Ο Αντώνης Κοκορίκος αρθρογραφεί στο enallaktikos.gr
Καμία λύση στο πρόβλημα του χρέους, δεν θα προσφέρει η λύση που επεξεργάζονται οι Ευρωπαίοι, (απούσης της ελληνικής κυβέρνησης), στην Ελλάδα. Θα προσφέρει φύλλο συκής μόνον στους Ευρωπαίους για να βγάλουν τις ευρωεκλογές, κρατώντας την Ελλάδα όμηρο για τις επόμενες δεκαετίες ή περιμένοντας τον ΣΥΡΙΖΑ για να διαπραγματευθούν μαζί του.
Η «λύση» όπως την αποκάλυψε το Μπλούμπεργκ, ταιριάζει με όσα «διεκδικούσε» ο Στουρνάρας εδώ και έξι μήνες. Όχι κούρεμα, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση επιτοκίων.
Στα αυτιά των Ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων ακούγεται γενναιόδωρο, να μειωθεί το επιτόκιο κατά 0,5% από 2,5% που είναι σήμερα, να επιμηκυνθεί η ωρίμανση των τίτλων από τα 30 χρόνια που είναι σήμερα στα 50 χρόνια και να δοθεί ένα νέο δάνειο 15 δισεκατομμυρίων ευρώ για να πληρώσει δόσεις που λήγουν η Ελλάδα. Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος, είναι σίγουρο ότι θα πανηγυρίσουν για μεγάλη επιτυχία, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και θα έχουν και πλήθος επιχειρήματα άνευ περιεχομένου, όπως π.χ. ότι με τέτοιο επιτόκιο δανείζεται ο ESM της ευρωζώνης!!! Ο οποίος έχει βαθμολογία ΑΑΑ!!! Μόνον που ο ΕΣΜ δεν είναι χρεοκοπημένος, δεν έχει μη βιώσιμο χρέος, επομένως συγκρίνουμε ανόμοια, πράγμα που απαγορεύεται ακόμα και στην απλή αριθμητική…δεν μπορούμε να συγκρίνουμε λάχανα με πορτοκάλια με βάση το χρώμα τους.
Μιλάμε για πενταροδεκάρες
Σύμφωνα με κοινοτικές πηγές, αντικείμενο της διαπραγμάτευσης είναι αν η «λύση» θα αφορά μόνον το πρώτο πακέτο ύψους 52,9 δισεκατομμυρίων ευρώ ή και το δεύτερο πακέτο ύψους 144,7 δις ευρώ. Επικρατέστερο σενάριο είναι να αφορά μόνον το πρώτο πακέτο. Το πρώτο πακέτο είχε επιτόκιο euribor τριών μηνών + 50 μονάδες βάσης (0,5%) δηλαδή αν κοπούν οι 50 μονάδες βάσης θα είναι σχεδόν μηδενικό το επιτόκιο. Το σωρευτικό όφελος της Ελλάδας ως το 2022 θα ήταν της τάξης των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή σταγόνα στον ωκεανό και δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα της χώρας, ούτε το πρόβλημα του χρέους αφού δεν θα έπεφτε από το πλέον του 170% του ΑΕΠ στο 120% του ΑΕΠ. Από την επέκταση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων το όφελος θα είναι μετά το 2023 συνολικά 4 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή σταγόνα στον ωκεανό, αφού δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα της χώρας, ούτε και θα έκανε βιώσιμο το χρέος, δηλαδή δεν θα έπεφτε κάτω από το 170% του ΑΕΠ και δεν θα έφτανε περίπου στο 120% του ΑΕΠ.
Οι Ευρωπαίοι, δεν συζητούν λοιπόν το ίδιο πρόβλημα με τους Έλληνες, αλλά διαφορετικό. Οι Έλληνες (και το ΔΝΤ) συζητάμε πως θα γίνει το χρέος βιώσιμο, ενώ οι ξένοι και δυστυχώς οι Ευρωπαίοι με πρώτους τους Γερμανούς, συζητάνε αν μπορεί η Ελλάδα με οποιονδήποτε τρόπο να πληρώνει το χρέος της, χωρίς δηλαδή να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα του κράτους, της κοινωνίας και των ανθρώπων. Πολύ περισσότερο δεν έχουν κοινοτικά στάνταρντς για το πώς είναι μια ανεκτή ζωή για Ευρωπαίους πολίτες και ποιο ποσοστό του ΑΕΠ είναι βιώσιμο για την Ελλάδα. Απλώς θεωρούν ότι το ιταλικό χρέος κοντά στο 120% του ΑΕΠ της Ιταλίας, είναι βιώσιμο για την Ιταλία, επομένως ΕΙΝΑΙ και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως δεδομένο κάτι τέτοιο και κανείς δεν το έχει μελετήσει ή αποδείξει, γιατί η Ελλάδα δεν έχει τις εξαγωγές της Ιταλίας και άλλα πολλά.
Επομένως μιλάμε για πενταροδεκάρες και όχι για μετατροπή του δημόσιου χρέους σε βιώσιμο. Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο στο 120% του ΑΕΠ, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτό θα γίνει με «κούρεμα», άμεσο και καθαρό, αυτό δεν εξασφαλίζει τίποτα αφού δεν είναι δεδομένη η συνεχής και σταθερή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα 50 χρόνια. Κανένα τέτοιο πρόγραμμα που θα χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη δεν βρίσκεται στα σκαριά ούτε έχει δεσμευθεί η ΕΕ ότι θα το καταρτίσει και θα το εφαρμόσει. Η δέσμευση απέναντι στο ΔΝΤ, λέει πως αν επιβεβαιωθεί η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ως τον Απρίλιο τότε η ΕΕ θα ελαφρύνει το ελληνικό χρέος. Πρόκειται για δημιουργική λογιστική και μόνο.
