σε αυτή την δημοσίευση δεν θα αναφερθώ στους τωρινούς βασανισμούς γατί ο σύντροφος Άρης τα είπε όλα!! Και εννοείται ότι: «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας».
Δεν προσωποποιώ ή περιορίζω χρονικά την κατασταλτική πολιτική που ακολουθεί σταθερά και πάγια το ελληνικό κράτος (και όλα τα κράτη), όμως υπάρχουν στιγμές ιδιαίτερα από την λεγόμενη μεταπολίτευση και μετά που αυτή η καταστολή έχει κάμψη και κορύφωση, αυτή τη κορύφωση βιώνουμε στο σήμερα και στο τώρα.
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση μου δόθηκε όταν διάβασα στην «Εφημερίδα των Συντακτών 16/3 2021» για των βασανισμό των νεαρών αγωνιστών – αγωνιστριών στα κρατητήρια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής (ΓΑΔΑ).
Αμέσως μου ξύπνησαν αδυσώπητες μνήμες γιατί το 1991 ακριβώς πριν 30 χρόνια είχαμε υποστεί και εμείς (33 αφισοκολλητές) τα ίδια βασανιστήρια με πρωθυπουργό τον πάτερα του σημερινού πρωθυπουργού Κυριακού Μητσοτάκη. Έχω κακοποιηθεί αρκετές φορές από τις δυνάμεις ασφάλειας του κράτους όπως και χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες και ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα ήταν στην κυβέρνηση και ποιός ο επικεφαλής της, όμως εκείνη τη φορά δεν ήταν κακοποίηση αλλά ομαδικά βασανιστήρια με φυσικούς αυτουργούς τους ασφαλίτες, τους άντρες της ομάδας Ζ (ζητάδες), τα ματ και με ηθικούς αυτουργούς τον τότε πρωθυπουργό και τον υπουργό δημόσιας τάξης (έτσι ονομαζόταν τότε το σημερινό υπουργείο προστασίας του πολίτη) Θεόδωρο Αναγνωστόπουλο.
Η διαφορά με εκείνη την εποχή που κατά τα άλλα όσο αφορά τις πολιτικές μεθοδεύσεις της σημερινής κυβέρνησης (νομοσχέδια για την παιδεία, τα εργασιακά, διάφορα διατάγματα, κλπ) που είναι κλώνος της τότε κυβέρνησης είναι ότι δεν υπήρχε πανδημία και καραντίνα, ούτε διαδίκτυο και κινητή τηλεφωνία, ούτε φυσικά διαφαίνονταν το μετά απο μια δεκαετία κρατικό φαλιμέντο.
Λέω ότι η σημερινή κυβέρνηση του Μητσοτάκη του νεότερου είναι κλώνοςτης κυβέρνησης του Μητσοτάκη του πρεσβύτερου γιατί ήταν ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού που πριν 30 χρόνια προσπάθησε να εφαρμόσει στην Ελλάδα πολιτικές «Ριγκανισμού-Θατσερισμού» ή πιο ακαδημαϊκά πολιτικές ορντο-φιλελευθερισμού (ordoliberalism) ή αυταρχικού φιλελευθερισμού, με λίγα λόγια νεοφιλελευθερισμού.
Ο πατέρας του σημερινου πρωθυπουργού, για να περάσει τις αντιμεταρρυθμίσεις που ήθελε, είχε ανάγκη την αστυνομία, γιατί θα υπήρχαν – υπήρξαν λαϊκές αντιδράσεις, γι΄αυτό έλεγε ανοικτά στους αστυνομικούς ότι: «το κράτος είσαστε εσείς». Ο υιός Μητσοτάκης δεν το έχει πει ανοικτά ακόμα, εκτός και αν το λέει κρυφά γιατί είναι μουλωχτός.
Αλλά για να καταλάβουν οι νεότεροι/ες και να θυμηθούν οι παλιότεροι/ες το πολιτικό περιβάλλον εκείνης της εποχής που συλληφθήκαμε και βασανιστήκαμε από τους μπάτσους εμείς οι 33 αφισοκολλητές/ες χρειάζεται να περιγράψω έστω και περιληπτικά το πολιτικό κλίμα της εποχής.
