Μπορεί να υπήρχε ένας παγκόσμιος αιφνιδιασμός με την πανδημία του κορωνοϊού, οι αντιδράσεις όμως δεν είναι οι επιβεβλημένες έτσι ώστε να γλυτώσουμε από το σοβαρό δεύτερο κύμα που κτυπά αλύπητα.
Όποιος έχει αρρωστήσει βαριά, κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του, αλλά τελικά κατάφερε να σωθεί, τι κάνει στη συνέχεια της ζωής του;
Απλά έχει μάθει να προσέχει και έχει πάρει άμεσα τα αναγκαία μέτρα για να μην κινδυνεύσει και πάλι η ζωή του.
Στην κοινωνία είναι σε εξέλιξη ένας κοινωνικός «πόλεμος», με τους πολίτες να νοιώθουν ότι βρίσκονται μέσα σε μια φυλακή, από την οποία δεν ξέρουν αν, πότε και πώς θα βγουν.
Για παράδειγμα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς τα οποία έχουν εξελιχθεί σε «φωλιά του κορωνοϊού», θα έπρεπε να έχουν παρθεί άμεσα τα απαραίτητα μέτρα, έτσι ώστε ως επιβάτες να έχουμε διώξει το φόβο που έχει φωλιάσει μέσα μας.
Παράδειγμα δεύτερο για το τι θα έπρεπε να κάνουμε με τα τεστ. «Κάνουμε όσα μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά» είναι η απάντηση που μας δίνουν. Ok. Με τα χρήματα όμως που χαρίζονται στις τράπεζες θα μπορούσαν να γίνονται καθημερινά πολλαπλάσια τεστ.
Τα γηροκομία και οι οίκοι ευγηρίας όπου ο κορωνοϊός κακοφορμίζει, είναι ένα ακόμα παράδειγμα όπου θα έπρεπε να το έχουμε φροντίσει την περίοδο της ύφεσης της πανδημίας.
Λάθος προσέγγιση είναι η θυματοποίηση και η ηλικιακή επίρριψη ευθυνών, βασικά στους νέους.
Το παράδειγμα της σωστής αντιμετώπισης το έχει δείξει ο κ. Τσιόδρας, γιατί μιλά με ηρεμία και χρησιμοποιεί απλά, κατανοητά λόγια, που τελικά φτάνουν εύκολα στα αυτιά όλων και ακουμπούν το συναίσθημα, μπαίνουν στην καρδιά.
Αυτή η προσέγγιση του κ. Τσιόδρα, σε συνδυασμό με την ειλικρινή παρουσίαση της πραγματικότητας που βιώνουμε, μάλλον θα έκανε τους πολίτες πιο υπεύθυνους κοιτώντας κατάματα το πρόβλημα και δείχνοντάς τους- χωρίς κραυγές- το σωστό τρόπο ενημέρωσης.
Μπορεί η παροιμία να λέει ότι «ο φόβος φυλάει τα έρμα», συνάμα όμως «ο φόβος τρώει τα σωθικά» μας, πολύ περισσότερο δε, όταν ο φόβος είναι παρατεταμένος και πολύπλευρος (μνημόνια, οικονομία, ανεργία, Ελληνοτουρκικά κλπ).
Τα επικοινωνιακά τερτίπια, οι δεύτερες πολιτικές σκέψεις, όπως και οι άναρθρες αντιπολιτευτικές κορώνες, μόνο προβλήματα δημιουργούν.
Όλοι αυτοί που κάνουν, έκαναν ή θέλουν να κάνουν κουμάντο, αξίζει να θυμηθούν τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου στο «Καπνισμένο Τσουκάλι» και να τους δώσουν πνοή.
Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.
Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος
σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη.
Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.
Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»
Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.
Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο.
