Μπήκαμε στο “εργοστάσιο παραγωγής Θανάτου” στην đau khổ này, την “πόλη που υποφέρει” [ΦΩΤΟ – ΒΙΝΤΕΟ]

Για το ταξίδι μας γράφει η Ζέλα Φυκούρα

ΦΩΤΟ: Βαγιά Βοζίκα, Φίλιππος Βλυσίδης, Νατάσα Βουτυρά, Γιώργος Λιερός, Μανώλης Μαυρής, Θάλεια Πανδή, Κυριακή Τσακίρη, Ζέλα Φυκούρα 

Τους χάρτες σχεδίασε η Κατερίνα Βανταράκη

Αυτό ήταν το ταξίδι μας (χάρτες)

Το  enallaktikos.gr κάνει ένα ταξίδι – περιπέτεια στην Ινδοκίνα,  για 30 ημέρες στις πόλεις και στις ζούγκλες του Λάος, της Καμπότζης και του Βιετνάμ, που θα το ζήσουμε παρέα.

Βήμα – βήμα, μέρα – μέρα, ένα ταξιδιωτικό, πολιτιστικό ημερολόγιο σε συνέχειες, με ιστορικές αναδρομές και εκατοντάδες φωτογραφίες – βίντεο.

Απο την Χο Τσι Μινχ του Βιετνάμ νοικιάζουμε  δικό μας ταχύπλοο και μέσω του ποταμού Μεκόνγκ περνάμε τα θαλάσσια σύνορα της Καμπότζης και φτάνουμε στην πρωτεύουσα Πνομ Πενχ. Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ. Από εκεί  περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο,  ταχύπλοα,  κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος – Βιρμανίας – Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.

Κάνουμε μια διαδρομή μέσα από βουνά, ζούγκλες, μεγάλα ποτάμια, ανάκτορα βασιλέων, που μας οδηγεί σε απομονωμένες φυλές, ολοζώντανες πόλεις,  ξεχασμένες ηρωικές επαρχίες, πανέμορφους ανθρώπους.

Περνάμε πεζοί τα σύνορα του Λάος και διασχίζουμε όλο το Βιετνάμ από πάνω μέχρι κάτω με πλοία, τραίνα, βανάκια.

Σε αυτό το μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr μέσα απο τα ιστορικά στοιχεία, τα “παράξενα” θρησκευτικά και λαϊκά έθιμα, με ακριβείς αναφορές σε θρησκείες και ναούς, θα γνωρίσουμε την Ινδοκίνα.

Εκεί που συναντιούνται η Ινδία και η Κίνα, για να δημιουργήσουν τελικά μια υπέροχη πολυπολιτισμική κουλτούρα.

Πάμε!

To μεγάλο αφιέρωμα του enallaktikos.gr  δημοσιεύεται σε συνέχειες κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μετά τις 22:00.

Με ταχύπλοο φτάσαμε από την Χο Τσι Μινχ (Βιετνάμ) – στην Πνομ Πενχ (Καμπότζη), δια μέσω του ποταμού Μεκόνγκ.

14.11.2016: 5η μέρα της εκδρομής είμαστε στην πρωτεύουσα της Καμπότζης, Πνομ Πενχ

Πνομ Πένχ ή đau khổ này (αυτή που υποφέρει) 

Ξυπνάμε με την άνεσή μας. 

Χαζεύω τον όμορφο δρόμο μας, τον γείτονα με τα ανταλλακτικά για μηχανάκια που την άραξε από το πρωί με τον ανεμιστήρα απέναντι, τα πιτσιρίκια που κάθονται στην αυλή του διπλανού αμφισβητούμενης ηθικής μπαρ, με το όνομα “Angry Birds”, δίπλα στο ξενοδοχείο.

Η ξεχτένιστη μικρούλα μου στέλνει φιλάκια, κι ο μικρός spiderman κλαίει. 

Διάφορες σκέψεις για παιδική πορνεία μου έρχονται στο μυαλό. Εικόνες από το  ντοκιμαντέρ του Εξάντα «ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ TRY ON» που γυρίστηκε το  2006. «Μου έκαναν ηλεκτροσόκ για να δεχτώ να πάω με τον πελάτη. Εγώ συνέχισα να αρνούμαι και με έκλεισαν σε ένα υπόγειο γεμάτο φίδια».

