του Αϊστόουλ Δεμπάνκ
Τόπος άσκησης καθηκόντων Δικαστικού Αντιπροσώπου (η επίσημη εκδοχή – η ανεπίσημη “εκεί που δήλωσα για να πάρω κανά φράγκο”) το δημοτικό διαμέρισμα Βαλύρας, του Δήμου Μεσσήνης, του Νομού Μεσσηνίας (η επίσημη εκδοχή – η ανεπίσημη “ένα χωριό, που κι ο κόκορας ακόμα μαρκάρει με φλούο, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, τα “ζητείται ζευγάρι για εστιατόριο στη Γερμανία,-φαγητό, διαμονή, αμοιβή ικανοποιητική”.
Η προβλεπόμενη δεκαπεντάωρη+ άσκηση καθηκόντων, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη θερμοκρασία, που θα κινηθεί σε επίπεδα “ρε λες να ‘χω δέκατα;”, σε συνδυασμό με τη μπίχλα που θα κατσικωθεί αργά και βασανιστικά πάνω στο δέρμα, όταν η ψηφοφόροι αρχίσουν να σούρνουν βαριεστημένα τα πόδια τους στο ξύλινο πάτωμα της σχολικής αίθουσας, η σκόνη από το οποίο δεν σκουπίζεται δα και με καμιά Miele 2800 watt – πέντε στάδια αντιμικροβιακού φιλτραρίσματος, μπροστινό ροδάκι για θρί σίξτυ ευκολία, με έχουν οδηγήσει, χαράματα Κυριακής, να ρωτήσω την κυρία που έχει ίδια μούρη με μένα “μάνα, το’χεις πλύνει κείνο το παντελόνι απ’ τις ελιές;”, για να εισπράξω την παρατήρηση “Καλά, σα λέτσος θα πας;; Ντύσου παιδί μου και άσε τις σαχλαμάρες!” και να καταλήξω, αφήνοντας τις σαχλαμάρες, στην ενδυματολογική επιλογή τζιν – κοντομάνικο (μπλουζάκι, όχι Μαρινέλα) – σπορτέξ, ξεκινώντας για το εκλογικό τμήμα με το σύνηθες φορτηγατζίδικο κατευόδιο της επαρχιώτισσας μητέρας “η Παναγιά μαζί σου”.
Με την άφιξή μου στο τόπο του εγκλήματος (TΡΙΤΗ η Golden Dawn, παρά την εξάντληση της διακριτικής μου ευχέρειας στην νομολογιακή ερμηνεία του άκυρου) ένιωσα τόσο απίστευτα άβολα και αμήχανα, σαν …..(πώς να το πω και να με νιώσει τώρα ο άλλος….θα το πω όπως ο Χριστούλης, με παρομοιώσεις ), ένιωσα λοιπόν σαν τη Λαίδη (όχι του αλήτη, του Κακέτση) μέσα σε ημερίδα του “Συλλόγου μελέτης Κορνήλιου Καστοριάδη”, σαν το Γκλέτσο μέσα σε event “Τσολιάδες κι Αμαλίες –καλτσοδέτα night” στο Sodade (Τριπτολέμου 10 Γκάζι), σαν το Γιώργο σε συνάντηση των Burger –holics “Melted cheese extravaganza”, σαν το Λαζόπουλο σε Therapy Session με θέμα «Mετριοφροσύνη – η Οδός προς την αυτογνωσία», ένιωσα σαν Μητροπολίτης ανάμεσα σε πεινασμένους, σαν τον Καμίνη πεζό στην Αθήνα, σαν το Χαλκιά μπροστά σε φυλλάδιο αεροπλάνου «σε περίπτωση κινδύνου, βεβαιωθείτε ότι θα κάνετε τη σωστή έξοδο», σαν την Όλγα Τρέμη μπροστά σε πατσά, σαν τον Κωστόπουλο μπροστά σε θυροκόλληση, σαν τον Αντώνη Σαμαρά μπροστά στον Καρβέλα, σαν τη Τζούλια μπροστά σε ξύλινη πίπα, σαν τον Αγγελόπουλο πρώτη σειρά σε ματς πινγκ-πονγκ, σαν τον Κεντέρη μπροστά σε μηχανή ατρακάριστη, σαν τον Αλέξη μπροστά σε βιβλίο ορκωμοσίας Πρωθυπουργού, σαν τον Κασιδιάρη μπροστά στη γκόμενα του Αλεξέϊ (αυτουνού από τον πάγο) αλλά όχι πάνω σε πάγο, σαν τον Τσουκάτο μπροστά σε σακβουαγιάζ με εκνευριστικά μικρό μέγεθος, σαν τον Άκη στο τμήμα κοντραπλακέ επίπλων του ΙΚΕΑ.