Για να μην φορτώσω το σώμα του κειμένου με περιγραφές γεγονότων, δείτε τις προσθήκες 1, 2, και 3. Επίσης παρουσιάζω 3 ντοκουμέντα α) την αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας, β) τα πρακτικά της βουλής για το θέμα, γ) μια απο τις επίμαχες αφίσες που κολλάγαμε όταν συλληφθήκαμε.
Προσθήκες:
1) Το φθινόπωρο του 1990, η κυβέρνηση του Κωσταντίνου Μητσοτάκη ανακοινώνει πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία που προβλέπει μεταξύ άλλων λειτουργία ιδιωτικών ΑΕΙ, κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, επιβολή χρονικού ορίου στις σπουδές, περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, επιβολή ομοιόμορφης ενδυμασίας ( σχολική ποδιά), έπαρση της σημαίας κ.ά.
Οι πρώτες αντιδράσεις με μαθητικές καταλήψεις ξεκινούν στα τέλη Οκτωβρίου του 1990 ενώ, μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, τα υπό κατάληψη γυμνάσια και λύκεια φτάνουν το 70% του συνόλου. Ταυτόχρονα γίνονται πολλές πορείες διαμαρτυρίας με συμμετοχή μεταξύ 10.000 και 30.000 ατόμων…
Με το νέο χρόνο, όμως, οι μαθητές και φοιτητές αποφασίζουν τη συνέχιση των καταλήψεων στα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ και σε 1.800 από τα 3.014 γυμνάσια και λύκεια της χώρας. Ως απάντηση, ο υπουργός Παιδείας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, δηλώνει ότι όσοι συμπληρώσουν 50 αδικαιολόγητες απουσίες λόγω των καταλήψεων, θα χάσουν τη χρονιά.
Στις 07.01.1991, ημέρα επανέναρξης των μαθημάτων μετά τις γιορτές, οι καταλήψεις συνεχίζονται ενώ η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) κηρύσσει στάση εργασίας και καλεί τους καθηγητές να βρίσκονται έξω από τα σχολεία «για να συμβάλουν στην αποτροπή προκλήσεων που ίσως επιχειρηθεί να δημιουργηθούν» καθώς έχει γίνει αντιληπτό ότι ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας έχει κινητοποιήσει ομάδες «αγανακτισμένων γονέων» για να «σπάσουν» τις καταλήψεις.
Στις 08.01.1991, στις 19.30 το απόγευμα, στην Πάτρα περί τα 30 στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας, με επικεφαλής τον τοπικό πρόεδρο της οργάνωσης Ιωάννη Καλαμπόκα, επιτίθενται οπλισμένοι κατά των μαθητών στην κατάληψη του Πολυκλαδικού Λυκείου, χωρίς όμως να επιτύχουν να διώξουν τους νέους.
Γύρω στις 23.30 το βράδυ, ομάδα καθηγητών και γονέων επιχειρεί να μπει στο κτίριο. Με το άνοιγμα της πόρτας τα μέλη της ΟΝΝΕΔ επιτίθενται στον κόσμο με σιδερολοστούς, καδρόνια και τσιμεντόλιθους. Ο καθηγητής μαθηματικών και μέλος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ), Νίκος Τεμπονέρας, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος, με ανοιγμένο το κρανίο από το σιδερολοστό του Ι.Καλαμπόκα.
Τις επόμενες μέρες, η νεανική εξέγερση κλιμακώνεται και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Πάτρα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο υπουργός Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται. Στις 10.01.1991 κατά τη μεγαλειώδη διαδήλωση 50.000 ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, τα ΜΑΤ επιτίθενται στον κύριο όγκο των διαδηλωτών. Οι συγκρούσεις διαρκούν όλη τη μέρα και, όταν οι δυνάμεις καταστολής επιχειρούν να απωθήσουν τον κόσμο προς το Πολυτεχνείο, οι διαδηλωτές αντιστέκονται και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.