Η Τράι Ον είναι σήμερα δεκατεσσάρων ετών, όταν η μητέρα της την πούλησε, ήταν μόλις επτά. Πρόκειται για ένα από τα, τουλάχιστον, 30.000 παιδιά που εκπορνεύονται στην Καμπότζη, το νέο κέντρο της παιδικής πορνείας του πλανήτη. Tα περισσότερα, όταν τα ρωτάς ποιο είναι το όνομά τους, απαντούν Try On, δηλαδή «Δοκίμασέ με»…

Στον Αθέατο Κόσμο,  στήλη της προλεταριακής σημαίας, δημοσιεύθηκαν στοιχεία της  κινέζικης  εφημερίδας  «Σαγκάη Σταρ» : «Όλοι συνομολογούν πως η πορνεία επεκτάθηκε από την εποχή που τα Ηνωμένα Έθνη έστειλαν στην Καμπότζη πάνω από είκοσι χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικούς στα πλαίσια της πολυεθνούς δύναμης που συνεστήθη από το 1991 για να επιβάλει την «σταθερότητα».  

Αργότερα τη σκυτάλη πήραν τα δυτικά τουριστικά πρακτορεία, οι προαγωγοί και οι διεφθαρμένοι κυβερνητικοί υπάλληλοι, που την μετέτρεψαν σταδιακά στον ελκυστικότερο τόπο σεξο – τουρισμού για τους  τουρίστες από την Βόρεια Ευρώπη, την Βόρεια Αμερική, την Ιαπωνία και την Αυστραλία, ύστερα μάλιστα από τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν στην γειτονική Ταϊλάνδη. 

Ομάδες παιδιών από το Βιετνάμ και την Καμποτζιανή  ενδοχώρα, απάγονται και οδηγούνται βίαια στα πορνεία. Σε αυτά βασιλεύει η αθλιότητα, οι συνεχείς κακοποιήσεις, οι εξαφανίσεις και ο «πάγος», ένα φτηνό χημικό ναρκωτικό, που βυθίζει τα παιδιά σε έναν διαρκή λήθαργο.» 

Η ιστορία της Kieu

Σύμφωνα με την Huffington Post το 2013, η Οργάνωση Freedom Project,  επισκέφτηκε την Καμπότζη για να εξετάσει το σεξουαλικό εμπόριο παιδιών στη χώρα. 

Οι αποκαλύψεις παρουσιάστηκαν σε ντοκιμαντέρ του CNN με τίτλο: «Καθημερινά στην Καμπότζη: Ένα Ντοκιμαντέρ του CNN και του Freedom Project». Σε αυτό περιλαμβάνετε η ιστορία της Kieu. 

«Όταν η Kieu έγινε 12 χρονών, η μητέρα της, της ζήτησε να πιάσει δουλειά. Αφού επισκέφτηκε ένα γιατρό που της εξέδωσε μια «βεβαίωση παρθενίας», η ίδια βρέθηκε σε ένα ξενοδοχείο όπου ένας άνδρας τη βίαζε επί δύο μέρες.

Η τιμή είχε καθοριστεί με βάση την παρθενία της και άγγιζε τα 1500$. Ο άνδρας της έδωσε τελικά 1000$, από τα οποία έπρεπε να δώσει περίπου τα μισά στη γυναίκαπου την είχε οδηγήσει στο ξενοδοχείο.

Η μητέρα της μικρής χρησιμοποίησε τα χρήματα για να καλύψει χρέη και για να αγοράσει τροφή για την ιχθυοκαλλιέργεια κάτω από το πλεούμενο σπίτι της. Η ίδια διαδικασία συνεχίστηκε αρκετές φορές έως ότου η μικρή το έσκασε από το σπίτι της. Αφηγείται ότι αυτό που την πονούσε  περισσότερο  απ’ όλα ήταν ότι μετά από την κάθε φορά στο πορνείο η μητέρα της την έραβε  ξανά  για να πιάσει την τιμή της παρθένας.  

Περιήγηση Pnom Penh πρωί

Φεύγουμε στις 8 το πρωί για την περιήγηση στην πόλη. 

Ο οδηγός μας, o Sokna, ξεκινά την ξενάγηση με την προσωπική του ιστορία.

Η μητέρα του κυνηγημένη τον γέννησε στο δάσος, μεγάλωσε με τα χίλια βάσανα, και  τον πατέρα του δολοφόνησαν οι κόκκινοι Χμερ. 

Αναρωτιέμαι αν είναι μια  πραγματικότητα  μεγεθυμένη  ή ένας προσωπικός μύθος για να έχει κι αυτός ένα ρόλο  στην συναρπαστική ιστορία του τόπου του και φυσικά να συγκινεί και να προκαλεί την γενναιοδωρία των τουριστών.

Η ιστορία της Καμπότζης είναι πράγματι συναρπαστική και τραγική.

Στα λιβάδια των εκτελέσεων  τα Killing Fields της Choeung Ek

Η Choeung Ek είναι μία από τις πολλές αγροτικές περιοχές που οι Κόκκινοι Χμερ σκότωναν και έθαβαν τα θύματά τους.