Ακόμα χειρότερα. Εάν η ελάφρυνση αφορά όλα τα δάνεια και όχι μόνον το πρώτο πακέτο, δεν επιτυγχάνεται η ελάφρυνση του δημόσιου χρέους κατά 4% του ΑΕΠ, ώστε μαζί με τις δικές της προσπάθειες η Ελλάδα να το φέρει στο 124% του ΑΕΠ το 2020! Επομένως κανένας δεν πείθεται, ούτε Έλληνας ούτε ξένος επενδυτής να τοποθετηθεί σε νέα ελληνικά ομόλογα. Από τον Σεπτέμβριο η τρόϊκα διαπραγματεύεται την τελευταία δόση του δανείου διάσωσης, το οποίο από την αρχή είχαμε πεί και πλέον όλοι παραδέχονται ότι δεν λύνει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους. Το ίδιο ακριβώς λέμε τώρα και για το κυοφορούμενο τρίτο πακέτο.
Η πολιτική λύση είναι η μόνη λύση
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεχθεί έστω και φραστικά ένα τρίτο πακέτο, ενσωματώνεται στη μνημονιακή πολιτική. Η μόνη απάντηση είναι ότι η Ελλάδα αρνείται να δεχθεί ένα νέο δάνειο, οποιουδήποτε ύψους, το οποίο προορίζεται για να πληρωθούν δόσεις των παλαιών δανείων που λήγουν. Καμία τράπεζα δεν θα δάνειζε κάποιον πελάτη της για να πληρώσει το δάνειο που έχει ήδη πάρει και δεν μπορεί να το πληρώσει. Είναι εντελώς ανήθικο. Πρέπει να τον βοηθήσει να μπορεί στο μέλλον να πληρώνει τα δάνειά του. Το πρόβλημα είναι πλέον πολιτικό. Οικονομικά, αριθμητικά και τραπεζικά έχει εξαντληθεί κάθε ανάλυση.
Η λύση για την Ελλάδα, είναι να σταματήσει να πληρώνει τις δόσεις που λήγουν και να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις αρχικά (η βοήθεια που μπορεί να δεχθεί ώστε να επιταχυνθεί το αποτέλεσμα είναι το μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης) για να επιστρέψει στην ανάπτυξη η πραγματική της οικονομία. Η ΕΚΤ και ο ESM και τα άλλα κράτη της ΕΕ, το μόνο που μπορούν να κάνουν στη συνέχεια, είναι να διαγράψουν αυτές τις απλήρωτες δόσεις παλαιών δανείων, και το πώς θα γίνει αυτό, είναι επίσης αντικείμενο διαπραγμάτευσης γιατί αυτό δεν θα αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Αυτό γίνεται με πολιτική απόφαση. Χωρίς οικονομική ζημία για κανέναν εκτός από τα κέρδη των τραπεζιτών.
Η Ελλάδα χρειάζεται μόνον ένα αναπτυξιακό δάνειο της τάξης των περίπου 10 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, για ένα έως τρία χρόνια, ώστε να επιστρέψει στην υγιή ανάπτυξη. Διαφορετικά μπορεί να το κάνει μόνη της σε περισσότερα χρόνια, με την προϋπόθεση ότι έχει ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης και θα το εφαρμόσει πιστά για δεκαετίες. Στη μία ή στην άλλη περίπτωση μόνον οι τραπεζίτες θα χάσουν λίγα ή περισσότερα από τα κέρδη τους, για λίγα ή για περισσότερα χρόνια. Γιατί τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από το 2010 μέχρι σήμερα και κατευθύνθηκαν στο σύνολό τους (σχεδόν) σε ξένες γερμανικές, γαλλικές και άλλες τράπεζες, είναι προφανές ότι ανήκουν στο επαχθές χρέος (πέραν του 5% που υπολογίζει ο κ. Σταθάκης) γιατί οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά δεν είχαν την έγκριση του ελληνικού λαού για να τα λάβουν. Στον Παπανδρέου όλοι γνωρίζουμε ότι απαγορεύθηκε να ζητήσει έγκριση με δημοψήφισμα και ότι οι ξένοι ανέλαβαν απευθείας τη διακυβέρνηση της χώρας από τότε. Η οποία συνεχίζει να ασκείται χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση έκτοτε. Αυτό είναι πολιτικό πρόβλημα και δεν βλέπω να τίθεται με αυτό τον τρόπο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με τον γενικό τρόπο, ότι το ευρωπαϊκό χρέος είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και χρειάζεται ευρωπαϊκή λύση.
Δεν «καίγονται» όμως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ταυτόχρονα, ούτε επείγονται το ίδιο. Ο «ηθικός κίνδυνος» για τους Γερμανούς είναι ότι αν η Ελλάδα πάρει κάτι, τότε και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα ζητήσουν το ανάλογο. Αυτό είναι σωστό και είναι το ρίσκο που αναλαμβάνουν εθελοντικά. Δεν τους υποχρεώνει κανείς. Αυτός δεν είναι λόγος για να μην το θέσει η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας στο μέλλον.