Βομβίδες ασφυξιογόνων αερίων των ΜΑΤ προκαλούν πυρκαγιά στο κτίριο που στεγαζόταν το κατάστημα ενδυμάτων «Κ. Μαρούσης», στην συμβολή Θεμιστοκλέους και Πανεπιστημίου. Οι πυροσβεστικές δυνάμεις που σπεύδουν στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά δέχονται επίθεση με χημικά αέρια από τα ΜΑΤ και αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες, υποφέροντας από δύσπνοια λόγω των χημικών. Όταν η πυρκαγιά σβήσει μετά τα μεσάνυχτα, ανασύρονται οι σωροί τεσσάρων πολιτών, μέσα από το κτίριο του καταστήματος ο θάνατος τους είχε προέλθει απο ασφυξία. (περισσότερα εδώ: δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα).
Την Τετάρτη 24 Οκτώβρη 1991 κατά τη διάρκεια μαθητικής πορείας στο υπουργείο παιδείας ξεσπούν μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία στην οδό Μητροπόλεως. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται στην Πανεπιστημίου, τα ματ σπρώχνουν την πορεία των μαθητών προς την περιοχή του Πολυτεχνείου και γίνεται κατάληψη από τους μαθητές. Εκεί εξακολουθούν για πολλές ώρες μικροσυμπλοκές με τα ματ και επανεμφανίζεται το φαινόμενο των λεγόμενων «αγανακτισμένων πολιτών» (φασιστοειδών που πήγαν να συνδράμουν το έργο της αστυνομίας). Είχαν να κάνουν την εμφάνιση τους απο την εποχή της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1985, μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά από τον ματατζή Αθανάσιο Μελίστα.
Αργά τη νύχτα ξημερώματα Πέμπτης, κατά τη διάρκεια σποραδικών συγκρούσεων καταληψιών και ματ, τυλίχτηκε στις φλόγες η Πρυτανεία. Τα χαράματα, οι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους εξυπηρετώντας τα σχέδια της κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη που επιδίωκε με κάθε τρόπο να επιβάλει την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, βρήκαν την ευκαιρία – αφορμή που χρειάζονταν και εισέβαλαν στο πολυτεχνείο, σπάζοντας το άσυλο και συλλαμβάνοντας 27 καταληψίες. Οι φυλλάδες και τα κανάλια κατηγορούσαν τους αναρχικούς ότι αυτοί ευθύνονται για το κάψιμο της πρυτανείας… η συνέχεια αμέσως πιο κάτω.
{…} ΟΠΟΥ ΑΚΟΥΣ ΝΟΜΟ ΚΑΙ ΤΑΞΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΡΕΑΣ ΜΥΡΙΖΕΙ (κείμενο αρχείου)
Όπως είναι γνωστό, την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου κάηκε η πρυτανεία του Πολυτεχνείου. Το γεγονός αυτό χρησιμοποιήθηκε έντεχνα από τους φορείς της εξουσίας για την κατασυκοφάντηση των αναρχικών και κάθε άλλου αντιστεκόμενου κομματιού της κοινωνίας με μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης. Η προβοκάτσια αυτή της αστυνομίας και των φασιστών ενεργοποίησε άμεσα τους ανατρεπτικούς κοινωνικούς χώρους. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της κατάστασης, τυπώθηκε μια αφίσα που κατήγγελλε τον εμπρησμό της Πρυτανείας από τους μπάτσους και τους φασίστες.
Όταν λοιπόν το Σάββατο 2 Νοέμβρη 1991 33 άτομα ξεκίνησαν να κολλήσουν την αφίσα για να καταγγείλουν τα πραγματικά γεγονότα στην βομβαρδισμένη από αφορισμούς κοινή γνώμη, συνελήφθησαν με την απειλή περιστρόφων από άνδρες της ομάδας «Ζ», και διμοιρίας των Ματ κατόπιν εντολής του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Θ. Αναγνωστόπουλου (όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στη Βουλή).
Οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια, υπό καθεστώς απομόνωσης, καθώς δεν επιτράπηκε ούτε σε γονείς ούτε σε δικηγόρους να τους δουν, όπου και υπέστησαν βασανισμούς και εξευτελισμούς από τα αστυνομικά όργανα, ενώ κατά την διάρκεια της δίκης ήταν φανερή η προσπάθεια τρομοκράτησης των συμπαραστατών τους, με την απειλητική και προκλητική παρουσία και συμπεριφορά των ΜΑΤ (συλλήψεις, εξακριβώσεις στοιχείων, προπηλακισμοί, απαγόρευση εισόδου στην αίθουσα της δίκης κ.λ.π.).
Βεβαίως η τακτική αυτή του κράτους δεν είναι πρωτόγνωρη, καθώς έχει εφαρμοστεί επανειλημμένα σε όλες τις πολιτικές δίκες και θυμίζει έντονα παλιότερες εποχές (δικτατορία). Παρόμοιοι συνειρμοί προκύπτουν και από την βίαιη καταπάτηση των συνταγματικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων των κρατουμένων. Άλλωστε η φασιστική νοοτροπία της κυβέρνησης φάνηκε ξεκάθαρα στην δήλωση του Αναγνωστόπουλου (ΒΗΜΑ 8-12-91): «Όταν πρόκειται για την προστασία ενός μείζονος κοινωνικού αγαθού, τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποιων περιθωριακών πρέπει να υποστέλλονται».
Αυτή η δίκη δεν πρέπει να θεωρηθεί αποσπασματικά, καθώς αποτελεί κομμάτι της επιχείρησης «Νόμος και Τάξη» που προωθεί η κυβέρνηση, ηττημένη πλέον σε όλους τους τομείς (ιδιαίτερα στην οικονομική της πολιτική) και που αποτελεί το τελευταίο της χαρτί. Δεν ήταν παρά ένα πρώτο βήμα, καθώς η προβολή ενός ισχυρού προσώπου και η δημιουργία της εντύπωσης ότι κρατάει τον έλεγχο σε μια κοινωνία που ταράζεται από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις, αναμένεται να κλιμακωθεί σε όλους τους χώρους που επιμένουν να αντιστέκονται διατηρώντας την αξιοπρέπειά τους.
Οι καταγγελίες για τους βασανισμούς, απο τους 33 και τους συμπαραστάτες τους, η ανακάλυψη των νεοφασιστών «Αθόρυβων Καταδρομέων» και της συμμετοχής τους στην προβοκάτσια της 25ης Οκτώβρη ως αγανακτισμένων πολιτών, ή αποκάλυψη της παρακολούθησης του πρώην Υπουργού Έβερτ από άνδρες της ΕΥΠ, αλλά και το βάναυσο και απρόκλητο χτύπημα της ειρηνικής πορείας διαμαρτυρίας των συμπαραστατών των 33 από τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, Ζητάδες, ασφαλίτες), συντέλεσαν στην αναστροφή του κλίματος στην πολιτική αυτή δίκη.
Ενώ λοιπόν οι 33 είχαν παραπεμφθεί με 6 κατηγορίες που μπορούσαν να επισύρουν βαριές ποινές, η εισαγγελέας πρότεινε την καταδίκη τους για 3 κατηγορίες και τελικά καταδικάστηκαν σε 6 μήνες εξαγοράσιμους για παράνομη αφισοκόλληση και εξύβριση, άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Η εκτίμηση που επικράτησε ήταν ότι η απόφαση του δικαστηρίου για την δεδομένη χρονική συγκυρία και πως δυνατότητες του κινήματος ήταν θετική, έχοντας υπόψη τις βαριές ποινές (5-8 χρόνια) που επιβλήθηκαν στους 5 συλληφθέντες για τα γεγονότα έξω από το Υπ. Παιδείας.
Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη σημασία της απόφασης, της ποινικοποίησης δηλαδή του δικαιώματος της διάδοσης των ιδεών και την δημιουργία ενός κλίματος φοβίας που εμποδίζει την πολιτική δράση των κινημάτων αμφισβήτησης θεσμών και έκπτωτων κοινωνικών αξιών (άκρα αριστερά, αναρχικοί, κ.λ.π.).
Πλέον πρέπει να διαδοθεί ευρύτερα ένας προβληματισμός για την φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και για την κρίση της συνταγματικής δημοκρατίας η οποία υποτίθεται πως έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο της λειτουργίας της το δικαίωμα έκφρασης των μειοψηφιών. Όταν ακόμα και αυτά τα περιθώρια στενεύουν και πνίγουν κάθε προσπάθεια άρθρωσης πολιτικού λόγου από μειοψηφούσες αριθμητικά κοινωνικές ομάδες, είναι δική μας υπόθεση να δημιουργήσουμε εκείνες τις αντιστάσεις που θα διευρύνουν το ανατρεπτικό ρεύμα.{…}
2) {…} ΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ (κείμενο αρχείου)
Μετά την πτώση της χούντας πολλοί ήταν αυτοί που βασανίστηκαν άγρια μέσα στα κρατητήρια της Ασφάλειας. Πολλοί όμως ήταν και οι νεροκουβαλητές που πάντα χαρακτήριζαν του βασανιστές της ασφάλειας ως μεμονομένα στοιχεία, κατά το «σοσιαλιστικοτερο» : σταγονίδια.
Οι επί 18 χρόνια συνεχιζόμενοι βασανισμοί κρατουμένων στα μπουντρούμια της ασφάλειας όμως αποδεικνύουν ότι οι βασανισμοί δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μια συγκεκριμένη και συνεχιζόμενη πρακτική που στοχεύει στον εκφοβισμό , στην καταρράκωση της προσωπικότητας, και τον εξευτελισμό των ατόμων.
Αυτή η επιλογή της «Δημοκρατικής ΕΛ.ΑΣ.» είχε στο παρελθόν πάμπολα μεμονωμένα θύματα να επιδείξει. Πρώτη φορά όμως και με αφορμή την σύλληψη των 33 αφισοκολλητών έγιναν τόσοι πολλοί βασανισμοί, οι οποίοι και κατάφεραν να φτάσουν στο φως της δημοσιότητας. Τα αποσπάσματα που παραθέτονται παρακάτω από την μήνυση των 15 απο τους 33 είναι χαρακτηριστικά για το ήθος και την ποιότητα της «Δημοκρατίας».
«Στις 2-11-91 και μετά τις 14·00 μ.μ. συλληφθήκαμε από όργανα της τάξεως (6 άνδρες μοτοσυκλετιστές των δυνάμεων ΖΗΤΑ) πάνω στο πεζοδρόμιο, στην περιοχή Θεμιστοκλέους και Σόλωνος ενώ κολλούσαμε αφίσες. Μας οδήγησαν όλους στη Γενική Ασφάλεια (Αλεξάνδρας).
Εκεί, στον 7ο όροφο στην αίθουσα κρατουμένων καθώς και στον 12ο όροφο, βασανιστήκαμε, κακοποιηθήκαμε εκ περιτροπής περισσότερο από μία φορές ομαδικά και ατομικά. Το μαρτύριό μας αυτό διήρκησε από τις 15:00 μ.μ μέχρι τις 1:30 π.μ.»
