Ο άνθρωπος το χάραμα είναι πιο αθώος. (Ας ορίσουμε ως αθωότητα το
πεδίο δράσης του τίποτα. Ας ορίσουμε ως χάραμα, τη στιγμή που
πρωτανοίγεις τα βλέφαρα, μετά από ύπνο βαθύ). Αυτό το πολύτιμο
δευτερόλεπτο, που τίποτα δεν είσαι. Δεν είσαι γιος, κόρη, πατέρας, μάνα,
σύζυγος, εραστής, φίλος, λούστρος, εφοριακός, δικηγόρος, λιμενεργάτης,
άνεργος. Δεν είσαι όμορφος, άσχημος, έξυπνος, βλάκας, φτασμένος ή σκέτη
αποτυχία. Δεν είσαι ούτε χαρούμενος, ούτε απελπισμένος. Τίποτα δεν θες
να κυριεύσεις και από τίποτα δεν τρέχεις
να σωθείς… Γιατί για μια στιγμή, δεν έχει προλάβει η μνήμη να πάρει
μπρος… Δεν είσαι, γιατί δε θυμάσαι’ ακόμα…
Ή μπορεί και να είσαι… ό,τι θες να είσαι… αυτό που η ρημάδα η
πραγματικότητα κατέστρεψε, για ένα μόνο βλέφαρο, είναι εκεί… η μοναδική
στιγμή που ακυρώνει το αμετάκλητο.
Για μια πολύτιμη στιγμή, όχι… δε
σου έκοψαν το ρεύμα και μπορείς ακόμα να φτιάξεις τον καφέ’ τον μυρίζεις
ήδη… δε χώρισες χθες το βράδυ κι ο άνθρωπος σου είναι ακόμα εκεί, δίπλα
σου ακριβώς’ λίγο να στρέψεις το κεφάλι θα τον δεις… δεν έχασες τη
δουλειά σου κι η μέρα σου έχει ακόμα, αυτό που κάποτε αποκαλούσες
«ρυθμό»΄ να τώρα θ’ αρχίζεις να γκρινιάζεις για το ξυπνητήρι που θα
χτυπήσει…
Για μια στιγμή δεν είσαι τίποτα… για την αμέσως επόμενη είσαι ό,τι λαχταρά η καρδιά σου… μετά ξυπνάς…
Η αθωότητα σπάει… Είσαι πάλι ο,τι φορτώθηκες, χρόνια και χρόνια βίου
ξυπνητού: οι φόβοι σου, οι αποτυχίες σου, οι απώλειες σου, οι
υποχρεώσεις σου, ο θυμός σου, η απελπισία σου, οι παρηγοριές σου…
ή ανάποδα:
οι ηδονές σου, οι επιτυχίες σου, οι χαρές σου, οι έρωτες σου, οι
ελπίδες σου, οι στόχοι σου… που, όμως, -όμως, όμως-, είναι αγώνας
δρόμου’ γιατί πάντα, μα πάντα ξέρεις, ότι θα έρθει εκείνο το πρωί, που
θα ξυπνήσεις και θα νιώσεις τα πρώτα…
Για ένα δευτερόλεπτο ξυπνάς
και δεν είσαι τίποτα… και είναι αυτό το τίποτα η πιο ανόθευτη,
συμπυκνωμένη, καθαρή ύπαρξη σου, που θα γνωρίσεις… Είσαι… χωρίς
«κατηγορούμενο»…. Αθώος λοιπόν, ελλείψει κατηγορίας
Πέλα Μαρκετάκη
Υ.Γ. Καμιά φορά παίζουμε με αδέσποτους σκύλους… ή αδέσποτους φίλους… είναι κι αυτό μια μορφή αθωότητας…