Είναι η πιο γνωστή γιατί είναι κοντά στην Πνόμ Πενχ και εξυπηρετούσε σαν τόπος εκτελέσεων  των έγκλειστων της φυλακής Tuol Sleng ή S-21. 

Το κεντρικό κτίριο είναι μια στούπα που στο εσωτερικό της πίσω από  διαφανείς τοίχους  είναι πάνω από 5000 κρανία τοποθετημένα σε  ομάδες σύμφωνα με τον τρόπο που οι άνθρωποι εκτελέσθηκαν.

Σε πολλά από τα κρανία βλέπεις τρύπες από σιδερένιες ράβδους, ή ρωγμές  από τσεκούρια ή βλέπεις μόνο τμήματα του κρανίου που συντρίφτηκαν από βαριά ρόπαλα. 

Πολλοί είχαν βρεθεί πεθαμένοι από ασφυξία με τυλιγμένες γύρω από το λαιμό τους πλαστικές σακούλες.

Τους εκτελούσαν με αυτούς τους τρόπους για να μην σπαταλήσουν σφαίρες, που ήταν λίγες και πολύτιμες… 

Αυτή η συστηματική ταξινόμηση των κρανίων σε προθήκες ανάλογα με τον τρόπο που θανατώθηκαν οι άνθρωποι, με τα περισσότερα κρανία να φέρουν  διαφορετικού χρώματος  αυτοκόλλητους  κύκλους  στο σημείο που έπρεπε να προσέξεις τοποθετημένα σε βιτρίνες με τακτοποιημένα από κάτω τα αντίστοιχα όργανα της εκτέλεσης, στερούσε από το χώρο την τραγικότητά του.

.

Είχαν την συστηματικότητα αρχείου, παρουσίαζαν πειστήρια, δεν προσκυνούσαν την ανθρώπινη οδύνη…

Στον εξωτερικό χώρο, ο ξεναγός μας περιέγραφε ότι ο τρόπος εκτέλεσης των μικρών παιδιών, ήταν με συντριβή των κεφαλιών τους πάνω σε ένα δένδρο.

Τα οστά των παιδιών συγκεντρώθηκαν σε ένα τάφο, φραγμένο από κορμούς μπαμπού, που πάνω τους θροΐζουν μικρές δεήσεις, πανιά πολύχρωμα. 

Δεν έχουν αποκαλυφθεί όλοι οι μαζικοί τάφοι στην περιοχή της Choeung Ek.

Επειδή δεν τους έθαβαν πολύ βαθιά και η γη είναι γεμάτη νερά και έλη, συχνά, μετά από τους μουσώνες, αποκαλύπτονται οστά,  που έχει παρασύρει το νερό, να εξέχουν πάνω από τις  νερολακκούβες.

Κι όμως, όπως περπατούσαμε από σημείο σε σημείο,  σε αυτή την εκπληκτικά όμορφη φύση, το μάτι ξέφευγε  κι εστίαζε στο πουλί, που δοξάζει πάντα την ικανότητα του να πετάει κόντρα στο ύψος του τεράστιου δένδρου και  η ψυχή μας που είχε αγριέψει ηρεμούσε στη σιωπή των πράσινων νερών.

Το μουσείο εξαιρετικά φτωχό σε εκθέματα.

Στη βιτρίνα, η στολή των κόκκινων Χμερ για άνδρες και γυναίκες.

Όλη η περιοχή από το 2005 έχει παραχωρηθεί για 30 χρόνια σε μια γιαπωνέζικη εταιρεία, την JC ROYAL, για αξιοποίηση και εκμετάλλευση με αντίτιμο 15.000 δολάρια το χρόνο.

Η Κυβέρνηση της Καμπότζης πέρα από τη γη, τους φυσικούς πόρους, τις ικανότητες των ανθρώπων, ξεπουλάει φτηνά και την ιστορία  της. 

Σκέφτομαι τους πεθαμένους όχι σαν σωρούς αποδεικτικών στοιχείων, αλλά σαν τους ανθρώπους που υπήρξαν όταν ζούσαν, που πίστεψαν ή όχι στην δυνατότητα μιας άλλης εξέλιξης στην πατρίδα  τους, που υπέφεραν από πείνα κι αρρώστιες, που ίσως μαρτύρησαν σε φυλακές και εκτελέστηκαν βίαια, και κατέληξαν θαμμένοι εδώ. 

Και θεωρώ ακραία πράξη ευτελισμού, ότι τα οστά τους  έγιναν εμπόρευμα ιστορικό, για να διαλαλούν, το θρίλερ των κόκκινων Χμερ, στους τουρίστες, στους πολιτικούς, στους  πελάτες. 

Για όσο χρόνο, πιθανόν αντίστοιχο της μίσθωσης,  κι αυτό θα πουλάει…