«0 πρώτος από μας φέρει χτυπήματα σε όλο το σώμα ακόμα και στο πρόσωπο»
«0 δεύτερος από μας βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση (ζαλίζεται και έχει τρεμούλες) που προήλθε από γκλομπιές στο κεφάλι. Δέχτηκε επίσης πολλαπλά χτυπήματα στο πλευρό και τα πόδια»
«0 τρίτος από εμάς, Στρατηγόπουλος Χρήστος είναι εμφανέστατα χτυπημένος στο στο αριστερό μάτι από γροθιές»
«0 4ος από εμάς χτυπήθηκε πολύ στο πρόσωπο και κύρια στο σαγόνι ώστε του έσπασε μια γέφυρα της οδοντοστοιχίας του»
«Ο, έκτος απο μας χτυπήθηκε από τα ίδια παραπάνω όργανα τόσο πολύ στο αριστερό μάτι από μπουνιά ώστε σήμερα ακόμα πονάει και αισθάνεται ιλλίγγους»
«Η 10η από εμάς Νικολαϊδου Μαρία, η οποία τυγχάνει έγκυος (στον 3ο μήνα της κυήσεως) αν και γνωστοποίησε αυτό το γεγονός στα όργανα εν υπηρεσία τελούντα. Συγκεκριμένα σε κάποια στιγμή σηκώθηκε ανώτερο στέλεχος από το γραφείο του , την έπιασε από τα μαλλιά και χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο, με ιδιαίτερη λύσσα βρίζοντάς την χυδαία με τις εξής φράσεις : «είσαι πουτάνα, αλήτισσα»,κλπ.
«Η ενδέκατη απο μας, Θεοτοκάτου Ρουμπίνα δέχτηκε κτυπήματα κατά την μεταφορά της στις τουαλέτες και στον διάδρομο καθώς πήγαινε για αποτυπώματα από πολλούς μαζί ενώ την έβριζαν χυδαία με τις εξής φράσεις : «Αυτό το σπυρί στο μάγουλο τόχεις από περίοδο μωρή ή έχεις να πας καιρό με άνδρα;». Ενώ άλλος συμπλήρωνε : » Αστες ρε, δεν ξέρεις τι παρτούζες κάνουνε.»
«Η 13η από μας Καλάκου Ντίνα από πολλούς μαζί στον 7ο όροφο καθώς και στον 12ο όροφο κτυπήθηκε κυρίως στο πρόσωπο. Ακόμα και κατά την μεταφορά της στις 3/11/91 στον εισαγγελέα δέχτηκε φτυσιές από πλήρωμα της κλούβας ενώ κάποιοι από αυτούς ρωτούσαν προκλητικά: «Ποιος ξέρει ποιοι και πόσοι σε γαμάνε. Κάνετε παρτούζες κάθε βράδυ». Στον 12ο όροφο επίσης ο δεύτερος ανακριτής σηκώθηκε και την προπηλάκισε ο ίδιος, ενώ της έλεγε : «θα φας καμιά γλάστρα αδέσποτη καμιά μέρα θα πας σαν το σκυλί στ αμπέλι». Καταγγέλλει επίσης η ίδια ότι εξανάγκασαν όλες τις κοπέλες στην αίθουσα κρατουμένων να στηρίζονται στο ένα πόδι, ενώ τις ακινητοποιούσαν με χυδαίες χειρονομίες και τις εξανάγκαζαν να βλέπουν τον βασάνισμά των συλληφθέντων αγοριών.
Επίσης πριν μπουν στα κρατητήρια τις γδύσανε εντελώς αλλά όπως οι πόρτες ήταν ανοιχτές γίνονταν θέαμα από τα περιφερόμενα εν υπηρεσία τελούντα αρσενικά όργανα οι οποίοι τις κοίταζαν και τις κοροΐδευαν, ξεστομίζοντας σεξιστικά υπονοούμενα, όπως : «Κοίτα πως είναι σα σκυλογαμημένες» και άλλα πολλά».