Και ένιωσα όπως όλοι οι ανωτέρω, γιατί ο νεαρός συνάδελφος-δικαστικός αντιπρόσωπος του διπλανού εκλογικού τμήματος επέλεξε να ασκήσει το θεσμικό του ρόλο υπό περιβολή που θα ζήλευε και ο Ντον Τζόνσον –«Σόνυ» από τους «Σκληρούς του Μαϊάμι», αν τη φορούσε ο «Ταμπς» («είπαμε, είσαι ο κοστουμάτος μπάτσος του σήριαλ, αλλά τα γάμησες τη μάνα στην υπερβολή».)
Τα μαύρα καλογυαλισμένα μοκασίνια του συναδέλφου, που, ομολογώ, έδιναν μια εξαιρετικά αριστοκρατική, σχεδόν στουντιακή, χροιά στον «κριιικ-κρικ-κριιιιιιικ» ήχο που παρήγαγε το ξύλινο πάτωμα του εκλογικού του τμήματος, κάθε φορά που αυτός βάδιζε ευθυτενής μέσα σ’αυτό, μελετώντας ενδελεχώς τις εκλογικές εγκυκλίους, συνδυάζονταν (τα μοκασίνια ντε) με ένα υπέροχο υφασμάτινο γκρι παντελόνι, που διέγραφε, σε ωραία γενικά γραμμή, το υπεροπτικό δικηγορικό κωλαράκι του, καθώς και με ένα πανέμορφο λινό μολυβί πουκάμισο, τα μανίκια του οποίου συγκρατούνταν γύρω από τους φανερά δουλεμένους –στο ξεφύλλισμα του Νομικού Βήματος- καρπούς του, με δύο μοναδικής ομορφιάς μανικετόκουμπα, αμιγώς φροϋδικού ντιζάϊν (κοτρώνες).
Το σύνολο συμπληρωνόταν από μια καλοδεμένη γραβάτα, από φίνο μετάξι, δεμένη, θεωρώ, επιτηδευμένα, ώστε η τριγωνική άκρη της να υπερβαίνει ελαφρώς το σύνορο της ζώνης (υπέρβαση ανεπίτρεπτη, σύμφωνα με τη βιβλιογραφία των Κωστόπουλου-Ζαμπούνη). Για τη λεπτομέρεια αυτή οφείλω ωστόσο να βγάλω το καπέλο στο νεαρό συνάδελφο, καθώς οι δυνατότητές του στη σημειολογία ήταν κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες : Η γραβάτα εστίαζε το βλέμμα του ψηφοφόρου προς τα αρχίδια του, με το ξεκάθαρο και πολλά υποσχόμενο νόημα «Ο δρόμος του Μεταξιού….».
Δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση επέστρεψε στο σπίτι του ο καλοντυμένος συνάδελφος, μετά την ολοκλήρωση της εκλογικής διαδικασίας, τα δικά μου πάντως ενδιαιτήματα επέστρεψαν στη βάση τους στην ίδια κατάσταση που βρίσκονταν μετά τη συναυλία των AC/DC στο ΟΑΚΚΑ : Για ρύθμιση Κύκλου (μουσκίδι στον ιδρώτα). Ταπεινά θα του έλεγα ωστόσο, με βάση αφενός την πείρα μου και αφετέρου την υπόθεση Παπαρούπα, όπου ο σεβάσμιος ιερέας φέρεται να ακουμπούσε το καβλί του στο κεφάλι θεοσεβούμενων γυναικών κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης (κατηγορίες που δεν αποδείχθηκαν στα δικαστήρια, αλλά που ανανέωσαν τη σεξουαλική ζωή αρκετών από εμάς «κάνε ντους, φέρνω πετραχήλι !!») θα του έλεγα λοιπόν ότι, ως γνωστόν, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.
Και όσες φορές πήγαν να τον κάνουν, εμείς οι παλιότεροι το αντιμετωπίσαμε καταλλήλως. Οσάκης, λέμε.
