Μολυσμένη Πραγματικότητα. Του Κώστα Λουλουδάκη – Ιουλιανού

Μολυσμένη Πραγματικότητα. Του Κώστα Λουλουδάκη – Ιουλιανού 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με προεκλογικό σύνθημα να
φύγουν οι «τοποτηρητές της Μέρκελ», χρωστάει την άνοδο του στην εξουσία
όχι σε κάποια έστω ενδεχομενικότητα της ταξικής πάλης, μα σε ένα
συμβιβασμό μεταξύ διαφόρων, ετερόκλητων κοινωνικών τάξεων πολλές από τις
οποίες βρισκόντουσαν σε αμοιβαία συγκρουόμενες σχέσεις την περίοδο όπου
ο καπιταλισμός φορούσε τον φερετζέ του κοινωνικού κράτους και που τώρα
τσακίστηκαν εξίσου από τα προγράμματα «δημοσιονομικής προσαρμογής» του
ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ.

Αυτό κατέστη εφικτό διότι ο ΣΥΡΙΖΑ
υποσχέθηκε σε αυτό το απελπισμένο ακροατήριο των μικρομεσαίων αστών
διανομή βραχυπρόθεσμων παροχών που πλησίαζαν ελάχιστα κοντά σε αυτά που
θεωρούσαν δεδομένες κατακτήσεις τα χρόνια πριν το 2010.

Είχαν
φροντίσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με όραμα την ψευδαίσθηση
της σταθερότητας να περιορίσουν τις προσδοκίες του λαού στο επίπεδο της
πιο χυδαίας επιβίωσης στο όνομα ενός καλύτερου μέλλοντος που θα έρθει
όταν οι μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ θα επιβάλλουν την ανάκαμψη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε αμφισβήτησε τον αποκαλούμενο, από την
καπιταλιστική κυρίαρχη τάξη, μονόδρομο της ΕΕ και της Ζώνης του Ευρώ που
καταστατικά πειθαρχεί στα κελεύσματα των «αγορών» και οδηγεί σε:
περιστολή του κοινωνικού κράτους, στην μεταφορά εισοδήματος και εξουσίας
από την εργασία προς το κεφάλαιο, στην ανεργία μεγάλο μέρος του ενεργού
πληθυσμού, στον αποκλεισμό από το δικαίωμα της εργασίας και στην
επιβολή της «απασχολησιμότητας» (employability), στον αποκλεισμό από την
οικονομική ζωή, και άλλα πολλά που οδηγούν στην εξαθλίωση, την πείνα,
την καταπίεση και τον φόβο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφόρησε για όλα και αυτά και
περιόρισε την στρατηγική της κυβέρνησης του στην επίκληση της
«ανάπτυξης», και σε εξαγγελίες περί συσχετισμούς δύναμης και πολιτικές
που μπορούν να ανατραπούν με διαπραγμάτευση στα πλαίσια των θεσμών της
Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ που θα οδηγούσαν σε έναν «έντιμο
συμβιβασμό».

Αυτός ο «έντιμος συμβιβασμός» οδήγησε τον Τσίπρα,
«που δεν θα επέτρεπε «ποτέ» στα «κοράκια» να ξεσπιτώσουν τους ανθρώπους
του λαού, που δεν θα επέτρεπε «ποτέ» να βγουν λαϊκά σπίτια στο σφυρί,
να προχώρησει σε κάτι που ούτε οι κυβερνήσεις των Σαμαρά – Βενιζέλου δεν
είχαν διανοηθεί να διαπράξουν: Παρέδωσε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά στα νύχια των περίφημων «funds».

Κατάργησε , στην ουσία, κάθε προστασία ακόμα και της πρώτης
κατοικίας για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες που τα προηγούμενα χρόνια
ρημάχτηκαν από τις πολιτικές των Μνημονίων και που σήμερα τις αναγκάζει
να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο αντιμέτωπες με το φάσμα του ξεσπιτωμού.»
(Ν. Μπογιοπουλος)

Ωστόσο θα ήταν αυθαίρετο να προχωρήσουμε σε
τραμαυτικούς και επώδυνους συσχετισμούς μπας και μάθουμε ότι ο
καπιταλισμός ακόμα και αυτός του κράτους πρόνοιας που προσπάθησε να
μετριάσει τις οξύτητες των ταξικών αντιθέσεων, δεν είναι τίποτα άλλο
παρά η ανάγκη για το κυνηγητό του μέγιστου κέρδους;

Διαφημίζοντας ακόμα και τον θάνατο; Άλλωστε οι πιο ικανοί, οι άριστοι, αποκομίζουν πάντα κέρδος από την εξαθλίωση.

 
Όταν το ΔΝΤ κυριαρχούσε στην Αργεντινή: «η στρατιωτική δικτατορία της
συνήθιζε να στέλνει πολλά από τα θύματα της στο βυθό της θάλασσας. Τον
Απρίλιο του 1998 το εργοστάσιο ρούχων Diesel δημο¬σίευσε στο περιοδικό
Gente μια διαφήμιση που αποδεί¬κνυε την αντοχή των παντελονιών της σε
κάθε είδους πλύ¬σιμο. Μια φωτογραφία έδειχνε οκτώ νέους δεμένους σε
κομμάτια τσιμέντου στα βάθη της θάλασσας και η λεζάντα έλεγε: «Δεν είναι
το πρώτο σου jeans, θα μπορούσε όμως να είναι το τελευταίο σου.
Τουλάχιστον έτσι θα αφήσεις πί¬σω σου ένα όμορφο πτώμα.» (Ένας Κόσμος
Ανάποδα του Εδουάρδο Γκαλεάνο.)

Πριν ένα χρόνο για τις ανάγκες ενός άρθρου που δημοσίευσα στο redflecteur έψαξα και βρήκα αυτήν την διαφήμιση. Απολαύστε την.

Καλημέρα.