«Επειδή τα πιο πάνω αδικήματα διώκονται από τον ποινικό κώδικα (π.κ.). Επειδή είμαστε υπό κράτηση και βασανιστήκαμε και αυτό απαγορεύεται από το άρθρο 7 παρ. 2 Σ. Επειδή τα ανωτέρω αδικήματα παραβιάζουν «διεθνείς συμβάσεις όπως την σύμβαση της Ρώμης του 1950 και τη σύμβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις οποίες η χώρα μας έχει υπογράψει και αποτελούν νόμο του κράτους ως εσωτερικό δίκαιο. Για όλους αυτούς τους λόγους ζητάμε την ποινική δίωξη των παραπόνων μηνυομένων». {…}
3) Εδώ να αναφέρω κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες που δεν έχουν δημοσιευθεί. Αν μπορούμε να μετρήσουμε το μέγεθος του βασανισμού, αυτός που βασανίστηκε περισσότερο ήταν ο σύντροφος Γιάννης Μπαλής. Οταν έμαθαν οι ζητάδες ότι έχει συλληφθεί ήθελαν να έρθουν όλοι να τον τσακίσουν, του το «χρώσταγαν» από τα γεγονότα με την πορεία για το Τσερνομπίλ τον Μάιο του 1986. Στις αρχές της σύλληψης, στον χώρο που μας κράταγαν όλους ομαδικά, έρχονταν οι ζητάδες, ρωτάγανε ποιός είναι ο Μπαλής και δυο φορές τον πήραν σε άλλο χώρο και τον ξυλοφόρτωσαν, την δεύτερη φορά του έσπασαν και το χέρι. Την τρίτη φορά που ήρθαν να τον πάρουν κάναμε στάση και δεν αφήσαμε να τον πάρουν. Ήρθε μια διμοιρία ματ μέσα στον χώρο και άρχισε να μας ξυλοφορτώνει, εκεί χτύπησαν και την έγκυο συντρόφισσα.
Επίσης ερχόντουσαν μέσα στον χώρο κάποιοι ζητάδες οι λεγόμενοι «Κρητικοί» χτυπούσαν στα χέρια τους επιδεικτικά τα γκλοπ και έλεγαν: «εμείς δεν είμαστε ΝΔ είμαστε νέα τάξη και χούντα και θα σας γαμήσουμε, θα φτύσετε το γάλα της μάνα σας». Τις πρώτες μέρες το πρωί όταν μας φόρτωναν στις κλούβες για τα δικαστήρια της Ευελπίδων, προτού μπούμε στις κλούβες περνάγαμε από αψίδα που σχημάτιζαν τα ματ δεξιά και αριστερά με υπερυψωμένα τα κλομπ τους και μας χτύπαγαν στα τυφλά όπου βρουν. Αυτό γινόταν και κατά την επιστροφή μας απο τα δικαστήρια, έτσι ξεκινήσαμε κατά την διάρκεια της δίκης απεργία πείνας. Παραμείναμε κρατούμενοι στη ΓΑΔΑ 12 μέρες μέχρι να τελειώσει η δίκη.
Αναπτύχθηκε ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης σε πανελλαδική κλίμακα και απο αναρχικούς/ες και απο τον χώρο της ευρύτερης αριστεράς. Κάποια στιγμή ήρθαν και του ΠΑΣΟΚ για να κάνουν αντιπολίτευση στην δεξιά αλλά τους πρώην υπουργούς και διάφορες φίρμες του διώξαμε απο τα δικαστήρια. Φυσικά όπως είθισται έγινε ένορκη διοικητική εξέταση (ΕΔΕ) για τις καταγγελίες μας και το πόρισμα ήταν ότι αυτά που ισχυριζόμασταν ήταν μυθεύματα, ούτε η μήνυση μας για τα βασανιστήρια προχώρησε. Στο τέλος και βασανιστήκαμε και πληρώσαμε τα έξοδα βασανισμού, λόγω του ότι το δικαστήριο μας επέβαλε εξάμηνη ποινή φυλάκισης (εξαγοράσιμη) για μια αφισοκόλληση.
Ντοκουμέντα:
α) Η αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας σε μορφή pdf «ΕΛΛΑΔΑ βασανιστήρια και κακομεταχείριση» εκδ. 1992 (δείτε σελίδες φυλλαδίου 13-14) EUR250061992GREEK-pdf
β) Tα πρακτικά της βουλής με τις επερωτήσεις και τη συζήτηση που έγινε για το θέμα σε μορφή pdf (σελίδες πρακτικών από 0949 έως 0953) Πρακτικα βουλης για 33 pdf
γ) Η επίμαχη αφίσα
